Οι δυο μεγάλες τομές του Μπουτάρη

Εκτιμώ βαθύτατα ως άνθρωπο και ως πολιτικό τον Γιάννη τον Μπουτάρη.

Όχι μόνο γιατί κατάφερε με την εκλογή του να φέρει μια ισορροπία ως προς τις «αρχές» στην πόλη, η οποία συντηριτικοπαπαδοκρατούνταν (ας μου επιτραπεί η έκφραση) για πολλά χρόνια, με όλα τα συνακόλουθα (έλλειψη οράματος, διαφθορά κ.λπ.), κάνοντας κάθε προοδευτικό Θεσσαλονικιό να ντρέπεται και να δέχεται και τα πειράγματα φίλων του από τα άλλα μέρη. Από τη βαθιά συντήρηση έχουμε τώρα τον πιο προοδευτικό και ριζοσπάστη δήμαρχο στη χώρα και αυτό αξίζει στην κοσμοπολίτικη ανά τους αιώνες πόλη μας. Όχι μόνο γιατί από την εκλογή του ακόμη, ανέτρεψε
δεδομένα και κλισέ όπως τα ηλικιακά, γιατί δεν είναι μόνο που 70άρης νίκησε τον 45άρη αντίπαλό του αλλά, όπως φάνηκε και από τα exit polls, κέρδισε τις ψήφους όλης της νεολαίας. Όχι μόνο γιατί σε κάθε θέμα έχει φρέσκιες και απολύτως λογικές

ιδέες και προτάσεις, ενώ ταυτόχρονα είναι ανοιχτός να ακούει την άλλη μεριά και να υιοθετεί δικές της απόψεις. Όχι μόνο γιατί είναι κομματικά ανεξάρτητος και άνθρωπος των λύσεων και της σύγκλισης και όχι της αδράνειας και των συγκρούσεων.

Τον εκτιμώ πολιτικά για τις μεγάλες τομές του. Δύο κατά την γνώμη μου.

Η πρώτη, έχει να κάνει με τον ανεπιτήδευτο τρόπο του «πολιτεύεσθαι» και την τόλμη του, και η δεύτερη με τον οικονομικό τομέα. Η πρώτη γιατί ανατρέπει τα δεδομένα, δείχνει δρόμους και η δεύτερη γιατί δημιουργεί ανάπτυξη.

1) Σε μια στιγμή κατάρρευσης για τη χώρα και το σάπιο πολιτικό της σύστημα, το οποίο εκτός όλων των άλλων περιτυλίγεται με ένα ξεπερασμένο επιτηδευμένο στιλ και μια ξύλινη γλώσσα των κλασικών πολιτικών, που αποφεύγουν να θίξουν οτιδήποτε θα τους προκαλούσε φθορά, ο Μπουτάρης πάντοτε λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τολμάει. Δεν μασάει τα λόγια του. Τολμάει παντού ρήξεις και ανατροπές.

Απόδειξη ότι αποκάλεσε τους συμπατριώτες του «κομπλεξικούς απέναντι στην Αθήνα», λίγους μήνες πριν από τις εκλογές. Δεν είναι το θέμα να σταθούμε στο γεγονός. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία, αυτό που δίνει μια γροθιά στο παλιό παρακμιακό πολιτικό σύστημα είναι η τόλμη και η στιγμή. Φυσικά όλη η συντηρητική κομπλεξικομετριότητα (ας μου επιτραπεί και πάλι) έπεσε να τον φάει, όπως έκανε παλαιότερα όταν είπε το αυτονόητο «Ο Κεμάλ είναι από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της ανθρωπότητας και γεννήθηκε στην πόλη μας. Του οφείλουμε το όνομα σε ένα δρόμο». Όχι φυσικά την Αγίου Δημητρίου, όπως έσπευσαν να τον κατηγορήσουν, αλλά το κάθετο δρομάκι, μόλις 100 μέτρων, στο σπίτι που γεννήθηκε.

2) Η δεύτερη μεγάλη τομή, «αδειάζει» κάθε μέτριο δήμαρχο, διαχειριστή απλά του χρόνου (της θητείας του) και του χώρου (της πόλης του), ο οποίος για την αδράνειά του επικαλείται την έλλειψη πόρων. Ο μεγαλύτερος πόρος είναι το μυαλό και η καθαρή σκέψη, όπως απέδειξε ο Μπουτάρης.

Τι έκανε λοιπόν; Είναι δήμαρχος μιας πόλης η οποία απαρτίζονταν στο παρελθόν από τρείς εθνότητες και θρησκείες. Έλληνες χριστιανοί, Τούρκοι μουσουλμάνοι και Εβραίοι.

Η Θεσσαλονίκη είναι δεύτερη πιό ιερή πόλη για τους Εβραίους και τους Τούρκους, εκατομμύρια των οποίων έχουν καταγωγή από εδώ. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να έρθουν να προσκυνήσουν, στο μέρος των παππούδων τους. Ωστόσο, το κλίμα που δημιουργήθηκε από τη συντηρητική και μυωπική νομενκλατούρα που είχε εγκατασταθεί στην πόλη δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό γι' αυτούς.  

Με δύο κινήσεις-ματ, όπως λέμε και στο σκάκι, άλλαξε τα δεδομένα, έκανε την πόλη φιλόξενη και την γέμισε με επισκέπτες από τις δύο αυτές χώρες. Μέχρι και τον Νταβρούτογλου προσωπικά έπιασε για το σκοπό αυτό.

Πέρα από τις άλλες διαστάσεις του γεγονότος (ανθρωπιστικές, ιστορικές) θα σταθώ σε μια φράση φίλου μου εστιάτορα πέρυσι το καλοκαίρι: «Ήμασταν κάθε μέρα γεμάτοι από Τούρκους. Αν δεν ήταν αυτοί, τώρα θα είχαμε κλείσει».

http://www.protagon.gr/