Φεβρουάριος, Λονδίνο, σιδηροδρομικός σταθμός Saint Pancras. Ένα λευκό συννεφάκι προχωράει μπροστά από το πρόσωπό μου και μ’ εγκαταλείπει σιγά-σιγά, είναι η ανάσα μου. Κρυώνω πολύ. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί να κάνει τόσο κρύο σ΄ έναν κλειστό σιδηροδρομικό σταθμό. Βλέπω τη βαλίτσα μου. Σκέφτομαι πόσο ηλίθια ήμουν που πίστευα ότι στην Αγγλία τα τρένα θα ήταν διαφορετικά από τις φουφούδες της Ελλάδας. Πίστευα ότι δεν θα είχε τόσα σκαλιά για να ανεβοκατεβαίνεις. Έχει γίνει αφόρητο από το μεσημέρι να ανεβοκατεβάζω τη βαλίτσα μου, με όλα τα χειμωνιάτικά ρούχα μου, στους συρμούς που αλλάζω για να φτάσω στο Nottingham.
Α, ναι. Ξέχασα να σας πω: βρήκα δουλειά εκεί.
Το τρένο φθάνει στην αποβάθρα. Για άλλη μια φορά αγκομαχώντας ανεβάζω τη βαλίτσα και τη χειραποσκευή μου στον συρμό, και μετά στην ειδική θέση για τις αποσκευές. Κάθομαι, έχω ακόμη 2 ώρες ταξίδι. Μια λέξη στριφογυρίζει εδώ και καιρό στο μυαλό μου. «Δανεικιά». Ναι, η ζωή που ζούσα μέχρι τώρα ήταν δανεικιά. Δανεικά χρήματα, παραχωρημένο σπίτι, δανεικές διακοπές, το τραπέζι πάντα γεμάτο, όλα ευγενική παραχώρηση από άτομα που αγαπούσα. Τίποτα, όμως, δικό μου. Μια ζωή βολεμένη, αλλά «δανεικιά».
Το τρένο φτάνει. Μια ανακοίνωση μάς ενημερώνει ότι, επειδή ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι μικρός, θα μπορέσουμε να αποβιβαστούμε μόνο από δύο μπροστινά βαγόνια. Εγώ και τα μπαγκάζια μου είμαστε δύο βαγόνια πίσω. Ένας υπάλληλος με βοηθάει με τη μια τσάντα και με ένα σπριντ ίσα που προλαβαίνω να κατέβω στον σταθμό.
Ακόμη ένα λευκό συννεφάκι ξεπροβάλει μπροστά από το πρόσωπό μου. Είναι η ανάσα μου και διασταυρώνεται με μια μικρή χιονονιφάδα. Χιονίζει. «Αυτή είναι υποδοχή», σκέφτομαι.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν την άφιξή μου ήταν μια συνεχής δίνη, ένας αδιάκοπος αγώνας να βρω σπίτι, να μάθω δρομολόγια λεωφορείων, να χάνομαι παντού, να πάρω αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, να βγάλω λογαριασμό τραπέζης. Μόνο για τον λογαριασμό τραπέζης πέρασα 2 μονόωρες συνεντεύξεις. Όλα χρειάζονται εγγυητή. Παράλληλα, στη δουλειά οι απαιτήσεις υψηλές. Οι προθεσμίες δεν περίμεναν εμένα να ταχτοποιηθώ στο σπίτι, ούτε να συνηθίσω το καινούργιο περιβάλλον. Τα project πρέπει να είναι "out of the door, soon".
Λίγες φορές έχω χαρεί τόσο πολύ όσο την πρώτη ημέρα που παρουσιάστηκα στη δουλειά. Οι ώρες είναι πολλές, οι απαιτήσεις υψηλές, αλλά δεν είναι κάτι δανεικό. Είναι κάτι που το κέρδισα. Είναι μια επαγγελματική ευκαιρία που δεν θα μπορούσα να τη βρω στη χώρα μου. Κάποια βράδια έχω σκεφτεί πόσο βολικό θα ήταν για εμένα να ξύπναγα στο κρεβατάκι μου στην Αθήνα και να τα έχω πάλι όλα έτοιμα στη δανεικιά ζωή μου εκεί, από το να πάω στο γραφείο σε αυτή την ξένη χώρα, να φύγω στις 8-9 το βράδυ γι΄ ακόμη μια φορά και να γυρίσω στο εδώ σπίτι μου που δεν με περιμένει κανένας. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν πολύ τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έχουν γίνει μικρά παραθυράκια του skype. Αλλά όσοι πραγματικά το θέλουν, δεν χάνονται, όσο μακριά κι αν είσαι. Όσοι μ’ αγαπούν, καταλαβαίνουν γιατί έφυγα.
