Θάλαμος 317

Πλακάκια. Στους τοίχους, στο πάτωμα, παντού ψυχρά πλακάκια. Κάποιοι σέρνουν παντόφλες, κάποιοι σέρνουν παπούτσια. Όλοι εδώ μέσα κουτρουβαλάνε τη μαστουρωμένη τους απελπισία σε ένα στενό διάδρομο, ανάμεσα σε θαλάμους. Την κατεβάζουν σε σκαλιά που καταλήγει σε μια τραπεζαρία όπου η βαριά μυρωδιά αποπνικτικής κουζίνας σε συνδυασμό με την τσιγαρίλα στην ατμόσφαιρα και τον τρόμο των μεσημεριανών ειδήσεων σε κάνει να θέλεις να καταπιείς μια σακούλα ιπνοστεντόν. Λευκές ρόμπες πηγαινοέρχονται τυλίγοντας άψυχα σώματα. Το λευκό φωτίζει την απουσία συναίσθησης και παραίτησης. Στις σκάλες ανά τρία ή τέσσερα σκαλοπάτια συναντάς όλο και κάποιον να έχει σωριαστεί, να παραμιλάει, να κλαίει, να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Εδώ μέσα κατοικεί η αδιαφορία, η απόλυτη απαξίωση της

ανθρώπινης ψυχής.

Στον θάλαμο 317 υπάρχουν πολλά αποτσίγαρα. Σβησμένα, όπως-όπως, ακόμα και στο περβάζι. Το λερωμένο βιβλίο της συναισθηματικής νοημοσύνης βρίσκεται πάνω σε ένα κουτσό τραπεζάκι. Από κάτω η Madame Figaro. Δυο ξεπλυμένα πράσινα μάτια σε κοιτάνε. Ένα στόμα προσπαθεί να ξεστομίσει θυμωμένες λέξεις και δεν τα καταφέρνει. Τα σύμφωνα και τα φωνήεντα θέλουν να ενωθούν και να ουρλιάξουν. Στο σιδερένιο κρεβάτι ξεκουράζονται ιμάντες με λουκέτα. Πριν από λίγη ώρα είχαν δέσει πόδια που κλοτσούσαν και ήθελαν να τραπούν σε φυγή, χέρια που δεν υπάκουαν.
Εδώ, θα υπακούς. Όταν δεν θα υπακούς, θα σε τιμωρούμε με δέσιμο στερώντας σου και το τελευταίο ατομικό δικαίωμα αξιοπρέπειας και ελευθερίας. Εδώ δεν ήρθες για να γιατρέψεις το μυαλό σου. Εδώ θα σε μετατρέψουμε από ασθενή σε στρατιώτη. Θα σε κάνουμε κανονική. Θα σου επιβάλλουμε τη δική μας τρέλα πασπαλισμένη με κανονικότητα. Μόνο όταν συμφωνήσεις με εμάς, θα είσαι ελεύθερη να φύγεις. Αυτή είναι η μοίρα σου. Κάποιος άλλος πνίγεται μέσα στον θάλαμο 317. Σε κάποιον η οργή ξεχειλίζει. Ξεχύνεται στον διάδρομο, συναντάει απορημένα πρόσωπα, βογκητά, παραμιλητό χωρίς τέλος και αρχή, τρεμάμενα χείλη, χέρια απλώνονται, σε σταματάνε, σου ζητάνε. Φτάνεις στον προορισμό σου. Θες να τους φτύσεις όλους στο πρόσωπο. Αυτός που φταίει, ποτέ δεν σε κοιτάει μέσα στα μάτια. Αυτός που γεννήθηκε άνθρωπος και κατέληξε να εκτελεί απάνθρωπες εντολές, δεν θα βρει ποτέ τις κατάλληλες λέξεις για να σου δικαιολογήσει το απάνθρωπο και το χυδαίο. Μια απορία έχω μόνο: Ποιος νοσεί ψυχικά; Ο κάτοικος του θαλάμου 317 ή εσύ που κρατάς ακόμα στα χέρια τα κλειδιά από το λουκέτο;
http://www.protagon.gr