Ποιος κερδίζει από την απαξίωση του πολιτικού συστήματος; Της Γ. Ιωαννίδου

Μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες της κυβέρνησης να ταυτίσει τις "αντιδραστικές συντεχνίες και τους πουλημένους συνδικαλιστές" με τον εχθρό που θα πολεμήσει... σπάζοντας αβγά, η επικοινωνιακή πολιτική της μέσω των μεγάλων ΜΜΕ τα οποία ελέγχει, καθίσταται αδύναμη και προβληματική.

Ο εκλεγμένος με την στήριξη των ΔΑΚΕ (ΝΔ) - ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) συνδικαλιστής του νοσοκομείου "Σωτηρία", η χρηματιζόμενη πρόεδρος της ΔΑΚΕ στον Οίκο Ναύτου και σύμβουλος του υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου καθώς και οι περιπτώσεις του Αντώνη Κάντα και του προσφιλέστατου στον υπουργό Υγείας Αδωνη Γεωργιάδη Χάρη Τομπούλογλου απέδειξαν το
εντελώς αντίθετο: Πως οι πουλημένοι συνδικαλιστές και οι παράγοντες των αντιδραστικών συντεχνιών που έχουν πιαστεί να δωροδοκούν και να δωροδοκούνται ανήκουν (ενεστώτας χρόνος) αποκλειστικά στις κυβερνητικές παρατάξεις.

Η επικοινωνιακή διαχείριση αυτών των συλλήψεων, βασισμένη σε μία λογική "παρόλο που είναι δικοί μας τους τσακώσαμε", δεν είναι καθόλου πειστική όταν όλοι βλέπουν την παράλληλη σιωπή του υπουργού Παιδείας για την στενή συνεργάτιδά του, την (αναμενόμενη βέβαια) απόλυτα γελοία στάση του Αδωνι Γεωργιάδη για τον Τομπούλογλου "δεν τον ξέρω,δεν τον είδα, δεν τον διόρισα", αλλά και τη σιγή ιχθύος από τον άλλοτε λαλίστατο κυβερνητικό εκπρόσωπο Σίμο Κεδίκογλου. Οπως άλλωστε δεν μπορεί να πείσει για τίποτα από όσα διατείνεται κανείς από όσους συμμετέχουν στο κυβερνητικό εξάμβλωμα.

Εκεί που (τους) τελειώνει ο κοινωνικός αυτοματισμός (οι κατσίκες ψόφησαν όλες - τώρα ήρθε η σειρά των γειτόνων) και οι εξισώσεις των άκρων (αφού αποδεικνύεται ότι οι πιο ακραίοι είναι οι αυτοαποκαλούμενοι κεντρώοι), εντείνονται οι απαξιώσεις των πάντων, με τον καταφανέστατο στόχο να εξουδετερωθούν δια των συμψηφισμών όσοι ισχυρίζονται μία κάποια εναλλακτική οδό.

Παρατηρώντας τη στρατηγική του Μεγάλου καναλιού, το οποίο αποτελεί το βασικό δίαυλο της πιο χυδαίας και απροκάλυπτης προπαγάνδισης του κυβερνητικού εγκλήματος, διαπιστώνει κανείς ότι ηγεμονεύει το μύνημα "όλοι είναι ίδιοι", σε μία σαφή προσπάθεια να παρασύρουν, οι πανικόβλητοι, στην ελεύθερη πτώση τους, όσους μπορέσουν από τους απέναντι. Αυτούς που είναι πραγματικά απέναντι και δεν ανήκουν απαραίτητα μόνο στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Μάλλον - για να είμαστε πιο ακριβείς - αναπαράγεται το "έτσι κι αλλιώς όλοι ΘΑ γίνουν ίδιοι", σαν μία επικαιροποίηση του Παγκάλειου φασιστικού δόγματος "μαζί τα φάγαμε", της απόδοσης δηλαδή συλλογικών ευθυνών, τώρα και ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ συλλογικών ευθυνών, γενικά και αόριστα, που φυγαδεύει τον ανέντιμο, αδικεί τον έντιμο και δεν ευνοεί στο τέλος παρά μόνο το τυφλό μίσος και από εκεί τον φασισμό.
"Αφού κανείς δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά προτιμήστε εμάς που μας ξέρετε ή αλλιώς ας τους παρασύρουμε όλους στον τάφο μας". Είναι το τελευταίο τους χαρτί.