Ένα συννεφάκι περνάει μπροστά από το πρόσωπό μου και μ' εγκαταλείπει σιγά-σιγά. Περιέχει μια λέξη, εστιάζω την προσοχή μου και τη διαβάζω… «δανεικιά».
Αντίο, ζωή δανεικιά.
http://www.protagon.gr/
Α, ναι. Ξέχασα να σας πω: βρήκα δουλειά εκεί.
Το τρένο φθάνει στην αποβάθρα. Για άλλη μια φορά αγκομαχώντας ανεβάζω τη βαλίτσα και τη χειραποσκευή μου στον συρμό, και μετά στην ειδική θέση για τις αποσκευές. Κάθομαι, έχω ακόμη 2 ώρες ταξίδι. Μια λέξη στριφογυρίζει εδώ και καιρό στο μυαλό μου. «Δανεικιά». Ναι, η ζωή που ζούσα μέχρι τώρα ήταν δανεικιά. Δανεικά χρήματα, παραχωρημένο σπίτι, δανεικές διακοπές, το τραπέζι πάντα γεμάτο, όλα ευγενική παραχώρηση από άτομα που αγαπούσα. Τίποτα, όμως, δικό μου. Μια ζωή βολεμένη, αλλά «δανεικιά».
Το τρένο φτάνει. Μια ανακοίνωση μάς ενημερώνει ότι, επειδή ο σιδηροδρομικός σταθμός είναι μικρός, θα μπορέσουμε να αποβιβαστούμε μόνο από δύο μπροστινά βαγόνια. Εγώ και τα μπαγκάζια μου είμαστε δύο βαγόνια πίσω. Ένας υπάλληλος με βοηθάει με τη μια τσάντα και με ένα σπριντ ίσα που προλαβαίνω να κατέβω στον σταθμό.
Ακόμη ένα λευκό συννεφάκι ξεπροβάλει μπροστά από το πρόσωπό μου. Είναι η ανάσα μου και διασταυρώνεται με μια μικρή χιονονιφάδα. Χιονίζει. «Αυτή είναι υποδοχή», σκέφτομαι.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν την άφιξή μου ήταν μια συνεχής δίνη, ένας αδιάκοπος αγώνας να βρω σπίτι, να μάθω δρομολόγια λεωφορείων, να χάνομαι παντού, να πάρω αριθμό κοινωνικής ασφάλισης, να βγάλω λογαριασμό τραπέζης. Μόνο για τον λογαριασμό τραπέζης πέρασα 2 μονόωρες συνεντεύξεις. Όλα χρειάζονται εγγυητή. Παράλληλα, στη δουλειά οι απαιτήσεις υψηλές. Οι προθεσμίες δεν περίμεναν εμένα να ταχτοποιηθώ στο σπίτι, ούτε να συνηθίσω το καινούργιο περιβάλλον. Τα project πρέπει να είναι "out of the door, soon".
Λίγες φορές έχω χαρεί τόσο πολύ όσο την πρώτη ημέρα που παρουσιάστηκα στη δουλειά. Οι ώρες είναι πολλές, οι απαιτήσεις υψηλές, αλλά δεν είναι κάτι δανεικό. Είναι κάτι που το κέρδισα. Είναι μια επαγγελματική ευκαιρία που δεν θα μπορούσα να τη βρω στη χώρα μου. Κάποια βράδια έχω σκεφτεί πόσο βολικό θα ήταν για εμένα να ξύπναγα στο κρεβατάκι μου στην Αθήνα και να τα έχω πάλι όλα έτοιμα στη δανεικιά ζωή μου εκεί, από το να πάω στο γραφείο σε αυτή την ξένη χώρα, να φύγω στις 8-9 το βράδυ γι΄ ακόμη μια φορά και να γυρίσω στο εδώ σπίτι μου που δεν με περιμένει κανένας. Η αλήθεια είναι ότι μου λείπουν πολύ τα αγαπημένα μου πρόσωπα που έχουν γίνει μικρά παραθυράκια του skype. Αλλά όσοι πραγματικά το θέλουν, δεν χάνονται, όσο μακριά κι αν είσαι. Όσοι μ’ αγαπούν, καταλαβαίνουν γιατί έφυγα.
Ένα συννεφάκι περνάει μπροστά από το πρόσωπό μου και μ' εγκαταλείπει σιγά-σιγά. Περιέχει μια λέξη, εστιάζω την προσοχή μου και τη διαβάζω… «δανεικιά».
Αντίο, ζωή δανεικιά.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου