Αν δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, να θελήσουμε εμείς

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,

Μην μου ανησυχείς. Καταρχάς, ο Ηλίας γράφει πλέον περισσότερα κείμενα από σένα. Εγώ πάλι ακολουθώ από κοντά, έχεις τον Jo Di και μπορούν, πιστεύω, να συνεισφέρουν οι Γιώργηδες, οι Δημοσθένηδες, οι Μαρίες κτλ. Ετοίμασε τα πράγματα σου, διάλεξε παραλία και θα προσέχουμε όλοι εμείς το μπλογκ.

Πέραν της πλάκας ή της διάθεσης πολλών αναγνωστών σου να γράφουν κείμενα, το μπλογκ αποτελεί στέκι για τους απανταχού πολιτικά ανήσυχους, είτε είναι αριστερόθεν ή δεξιόθεν ή… κεντρόθεν. Σε μεγάλο βαθμό έχει επηρεάσει και τον τρόπο σκέψης χιλιάδων ανθρώπων. Σταματάω όμως εδώ γιατί δεν μου πάνε οι εξυμνήσεις.

Ο Ηλίας, για άλλη μια φορά, έγραψε ένα ιδιαίτερα καυστικό κείμενο, που θα πειράξει ίσως αρκετούς ή μπορεί να περάσει και απαρατήρητο (αναφέρομαι στην θλιβερή ιστορία). Σε κάθε περίπτωση, καταλαβαίνω απόλυτα τον προβληματισμό του, αλλά νομίζω υποπίπτει σε ένα σοβαρό λάθος, στοχεύει στα συμπτώματα και όχι στην αιτία.

Εξηγούμαι, ταξιδεύοντας ως τις Σκουριές Χαλκιδικής. 2000 εργαζόμενοι των μεταλλείων, αντιστέκονται στις τοπικές αντιδράσεις των γειτονικών κοινοτήτων. Προτάσσουν το δικαίωμα τους στην εργασία ως ανώτερο ηθικά από το δικαίωμα των κατοίκων σε ένα καθαρό περιβάλλον που θα φιλοξενεί για πάρα πολλά χρόνια τα όνειρα και την εργασία χιλιάδων άλλων ανθρώπων.

Έχοντας συνομιλήσει με πολλούς από αυτούς τους 2000 εργαζόμενους, είδα ανθρώπους που κοιτούσαν να ζήσουν την οικογένεια τους πάση θυσία, ανεξαρτήτως των αρνητικών συνεπειών που θα αντιμετώπιζαν άλλες.

Και να “ταν οι μόνοι. Σε μια επιτροπή κατοίκων που συμμετείχα για μεγάλο διάστημα, ήταν μια δημόσια υπάλληλος που έβριζε κυριολεκτικά όλους εμάς που δεν αγωνιζόμασταν στους χώρους εργασίας μας, ενώ εκείνη πήγαινε κανονικά στη δουλειά της.

Σε μια απεργία διαρκείας, από τις πολλές που έγιναν αυτά τα πέντε χρόνια σε διάφορες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι είχαν διχαστεί σε δυο άτυπα στρατόπεδα. Το ένα επιθυμούσε την μάχη μέχρι τέλους και το άλλο περίμενε μια λίγο καλύτερη λύση από αυτήν που είχε προτείνει αρχικά η εργοδοσία και που αποτέλεσε τον λόγο της απεργίας. Ασχέτως που η αποδοχή αυτής της «καλύτερης» λύσης οδήγησε στην απόλυση συναδέλφων τους.

Μπορώ να αναφέρω χιλιάδες άλλα παραδείγματα. Θα μου πει τώρα κάποιος και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα προνόμια των εργαζομένων στη ΔΕΗ; Μα είναι πολύ απλό.

Το σύστημα, ο καπιταλισμός, αυτό ακριβώς ευαγγελίζεται, την άνιση κατανομή του πλούτου. Έχει δημιουργήσει μια οικονομική πυραμίδα με πολίτες διαφορετικών …ταχυτήτων.