Ο πιο "μοδάτος" αρνητικός χαρακτηρισμός, μετά το "πουλημένος συνδικαλιστής" είναι το "κομματόσκυλο". Τι εννοεί όμως η Ολγα Τρέμη όταν κατακεραυνώνει τους κομματικούς παράγοντες; Ποιους περιλαμβάνει άραγε και ποιους επιχειρεί να αμνηστεύσει; Για τους Πρετεντέρηδες τα μέλη όλων των κομμάτων είναι κομματόσκυλα κι αν δεν είναι ήδη διεφθαρμένα πρόκειται νομοτελειακά να διαφθαρούν. Διεφθαρμένο κομματόσκυλο και ο εκβιαστής συνδικαλιστής που ανήκε επί δεκαετίες στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, μα και αυτός που έβαζε και από την τσέπη του ακόμα για να τυπωθεί μία αφίσσα του κόμματός του, και αυτός που ως μέλος υπερασπιζόταν το συλλογικό συμφέρον, και εκείνος που βρισκόταν πάντα στους δρόμους δεχόμενος ακόμα και τη χλεύη ως "γραφικός ακτιβιστής".
Διεφθαρμένο κομματόσκυλο και εκείνος που δεν βρέθηκε ποτέ στο μεγάλο φαγοπότι των χρυσών παρατάξεων της εποχής των παχέων αγελάδων. Από βλακεία μάλλον δεν απευθύνθηκε εκεί να καρπωθεί το κατιτίς του και όχι από εντιμότητα και καθαρότητα... Είτε το θέλουν όμως είτε όχι,ακόμα και αν η λογική αυτή βρίσκει κάποιο έδαφος στους εξοργισμένους, η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι τελευταίοι απλώς δεν είναι διεφθαρμένοι, δεν διαχειρίστηκαν ποτέ την εξουσία, δεν έχουν ανεξόφλητους λογαριασμούς με τη διαπλοκή ,δεν βρίσκονται στις λίστες του Χριστοφοράκου και όσοι έχουν κάποιες περιουσίες, γιατί οι πιο πολλοί δεν έχουν, δεν τις απέκτησαν από μίζες. Είναι καθαροί. Τουλάχιστον για τους πιο επιφυλακτικούς από εμάς, δεν έχει αποδειχθεί το αντίθετο. Κι αυτό είναι σοβαρό πλεονέκτημα.
Καταδικάζουν λοιπόν τα "κομματόσκυλα" από όπου και αν προέρχονται, τη βία από όπου και αν προέρχεται και δε διστάζουν να καταδικάσουν και το πολιτικό σύστημα, το οποίο εκείνοι οδήγησαν στο σημείο που βρίσκεται, ακόμα και αν προέρχεται μόνο από αυτούς, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι η ρητορική αυτή εκστομίζεται με στομφώδεις κορώνες από τους θλιβερούς εκπροσώπους της κατά παραγγελία ενημέρωσης, της πληρωμένης πληροφορίας, της χαλκευμένης είδησης. Από τα πιο ακριβοπληρωμένα συστημικά σκυλιά όλων των εποχών. Τουλάχιστον δεν είναι... κομματόσκυλα,σωστά;
Για όσους διεκδικούμε μία κοινωνία δικαιοσύνης, ισονομίας και αξιοκρατίας και δεν πιστεύουμε στην παρθενογένεση, είναι μονόδρομος η εμπιστοσύνη και η στήριξη όσων δεν εκτέθηκαν σε εξουσία, μίζες και ρεμούλες. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση για τη σαπίλα και τη διαφθορά δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ως συνέπεια το τσουβάλιασμα όσων εμπλέκονται στην πολιτική σαν απόρροια ενός άλλου είδους αυτοματισμού της κοινωνικής συμπεριφοράς, γιατί - προσοχή εδώ - οι οδοστρωτήρες τους σαρώνουν όλους α δ ι α κ ρ ί τ ω ς.
Οχι επειδή "οι μόνοι συνεπείς", οι "αδιάφθοροι" και οι εσαεί "άσπιλοι και αμόλυντοι" είναι αυτοί που δεν κυβέρνησαν ποτέ, άλλωστε η εξουσία ενδέχεται να φθείρει και να διαφθείρει, αλλά γιατί έχουμε πραγματικά ανάγκη από υγιή σημεία αναφοράς ως αφετηρία για αυτό που οραματιζόμαστε.
Δεν ΘΑ κάνουν όλοι τα ίδια επειδή εμείς ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ότι θα τα κάνουν, δεν έχουν καν την πολυτέλεια να τα πράξουν γιατί θα απομακρυνθούν διά λιθοβολισμού και με συνοπτικές διαδικασίες. Στην πραγματικότητα μπορούμε να τους αποτρέψουμε και εμείς οι ίδιοι με ένα και μοναδικό τρόπο: τη συμμετοχή στην πολιτική ζωή του τόπου ευρύτερα, χωρίς αυτό να εξυπακούεται ένταξη σε κάποιο κομματικό σχηματισμό, σε τελική ανάλυση, για όσους έχουν αλλεργία στα κόμματα.

Η ενεργοποίηση στο πεδίο που αντιστοιχεί στον καθένα, στην εργασία, στα σχολεία, στις γειτονιές, σημαίνει τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας. Ετσι εξασφαλίζεται αυτός σε μία πραγματική Δημοκρατία, όχι μόνο μέσα από την εκλογική διαδικασία, αλλά με τη διαρκή δράστηριοποίηση, αρκεί να υπάρχει η βούληση.
Βραχυρόθεσμος στόχος η πτώση των κυβερνώντων, η αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών που κουρελιάζονται μέρα με την ημέρα και στη συνέχεια η αλλαγή του πολιτικού συστήματος, ΟΧΙ η απαξίωσή του, στάση που εξυπηρετεί μόνο τους νεοναζί τραμπούκους, οι οποίοι υπόσχονται απόδοση δικαιοσύνης με γροθιές (ακόμα περιμένουμε να τους δούμε να επιτίθενται σε κάποιον συστημικό παράγοντα). Κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο.

Το εύκολο είναι να μεταθέτουμε τις ελπίδες για ανατροπές σε Μεσσίες και, στη συνέχεια, να τους αποκαθηλώνουμε ως προδότες αν διαψεύσουν τις προσδοκίες μας. Ειδικά όταν η αποκαθήλωση προηγείται της προδοσίας εκεί αναλαμβάνει την ερμηνεία η επιστήμη της ψυχιατρικής.

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι Μεσσίες δεν υπάρχουν και όσο θα τους επικαλούμαστε με δεήσεις θα παραμένουμε πρόβατα, ακίνδυνα συμπαθή θηλαστικά, τα οποία λατρεύουν όσοι έδρασαν ή σκοπεύουν να δράσουν ανεξέλεγκτα από τη θέση της εξουσίας.
http://tvxs.gr