ΑΜΕΑ 2014: Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος...

Ίσως δεν υπάρχει ουσιαστικότερος δείκτης για την ποιότητα μιας κοινωνίας, της ηγεσίας και των κινημάτων της, από την θέση των ανθρώπων που δεν μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία παραγωγής (ή σαμποταρίσματος) του άμεσου κέρδους και οι δυνατότητες που τους παρέχονται να εξελιχθούν. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν κατεξοχήν τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Η ραγδαία επιδείνωση της ζωής και της θέσης των ΑΜΕΑ στα χρόνια της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης αλλά και της ανθρωπιστικής κρίσης στην χώρα μας, έρχεται να προστεθεί στην βαθιά συμπλεγματική και ρηχά συναισθηματική (δηλαδή απολίτικη) και προ κρίσης νοοτροπία μας. Αλλά ούτε η αναπηρία δεν ειναι συνεκτικός μονόλιθος, και από τις ετερογένειες που παρουσιάζει στο εσωτερικό της οι πλέον σημαντικές δείχνουν να είναι οι ταξικές, οι έμφυλες, και οι εθνοτικές, κάτι που συχνά διαφεύγει της προσοχής και των ίδιων των φορέων που δημιουργούνται στον χώρο των ΑΜΕΑ, όμοια με φορείς σε όλες σχεδόν τις μειονοτικές ομάδες.
Σε περσινή πανελλαδική έρευνα που διεξήγαγε η ΚΑΠΑ RESEARCH για λογαριασμό της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑμεΑ) και η οποία πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 4.506 ατόμων, φαίνεται (και παρόλο που είχε σημειωθεί πρόοδος την τελευταία δεκαετία σε συγκεκριμένες συνθήκες ζωής των ατόμων με αναπηρία) να υπάρχει ραγδαία επιδείνωση της ζωής τους αναφορικά με τους πόρους διαβίωσης εξαιτίας της κρίσης.
Το 51,6% των ερωτηθέντων που έχουν άτομο με αναπηρία ή χρόνια πάθηση στο οικογενειακό περιβάλλον τους, ανέφεραν ότι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι οι οικονομικές.
Το 49,1% εντόπισε τις δυσκολίες στις σχέσεις με τις δημόσιες υπηρεσίες και το 37,1% στα ψυχολογικά και συναισθηματικά ζητήματα καθώς και τα προβλήματα πρακτικής φύσεως.
Το 58,8% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η ζωή των ατόμων με αναπηρία χειροτέρεψε τα τελευταία τρία χρόνια. Πρώτος τομέας επιδείνωσης είναι το εισόδημα, συμπεριλαμβανομένων των επιδομάτων και των συντάξεων, όπως εκτιμά το 74,1%. Ακολουθούν η πρόσβαση στην απασχόληση (59,1%) και η υποστήριξη στις οικογένειες με αναπηρία (53,7%).
Την ίδια ώρα, το 88,2% των ερωτηθέντων εκτιμά ότι εμπόδιο για μια αξιοπρεπή ζωή των ατόμων με αναπηρία, αποτελεί η ανεπάρκεια των δομών του κράτους, το 73,3% οι κοινωνικές προκαταλήψεις, το 65% η ψυχολογία του ατόμου με αναπηρία και το 58% η ίδια η αναπηρία.
Αλλά η κρίση σε όλους τους αδύναμους κρίκους της κοινωνίας κι ανάμεσα τους στα άτομα με αναπηρία συνδέεεται και με μια ευρύτερη, οικονομική και μια άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί του ηθική συντηρητικοποίηση. Οικονομική γιατί καθώς παγκόσμια το μινιμαλιστικό κράτος του άκρατου αεριτζίδικου νεοφιλελευθερισμού ξεκόβει την παραγωγή των υπερ-κερδών του από την παραγωγική βάση της κοινωνίας κι άρα δεν έχει λόγους να συντηρεί “κάπως” υγιείς και “κάπως” μορφωμένους εργαζόμενους, τα ανθρώπινα “στοκ” (διευρυνόμενα μάλιστα στην πρόσληψη τους από την βιοπολιτική κυριαρχία) θα περισσεύουν ολοένα και περισσότερο. Και ηθικής γιατί ο ραγδαίος αυτός ταξικός εκφασισμός, όχι μόνο “νομιμοποιεί” αόρατους Καιάδες αλλά και την έμφυλη αναδιάταξη των παραγωγικών άρα και κοινωνικών σχέσεων.
Οι γυναίκες πχ, όντας υπεύθυνες εντός της πατριαρχικής καπιταλιστικής οικογένειας και εργασίας για την παροχή προνοιακών υπηρεσιών, την απλήρωτη (ή συνήθως αναγκαστικά ή “αναγκαστικά” υποπληρωμένη για τις οικόσιτες) φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των αναπήρων, των ανέργων, των αρρώστων, αντικαθιστούν δωρεάν το κράτος πρόνοιας, εξυπηρετώντας ένα συγκεκριμένο στις προτεραιότητες του οικονομικό-κρατικό-ιδιωτικό μηχανισμό.
Μηχανισμό που με την σειρά του, μέσω κυρίως των αόρατων μουτζαχεντίν (των τηλευαγγελιστών που αλλώνουν την Δύση εκ των έσω την ώρα που η Δύση κοιτά μόνο προς την Ανατολή) περνά την νομιμοποιητική του ιδεοληψία μέσα από τα μίντια, απονομιμοποιώντας από αναπαραγωγικά δικαιώματα έως το δικαίωμα των γυναικών στον Δημόσιο χώρο και την επιστροφή τους ως αδήλωτων προνοιακών λειτουργών σε μια κοινωνία που καρακερματίζεται έτσι σε σιωπηλά σπίτια κι έρημους δρόμους.
Χθες όμως ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία...Ας θυμηθούμε έμπρακτα αυτούς τους συμπολίτες μας κι ας επισημάνουμε και τις οικονομικοπολιτικές διαστάσεις του προβλήματος τους, δίχως να κλείνουμε πίσω από αυτό τα μάτια στις ατομικές μας ευθύνες και συμπεριφορές. Δεν χρειάζεται να είμαστε ανάπηροι για να στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους ανθρώπους με αναπηρία, όπως και σε οποιαδήποτε άτομο ή συλλογικότητα που βλέπει τα δικαιώματά του να καταπατούνται...
Οπότε οι στίχοι του Άλκη Αλκαίου φαντάζουν ταιριαστοί:

Δεν έχω τόπο,
εσύ ο τόπος μου και ο χρόνος.
Δεν ξέρω τρόπο,
ο μόνος δρόμος ειν’ ο δρόμος.
Δραπέτες άγιοι και ληστές,
μιλούν για το αύριο και το χτες
με λόγια κουρασμένα.
Πίνουν της λήθης το κρασί
σ’ αχαρτογράφητο νησί,
και με ρωτούν για σένα.
http://tvxs.gr/