Τα λεφτά μοιράζονται με τέτοιο τρόπο ώστε να βολεύεται η άρχουσα τάξη, οι ολιγάρχες· οι μαφιόζοι όπως προτιμάει να τους ονομάζει ο πιτσιρίκος, και έχει απόλυτο δίκιο· περί μαφιόζων πρόκειται.

Και αν αυτά φαίνονται κουραστικά ή πολύ μαρξιστικά για τα εκάστοτε γούστα, να πούμε το πιο απλό, το 80% της ανθρωπότητας αμείβεται με λιγότερα από 10 δολάρια τη μέρα και μόλις το 1,4% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 60% του παγκόσμιου πλούτου.

Ακόμα χειρότερα το 0,6% του πληθυσμού κατέχει το 40% του πλούτου! Αυτή η απληστία δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί ούτε πρόκειται να υπάρξουν καλύτερες μέρες για το γενικό πληθυσμό, ίσως για κάποια κομμάτια του και ως εκεί.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν ομάδες εργαζομένων που απολαμβάνουν περισσότερα προνόμια από άλλους.

Αν δεν απατώμαι, στο ίδιο σύστημα ξυπνήσαμε και σήμερα. Στερούν 30 εκατομμύρια ευρώ από μια ομάδα ανθρώπων για να τα μοιράσουν σε κάποια άλλη.

Έτσι ώστε, αν ποτέ εξοργιστούμε από τη φτώχεια μας, να μην στραφούμε στους ολιγάρχες αλλά σε μια περισσότερο προνομιούχα …κάστα.

Η αλήθεια είναι πως τα 30 εκατομμύρια ευρώ μπορούσαν να πάνε από την οικονομική ενίσχυση των εξαθλιωμένων ως το ΕΚΑΣ που κόπηκε από τα ΑΜΕΑ με ποσοστό 67%, στα λειτουργικά κενά του συστήματος υγείας ή για ένα σχολείο που έκλεισε, μπορούσε να δοθεί στην αύξηση του κατώτατου μισθού χιλιάδων εργαζομένων.

Αντιθέτως, προτιμήθηκε το «λάδωμα» συγκεκριμένων ανθρώπων. Εμένα πάντως δεν μου κάνει εντύπωση. Να μην επαναλαμβάνομαι κιόλας. Στρέφουν συνεχώς τον έναν εργαζόμενο ενάντια στον άλλον, ενώ παράλληλα δημιουργούν στρατιές …αγαπημένων υπαλλήλων, που μελλοντικά θα αγωνιστούν υπέρ της εταιρείας ή των… εταίρων και ενάντια στα αιτήματα άλλων ανθρώπων.

Αλλά, ας επανέλθουμε στο καυτό θέμα των ημερών. Επειδή, η αλήθεια είναι πως έχω αποφύγει να ασκήσω κριτική. Ας είναι η πρώτη και τελευταία φορά και να μην μαζευτούν άλλα στο μέλλον. Τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά είναι:

> Στις 25 Φλεβάρη μια 63χρονη μάνα και ο 27χρονος γιος της αυτοκτόνησαν μετά την τελεσίδικη απόφαση για την μη παροχή αναπηρικής σύνταξης που αποτελούσε το μοναδικό εισόδημα τους. Χιλιάδες άνθρωποι ταλαιπωρούνται με πολύμηνες καθυστερήσεις στην καταβολή χρημάτων ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ και που είναι αναγκαία για την επιβίωση τους. Δεν θα χορτάσουν με τα λόγια.

