Πέρα από την αστυνομική εκδοχή και τη δικαστική διερεύνηση πρέπει να συμφωνήσουμε σε ορισμένα προαπαιτούμενα:
1. Ο δολοφόνος του δολοφόνου είναι δολοφόνος.
2. Τα δικαιώματα αναφέρονται και αφορούν κυρίως στους παραβάτες, τους εγκληματίες, τους «κακούς». Δεν νοείται κανένας συμψηφισμός «ειδεχθούς εγκληματία – κρατικής εκδίκησης».
Σε κάθε περίπτωση είναι άλλης πολιτικής, ποινικής ή ηθικής τάξης θέμα να «εκδικούνται» κάποιοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι τη δολοφονία ενός δικού τους κι άλλο – που το απεύχομαι – όλα αυτά να γίνονται με την ανοχή της Πολιτείας.
Το Κράτος και οι λειτουργοί του έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να προστατεύουν τα έννομα αγαθά των κατηγορουμένων και των κρατουμένων και όχι να τα «καταργούν» μέχρι θανάτωσης.
Όσον αφορά στα βασανιστήρια θεωρώ ότι η εμφάνιση τέτοιων φαινομένων από κρατικούς υπαλλήλους είναι ό,τι το χειρότερο για το Κράτος Δικαίου και το νομικό μας πολιτισμό.
Η ανομία, η ατιμωρησία, η μη-ανάληψη προσωπικής ευθύνης, η διαφθορά είναι γενικευμένα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτική Ελλάδα. Όταν όμως τα μετέρχονται ή τα επικαλούνται δημόσιοι λειτουργοί τότε πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα δημοκρατική νομιμοποίηση και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Κάλυψη και συγκάλυψη εγκλημάτων του Κράτους και των κρατικών λειτουργών δεν νοούνται στη δημοκρατία.
Όσον αφορά στην κοινωνία πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι φυλακές δεν τους αγγίζουν προσωπικά, άρα δεν ενδιαφέρονται. Αυτή η αντίληψη είναι λαθεμένη από κάθε άποψη. Κοινωνικά, πολιτισμικά, αξιακά οι φυλακές και τα δικαιώματα των κρατουμένων όχι μόνο μας αφορούν όλους αλλά συνιστούν και κρίσιμο στοιχείο του επιπέδου ελευθεριών και πολιτισμών μιας χώρας.
Η κουλτούρα της βίας εκτός νόμου διαχείριση των διαφωνιών μπορεί να διατρέχει – για διάφορους ιστορικούς ή ιδεολογικούς λόγους – όλη την ελληνική κοινωνία αλλά αν την υιοθετούν οι κρατικοί υπάλληλοι τότε πρέπει όλοι να αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε τα συνταγματικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα.
*Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής ΔΗΜΑΡ
http://tvxs.gr/
1. Ο δολοφόνος του δολοφόνου είναι δολοφόνος.
2. Τα δικαιώματα αναφέρονται και αφορούν κυρίως στους παραβάτες, τους εγκληματίες, τους «κακούς». Δεν νοείται κανένας συμψηφισμός «ειδεχθούς εγκληματία – κρατικής εκδίκησης».
Σε κάθε περίπτωση είναι άλλης πολιτικής, ποινικής ή ηθικής τάξης θέμα να «εκδικούνται» κάποιοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι τη δολοφονία ενός δικού τους κι άλλο – που το απεύχομαι – όλα αυτά να γίνονται με την ανοχή της Πολιτείας.
Το Κράτος και οι λειτουργοί του έχουν την ευθύνη και την υποχρέωση να προστατεύουν τα έννομα αγαθά των κατηγορουμένων και των κρατουμένων και όχι να τα «καταργούν» μέχρι θανάτωσης.
Όσον αφορά στα βασανιστήρια θεωρώ ότι η εμφάνιση τέτοιων φαινομένων από κρατικούς υπαλλήλους είναι ό,τι το χειρότερο για το Κράτος Δικαίου και το νομικό μας πολιτισμό.
Η ανομία, η ατιμωρησία, η μη-ανάληψη προσωπικής ευθύνης, η διαφθορά είναι γενικευμένα χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτική Ελλάδα. Όταν όμως τα μετέρχονται ή τα επικαλούνται δημόσιοι λειτουργοί τότε πρέπει να αναζητήσουμε μια νέα δημοκρατική νομιμοποίηση και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.
Κάλυψη και συγκάλυψη εγκλημάτων του Κράτους και των κρατικών λειτουργών δεν νοούνται στη δημοκρατία.
Όσον αφορά στην κοινωνία πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι φυλακές δεν τους αγγίζουν προσωπικά, άρα δεν ενδιαφέρονται. Αυτή η αντίληψη είναι λαθεμένη από κάθε άποψη. Κοινωνικά, πολιτισμικά, αξιακά οι φυλακές και τα δικαιώματα των κρατουμένων όχι μόνο μας αφορούν όλους αλλά συνιστούν και κρίσιμο στοιχείο του επιπέδου ελευθεριών και πολιτισμών μιας χώρας.
Η κουλτούρα της βίας εκτός νόμου διαχείριση των διαφωνιών μπορεί να διατρέχει – για διάφορους ιστορικούς ή ιδεολογικούς λόγους – όλη την ελληνική κοινωνία αλλά αν την υιοθετούν οι κρατικοί υπάλληλοι τότε πρέπει όλοι να αρχίσουμε να ξεσκονίζουμε τα συνταγματικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα.
*Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι βουλευτής ΔΗΜΑΡ
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου