Πόλεμος κατά της διαπλοκής: Ένα κακογραμμένο, καλοκαιρινό μυθιστόρημα

Μοιάζει δεδομένο πως το ζήτημα της αναδιάταξης του μιντιακού τοπίου, μέσω της επικείμενης δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών, θα αποτελέσει το βασικό ζήτημα, που θα έρθει  να ταράξει για φέτος τη θερινή ραστώνη όσων διατείνονταν ότι «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις». Ήδη τα «επεισόδια» που έχουμε δει μέχρι σήμερα στο εν λόγω σίριαλ μας προϊδεάζουν για μια εξίσου εντυπωσιακή συνέχεια. Το βασικό ζητούμενο όμως ήταν και παραμένει η ουσία πίσω από την όλη διαμάχη, όπως αυτή καταγράφεται στη δημόσια σφαίρα.

Γιατί πίσω από τον «ιερό πόλεμο» που δείχνει να έχει κηρύξει σύσσωμος ο Σκάι κατά τις κυβέρνησης, πίσω από τον «ανένδοτο», στον οποίο έχει επιδοθεί η ΝΔ, αλλά και πίσω από τις
μεγαλοστομίες κυβερνητικών στελεχών κατά της διαπλοκής, είναι εύκολα αντιληπτό ότι κρύβεται ένα σκληρό οικονομικό μπρα ντε φερ. Κανείς από τους παραπάνω άλλωστε δεν μπαίνει πλέον στη διαδικασία να αμφισβητήσει τον πυρήνα των ακολουθούμενων πολιτικών, οι οποίες εδώ και χρόνια ανακυκλώνουν το φαύλο κύκλο της λιτότητας. Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου απλά μοιράζουν μεταξύ τους ρόλους, με τον Άρη Πορτοσάλτε να καταγγέλλει πια με πάθος «τις μνημονιακές μειώσεις μισθών και συντάξεων».
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ (πέρα από τις όποιες ενδεχόμενες αρχικές καλές προθέσεις του) βολεύεται απόλυτα με το αφήγημα του «πολέμου κατά της διαπλοκής». Είναι βλέπετε πολύ συνηθισμένη πρακτική για κάθε εξουσία, σε περιπτώσεις άγριου στριμώγματος όλο και σε κάποιο πόλεμο να επενδύει. Μόνο που πιθανότατα στο Μέγαρο Μαξίμου ξέρουν πολύ καλά πως ένα τόσο βαθιά σάπιο σύστημα δεν καταπολεμάται με κορόνες περί «βοθροκάναλων», ούτε με εξεταστικές επιτροπές, όπως εκείνη που εξετάζει τα δάνεια που παραχωρήθηκαν σε ΜΜΕ και κόμματα. Εκτός κι αν έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι, εκτός των ξεχωριστών πορισμάτων που θα εκδοθούν από τα κόμματα, θα αποδοθούν ουσιαστικές ευθύνες σε όσους φρόντισαν επί δεκαετίες να πέφτουν εκατοντάδες εκατομμύρια στη «μαύρη τρύπα» του τριγώνου ΜΜΕ-πολιτικών-τραπεζών.
Η πορεία λοιπόν προς την επικείμενη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών μοιάζει να είναι καταδικασμένη να κινηθεί ανάμεσα σε «σκιές» γύρω από τα «έργα και τις ημέρες» των υποψήφιων αγοραστών, αλλά και στην ομηρία εκατοντάδων εργαζομένων, οι οποίοι χρησιμοποιούνται με κυνικό τρόπο ως «ασπίδα» από τους υπάρχοντες καναλάρχες. Γιατί, όπως κι αν το δει κανείς, το να «πληρώσουν τη νύφη» τελικά οι απλοί δημοσιογράφοι (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι), οι εικονολήπτες ή οι διοικητικοί υπάλληλοι του Mega, μόνο θετική εξέλιξη δεν είναι. Ας έχουμε στο μυαλό μας, ειρήσθω εν παρόδω, ότι τα «μεγάλα κεφάλια» των εν λόγω Μέσων, ακόμη και στην χειρότερη γι’ αυτούς εξέλιξη, χαμένα δεν πρόκειται να βγούνε.
Μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό κλίμα είναι επόμενο, ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, όπως η αντιμετώπιση της διαπλοκής, να καταντάει κακογραμμένο, καλοκαιρινό μυθιστόρημα. Από την άλλη βέβαια, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι όσα Μέσα προκύψουν ακόμη κι από αυτή τη διαδικασία, δε θα εξελιχθούν πάλι σε κέντρα «ξεπλύματος» οικονομικών, πολιτικών κι άλλου είδους συμφερόντων. Όπως και να το κάνουμε πάντως, με τα δεδομένα που έχουμε αυτή τη στιγμή (ας μην ξεχνάμε πως το ελληνικό κράτος έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος), μάλλον υπέρ του αντίθετου θα στοιχημάτιζαν οι περισσότεροι.
 http://tvxs.gr/