> Στην Αμυγδαλέζα και σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης ταλαιπωρούνται χιλιάδες άνθρωποι, που κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τη φτώχεια προσπάθησαν να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή. Αντ” αυτού αντιμετωπίζουν τον φασισμό της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής. Σε περίπτωση που κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, ο ορισμός του στρατοπέδου συγκέντρωσης είναι η επ” αόριστον κράτηση ανθρώπων χωρίς δίκη σε απάνθρωπες συνθήκες (αν και με ξεπερνάει ποιες συνθήκες κράτησης μπορούν να θεωρηθούν «ανθρώπινες»). Στη Γερμανία του μεσοπολέμου, κυνηγήθηκαν και φυλακίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, εκατομμύρια Εβραίοι που κατηγορήθηκαν για την οικονομική κρίση, οι γύφτοι που απειλούσαν την δημόσια υγεία, οι ανάπηροι που κόστιζαν στα δημόσια νοσοκομεία, οι αντιφρονούντες που διατάρασσαν την οικονομική ζωή του τόπου. Σε τι διαφέρουν οι σύγχρονες ρητορικές που ακούγονται γύρω από αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων; Δεν νοείται να χρηματοδοτείς πολέμους στα εδάφη τους και να κάνεις τον Κινέζο όταν έρχονται κατά χιλιάδες τα καραβάνια.

> Η προεκλογική δέσμευση για άμεση αύξηση του κατώτατου μισθού μετατράπηκε σε σταδιακή αύξηση εφόσον το επιτρέψουν οι συνθήκες.

> Τα ιδιωτικά σκατοκάναλα συνεχίζουν να εκπέμπουν παράνομα από τις δημόσιες συχνότητες που έχουν καταλάβει εδώ και χρόνια. Η δε εμετική, ΝΕΡΙΤ, ακόμα να κλείσει. Φαίνεται να έχει δοθεί συγχωροχάρτι σε αυτά τα κανάλια που παραποιούσαν βίντεο για να φανεί ότι δυο ειδικοί φρουροί βρέθηκαν αμυνόμενοι απέναντι σε ένα βίαιο πλήθος κουκουλοφόρων, που χαριεντίζονταν με τους φασίστες της ΧΑ και ζητούσαν μια σοβαρότερη εκδοχή τους, που εξαπέλυαν εκστρατείες τρομοκρατίας των πολιτών, που ανήκουν στους γαμημένους τους ολιγάρχες που έχουν καταδυναστεύσει τη χώρα. Και πάνε από πάνω και ξημεροβραδιάζονται σε αυτά να δίνουν εξηγήσεις στους παπαγάλους. Μάλιστα.

> Επιλέχθηκε ως ΠτΔ ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο άνθρωπος που χαρακτήριζε ως μεμονωμένο περιστατικό την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Που μαρμάρωσε μπροστά στα χαστούκια που έτρωγε μια γυναίκα πολιτικός από ένα μαλακισμένο ποντικοκούραδο με «αρχαιοελληνικούς» μαίανδρους να κοσμούν το… απολλώνιο κορμί του.

> Εξυμνήθηκαν οι κωλόμπατσοι των ΜΑΤ που μόνο ως θύματα δεν παρουσιάστηκαν από τον κύριο Πανούση. Αυτοί που «εκτελούσαν βάρβαρες εντολές», που έπνιγαν στα χημικά και τάραξαν στο ξύλο τον πολίτη που υποτίθεται πως προστάτευαν, αυτά τα καλά παιδιά δεν έφταιγαν για τις άνωθεν προσταγές. Τα ανάποδα γκλοπ, οι ευθείες βολές χημικών στα πρόσωπα διαδηλωτών, τα κλωτσομπουνίδια, το χτύπημα της ασπίδας στα ανυπεράσπιστα στόματα, οι άδικες συλλήψεις με σπορά πλαστών ευρημάτων (να φυτεύεις πχ μολότοφ στη τσάντα του διαδηλωτή), οι ζαρντινιέρες, οι απειλές προς ανθρώπινες ζωές από άνδρες των ΜΑΤ, η επικίνδυνη οδήγηση μοτοσυκλετών-αρμάτων πάνω σε διαδηλωτές και και και και και. Γαμώ την κοινωνία μου, η άφεση αμαρτιών για να πάμε παρακάτω ισοδυναμεί με την νομιμοποίηση τέτοιων ενεργειών. Κάτι αντίστοιχο συνέβη μετά τη χούντα, όταν αυτοί που έδερναν τον κόσμο στα κολαστήρια κατέληξαν σε διάφορες θέσεις ως μη-υπεύθυνοι για τα αίσχη των συνταγματαρχών. Φαντάζομαι τα ψυχολογικά τεστ στην Ελληνική Αστυνομία δεν θα γίνουν ποτέ.

