Πόσο αναγκαία είναι σήμερα η επιστροφή στα «σύμβολα» της Δημοκρατίας;

Δύο πρόσωπα «σύμβολα» απασχολούν την επικαιρότητα τις τελευταίες μέρες, και όχι τυχαία… Πρόκειται για τον αλησμόνητο Γιώργο Γεννηματά «πρότυπο πολιτικής», που συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατό του, και για τον αειθαλή αγωνιστή Μανώλη Γλέζο. Δύο διαφορετικές προσωπικότητες, που τους ενώνει το πάθος για την πατρίδα και τον άνθρωπο, καθώς και η ανάγκη της Ελλάδας σήμερα να επιστρέψει στις αρχές και τα ιδεώδη τους.
Στο σημείωμα που άφησε ο Γεννηματάς στην ιδιόχειρη διαθήκη του, γράφει προφητικά, θαρρείς, τα
ακόλουθα: «Για το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που τόσο αγάπησα, εύχομαι ενότητα, περίσκεψη και αποφασιστικότητα. Αυτά που δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω είμαι βέβαιος ότι θα αποτελέσουν στόχο πολλών που με περισσότερες δυνάμεις από εμένα θα τα κάνουν πράξη». Δυστυχώς, η προσδοκία του Γεννηματά και, αναμφίβολα, πολλών άλλων συντρόφων του δεν έγινε πραγματικότητα. Τα σοσιαλιστικά ιδεώδη θεωρούνται πια ουτοπικά, οι θεσμοί παραβιάζονται και η Δημοκρατία… ωχριά.
Είναι φανερό ότι και οι επιλογές προσώπων για τις επικείμενες εκλογές Ευρωκοινοβουλίου και Τοπικής Αυτοδιοίκησης ακολουθούν τα φαινόμενα της σύγχρονης πολιτικής με δυσάρεστες συνέπειες. Έχουν εκλείψει η ενότητα, η σύνεση και γενικότερα το «πολιτικό ήθος» για το οποίο αγωνίστηκε ο Γεννηματάς.
Έτσι δικαιολογούνται και οι τελευταίες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική που επέλεξε για τη Θράκη, μόνον αριστερή πολιτική δεν ήταν, καθώς θύμιζε τη διαχωριστική πολιτική που επί χρόνια ακολουθούσε το κράτος της Δεξιάς. Ευτυχώς, βέβαια, για τους Αριστερούς του ψηφοφόρους διόρθωσε το λάθος του με την ένταξη του Γλέζου στο ευρωπαϊκό ψηφοδέλτιο. Η απόφασή του αυτή, καθαρά ενωτική και αξιέπαινη, εκφράζει για μια ακόμη φορά την τάση του ΣΥΡΙΖΑ στις παλινωδίες και τις αντιφάσεις, ενώ παράλληλα γεννά την απορία γιατί δεν πάρθηκε νωρίτερα και χωρίς εξαναγκασμό από τα γεγονότα.
Δε λησμονούμε, βέβαια, ότι σύνθημα επίμονο του ΣΥΡΙΖΑ -αλλά και άλλων κομμάτων- για τις εκλογές ήταν «τόπος στα νιάτα». Η πείρα, όμως, διδάσκει ότι «τα νιάτα για τα νιάτα» κατ’ αναλογία της θεωρίας «η τέχνη για την τέχνη», η αντιμετώπισή τους, δηλαδή, ως αυτοσκοπού πέρα από κάθε χρηστική ή κοινωνική λειτουργικότητα, δεν είναι δρόμος ασφαλής. Η ορμή και δημιουργικότητα των νεότερων πρέπει να συνδυάζεται με την εμπειρία και το κύρος των παλαιότερων προκειμένου να επιτύχει η αναγκαία και επιθυμητή «ανανέωση» και σωστή λειτουργία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου.
Κλείνοντας, αναλογίζομαι: αν ζούσε ο Γεννηματάς και αν μπορούσε να εισακουσθεί ο Γλέζος… πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα για την Ελλάδα και τους Έλληνες!
http://www.aixmi.gr/