> Ούτε ένας, ούτε δυο, αλλά δεκάδες βουλευτές του κόμματος αντέδρασαν σφοδρά στην απόφαση του πρωθυπουργού να καταργηθούν τα βουλευτικά αυτοκίνητα. Φαντάζομαι πως έδωσαν το καλό παράδειγμα. Ο Λαπαβίτσας την μια στιγμή κλαίει ακούγοντας τον ύμνο του ΕΑΜ και την επόμενη αρνείται να δεχθεί να μην του διατεθεί βουλευτικό αυτοκίνητο, ως επαρχιώτης που έχει ανάγκη να μετακινείται. Αν και είμαι λιγουλάκι άδικος, μου θύμισε εκείνο το άρθρο σου για το υπουργικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ που τραγουδούσε συγκινημένο το «Φτωχολογιά, για σένα κάθε μου τραγούδι» αφού πρώτα είχε καταναλώσει ένα τόνο παΐδια ανάμεσα στις ζεμπεκιές.

> Η δικαιολογία της μη ανατροπής νόμων επειδή ψηφίστηκαν από προηγούμενες κυβερνήσεις είναι τουλάχιστον εμετική. Δηλαδή άμα ο Σαμαράς ψήφιζε στρατιωτικό νόμο απαγόρευσης κυκλοφορίας μετά τη δύση του ηλίου που θα ίσχυε αμετάκλητα για 5 χρόνια, τότε θα έπρεπε και εμείς να τον εφαρμόσουμε, επειδή το κράτος έχει συνέχεια; Πάρτε το αλλιώς σύντροφοι.

Τώρα, αν κάποιοι στεναχωριούνται με τις επικρίσεις, τι να κάνουμε, αυτό νοιώθω και αυτό θα εκφράσω. Δείχνω μια ανέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν έδειξα σε παλιότερες κυβερνήσεις, όμως δεν μπορώ παράλληλα να μην μιλάω για όσα κουλά γίνονται. Και αυτή η ανοχή κάποια στιγμή θα εξαντληθεί.

Οι εξαθλιωμένοι δεν μπορούν να περιμένουν 4 μήνες για να δοθούν λύσεις στα προβλήματα τους. Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς βρίσκουμε τα χρήματα να πληρωθούν οι βουλευτές -που ως επί το πλείστον έχουν άλλα εισοδήματα- αλλά οι συνταξιούχοι που τα έχουν προ-καταβάλλει πρέπει να περιμένουν μήνες.

Αντί να γυρνάτε γύρω-γύρω στα χρεοκοπημένα πουστοκάναλα, καθίστε να βρείτε λύσεις άμεσα. Ο κόσμος για αυτά σας ψήφισε. Και όταν περιμένεις τι θα πει ο Σόιμπλε σε 4 μήνες, παραδέχεσαι ευθέως ότι ο Σόιμπλε κυβερνάει στην Ελλάδα.

Άρα, είσαι περιττός. Άρα, τζάμπα σε ψήφισαν εκατομμύρια Έλληνες. Και αν αποτελεί στρατηγική αντίστοιχη της… γάτας, δεν το έχεις δείξει και μακάρι να με διαψεύσεις.

Αλλά κάτι μου λέει πως μάλλον είναι η στρατηγική που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, κερδίζοντας χρόνο, μέχρι να προσγειωθούν οι ελπίδες του κόσμου στην σκληρή πραγματικότητα. Μακάρι να διαψευστώ.

Βέβαια τζάμπα χτυπιούνται και ο Σαμαράς με το Βενιζέλο. Αλήθεια, πόσες… αριστερές κυβερνήσεις πρέπει να περάσουν για να δούμε αυτά τα καθάρματα πίσω από τα κάγκελα;

Αυτή τη φορά λέω να μην αποδώσω ευθύνες στον κόσμο. Εξάλλου, η μόνη μας ευθύνη είναι η έλλειψη οργανωμένης αντίδρασης στις ψευδεπίγραφες επιταγές της εκάστοτε κυβέρνησης.

Η ψήφος, όσο ανώμαλη και αν είναι, δεν αποτελεί τεκμήριο συνενοχής. Ούτε αποτελεί ελαφρυντικό για όσους αντιστάθηκαν στη γενική βλακεία και ψήφισαν κάτι άλλο. Η ψήφος, από μόνη της, δεν κρίνει έναν άνθρωπο.

Αν και ομολογώ πως δεν έχω τις καλύτερες εντυπώσεις για όσους ψήφισαν πάλι Σαμαρά στις 25 Ιανουαρίου ή όσους ψήφισαν τους νεοναζί. Σημασία πάντως έχει η γενικότερη στάση ενός ατόμου απέναντι στα γεγονότα.

Για να κλείσω, ήρθε η ώρα να στρέψουμε τα βέλη μας στους ολιγάρχες είτε μέσω ΣΥΡΙΖΑ ή όχι.

Αν δεν θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, να θελήσουμε εμείς. Επιμένω, μια κοινωνία δεν μπορεί να συμβιώσει αρμονικά με αυτά τα καθίκια. Εγώ θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, το ίδιο φαντάζομαι και ο πιτσιρίκος και ο κάθε πιτσιρίκος. Αλλά μην τα περιμένουμε όλα στο χέρι.

Και εννοείται πως δεν περιστρέφεται όλη η ζωή μας γύρω από τα πολιτικά ζητήματα, αρκεί να προσφέρει ο καθένας λίγο χρόνο από την καθημερινότητα του για να υπάρξει ένα κίνημα. Υπάρχουν χιλιάδες δομές αυτοοργάνωσης όπου μπορεί να το κάνει. Και αν δεν υπάρχουν ή δεν αξίζουν μια, να πάρει ο καθένας επιτέλους μια πρωτοβουλία.

Εγώ, πάντως, το 2011 πήγαινα το πρωί στη δουλειά, το μεσημέρι βόλτα την οικογένεια μου ή με φίλους, το απόγευμα στην πλατεία/συνελεύσεις/απεργίες κτλ και το βράδυ άραζα χαλαρός στην αυλή μου. Και τις εκδρομές μου έκανα και τα μπάνια μου. Η φτώχεια, εξάλλου, θέλει καλοπέραση. Και κρατάω την ίδια στάση και σήμερα.

Δεν κατακρίνω όμως όποιον δεν το κάνει, ούτε νοιώθω… ανώτερος, αυτό είναι μια αυστηρά προσωπική επιλογή που δεν λειτουργεί ως μέτρο σύγκρισης ή ως βασικό κριτήριο του χαρακτήρα μου. Το κάνω γιατί έτσι νοιώθω, τελεία.

Εσύ κοίτα να κάνεις τα μπάνια σου φίλε πιτσιρίκο και να μην τολμήσεις να είναι λιγότερα από πέρσι. Και αν αυτό φαίνεται… ατομικισμός σε κάποιον, ε τότε τι να πω, έτσι θα “ναι. Έχουμε μπλέξει μου φαίνεται την βίαιη αδιαφορία με τη φυσική ανάγκη του ανθρώπου να ξεμπουκώνει πού και πού. Μην το στερήσεις από τον εαυτό σου.

Μην χαλάσω και την πρόσφατη συνήθεια μου. Ξανά Μπρεχτ. Τελευταίο και φαρμακερό. Μέχρι το επόμενο τουλάχιστον. Να μου δείξεις μια κάποιαν επιείκεια.

[Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω! Τα λόγια που δεν κεντρίζουν είναι σημάδι χαζομάρας. Ένα λείο μέτωπο, αναισθησίας. Εκείνος που γελάει δεν έχει μάθει ακόμα τις τρομερές ειδήσεις. Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι, που είν” έγκλημα σχεδόν όταν μιλάς για δέντρα γιατί έτσι παρασιωπάς χιλιάδες κακουργήματα! Αυτός εκεί πού διασχίζει ήρεμα το δρόμο, ξέκοψε πια ολότελα απ” τους φίλους του πού βρίσκονται σ” ανάγκη.
Είναι σωστό: το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω.
Όμως πιστέψτε με: Είναι εντελώς τυχαίο. Απ” ό,τι κάνω, τίποτε δε μου δίνει το δικαίωμα να φάω ως να χορτάσω. Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση. (Λίγο η τύχη να μ” αφήσει, χάθηκα.)
Μου λένε: Φάε και πιες! Να “σαι ευχαριστημένος που έχεις!
Μα πώς να φάω και να πιω, όταν το φαγητό μου τ” αρπάζω από τον πεινασμένο, όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω; Κι ωστόσο, τρώω και πίνω.
Θα “θελα ακόμα να “μουνα σοφός.Τ” αρχαία βιβλίο λένε τι είναι η σοφία: Μακριά να μένεις απ” τις επίγειες συγκρούσεις και δίχως φόβο τη λιγοστή ζωή σου να περνάς. Θεωρούν σοφό ακόμα το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία.
Στο κακό ν” ανταποδίνεις το καλό, να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, αλλά να τις ξεχνάς. Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα: Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!
Ήρθα στις πόλεις την εποχή της αναστάτωσης
Όταν εκεί, βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους στην εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.
Έτσι κύλησε ο χρόνος, που πάνω στη γη μου δόθηκε. Το ψωμί μου το “τρωγα ανάμεσα στις μάχες. Για να κοιμηθώ, πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους. Αφρόντιστα δινόμουνα στον έρωτα. Κι αντίκριζα τη φύση δίχως υπομονή.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Στον καιρό μου, οι δρόμοι φέρνανε στη λάσπη. Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο. Λίγα περνούσαν απ” το χέρι μου. Όμως, αν δεν υπήρχα οι αφέντες θα στέκονταν πιο σίγουρα, αυτό έλπιζα τουλάχιστον.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Οι δυνάμεις ήτανε μετρημένες. Ο στόχος βρισκότανε πολύ μακριά. Φαινόταν ολοκάθαρα, αν και για μένα,ηταν σχεδόν απρόσιτος.
Έτσι κύλησε ο χρόνος που πάνω στη γη μου δόθηκε.
Εσείς, που θ” αναδυθείτε μέσ” απ” τον κατακλυσμό που εμάς μας έπνιξε, όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε σκεφτείτε και τα μαύρα χρόνια που εσείς γλιτώσατε. Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες πιο συχνά από παπούτσια, μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε, την αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση.
Κι όμως το ξέραμε: Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια, παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά.
Ακόμα κι η οργή ενάντια στην αδικία, βραχνιάζει τη φωνή.
Αλίμονο, εμείς που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία, δεν καταφέρναμε να “μαστε φίλοι ανάμεσά μας.
Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο καιρός
Ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο
Να μας θυμάστε
Με κάποιαν επιείκεια.]

Με εκτίμηση,
Άρης

https://eleutheriellada.wordpress.com/