Μια οικονομική κρίση, δύο υπουργοί, 32 γυναίκες, ένα μύθευμα τρομολαγνείας και μια εκλογική αναμέτρηση που αναδεικνύει το νεοναζιστικό κόμμα στα βουλευτικά έδρανα.
Η υπόθεση διαπόμπευσης των γυναικών που συνελήφθησαν το 2012 επειδή ήταν φορείς του ιού HIV δεν ήταν παρά μια παράσταση που δόθηκε μπροστά σ’ αυτό το σκηνικό. Μια παράσταση «αίματος και σπέρματος», με πραγματικές όμως συνέπειες πάνω σε πραγματικά θύματα. Χειροκροτητές της παράστασης δεν ήταν άλλοι από τα εκατομμύρια του τηλεοπτικού κοινού που ένιωσαν τις πιό χαμερπείς τους προκαταλήψεις να χαϊδεύονται από πολιτικούς και δημοσιογράφους: «τις αρρώστειες τις φέρνουν οι μετανάστες», «η εξαθλιωμένη γυναίκα δεν μπορεί παρά να εκπορνεύεται», «ο
δύστυχος οικογενειάρχης που πέφτει θύμα της γυναίκας-δαίμονα».
Καλά ριζωμένες στις αντιλήψεις των κοινωνιών – από την θρησκεία, το σχολείο, την οικογένεια – όλες αυτές οι ιδεοληψίες μπορούν άνετα να γίνουν εργαλεία, όταν δύο φιλόδοξοι και αδίστακτοι υπουργοί, ο τότε Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος και ο τότε Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, αποφασίζουν να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους γύρω τους και γύρω από την συγκυβέρνηση που υπηρετούν, μέσω της κατασκευής μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Μια γυναίκα συλλαμβάνεται σε παράνομο οίκο ανοχής, εξετάζεται από το ΚΕΕΛΠΝΟ, βρίσκεται οροθετική. Αντί να ερευνηθεί αν ήταν θύμα δουλεμπορίας (trafficking), μπαίνει σε λειτουργία ένα σενάριο «έτοιμο από καιρό»: συλλαμβάνονται γυναίκες – κυρίως χρήστριες ενδοφλέβιων ουσιών – εξετάζονται υποχρεωτικά από γιατρούς ακόμα και μέσα σε αστυνομικά κρατητήρια και η οροθετικότητά τους ανακοινώνεται στις διωκτικές αρχές. Ο εισαγγελέας τις κρίνει προφυλακιστέες. Τα ΜΜΕ μιλούν για «επιτέλους έλεγχο και της πορνείας». Ανακοινώνονται ψευδή στοιχεία για «πέντε οροθετικούς στους 100 πελάτες που εξετάστηκαν», χωρίς ποτέ να παρουσιαστούν τα στοιχεία των εξετάσεων. Κανείς δεν καταθέτει ως «θύμα» αυτών των γυναικών, οι οποίες πλέον κατηγορούνται για το κακούργημα της βαρειάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης, τετελεσμένης και σε απόπειρα κατά συρροή. Τις κλείνουν σε κάποια μπουντρούμια του Κορυδαλλού, χωρίς καμμιά περίθαλψη. Τις πάνε στο νοσοκομείο μόνο όταν, κάποιες, απελπισμένες, κόβουν πλέον τις φλέβες τους.
Όλ’ αυτά τελειώνουν κάποιους μήνες αργότερα με κατεστραμμένες οικογένειες, κατεστραμμένα παιδιά, κατεστραμμένες γυναίκες και επανεκλεγμένους τους δύο υπουργούς. Και την Χρυσή Αυγή – της οποίας την ατζέντα υπηρέτησε όλη αυτή η υπόθεση – στα βουλευτικά έδρανα.
Οι πρωταγωνίστριες γυναίκες, προσπαθούν να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους. Οι κομπάρσοι πρώην υπουργοί υψώνουν τα λάβαρα του αντιφασισμού – και της κεντροαριστεράς.
Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία, υπόθεση διαπόμπευσης. Είχαν προηγηθεί οι συλληφθέντες της 12ης Φεβρουαρίου 2012. Ακολούθησαν οι βασανισθέντες του Βελβεντού. Επίσης, χιλιάδες – άγνωστο πόσοι – εξετάστηκαν υποχρεωτικά, μέσα σε κρατητήρια, με βάση την υγειονομική διάταξη Λοβέρδου (την 39Α, που μετά καταργήθηκε και κατόπιν επανέφερε σε ισχύ ο Σπυρίδων-Άδωνις Γεωργιάδης) κατά τις επιχειρήσεις «Ξένιος Δίας» του Νίκου Δένδια.
Είναι λοιπόν η εφαρμογή ενός δομημένου σεναρίου με τίτλο «πώς ν’ απαλλαγούμε από τους κοινωνικά αποκλεισμένους». Ποινικοποίηση της ύπαρξής τους, με βάση κάποια ιδιαιτερότητα, διαπόμπευση για το ποινικό αυτό αδίκημα του υπάρχειν και, τέλος, εγκλεισμός σε φυλακές ή στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι μετανάστες παίρνουν και το έξτρα μπόνους της απέλασης.
Άλλωστε, τί άλλο είναι η οικονομική κρίση, παρά η διαδικασία εκκαθάρισης άχρηστων, αντιπαραγωγικών σωμάτων; Και ποιό σώμα προσφέρεται περισσότερο για απόβλητο, παρά το γυναικείο, που έχει μετατραπεί σε εμπορεύσιμο προϊόν, με επιτυχία, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, από μια κοινωνία που θεωρεί την γυναίκα «πηγή της αμαρτίας» και ένα οικονομικό σύστημα που θεωρεί τα πάντα ως εμπορεύματα;
Μια, πολύ ενδιαφέρουσα, πτυχή της ολοκληρωτικοποίησης των δημοκρατιών, πάνω στην ίδια, παλιά συνταγή του ολοκληρωτισμού, με την επανεισαγωγή της έννοιας του «νομικού οπλοστασίου», της απόρριψης δηλαδή των προσχημάτων περί του Νόμου ως ρυθμιστικού κώδικα κοινωνικών σχέσεων και την απροκάλυπτη χρήση του ως αυτό που είναι: όπλο στα χέρια της εξουσίας εναντίον των απορριπτέων, εναντίον των μειονοτήτων που απειλούν την «κανονική» πλειοψηφία. Ο τότε υπουργός Υγείας, άλλωστε, είχε ανακαλύψει νόμο του 1940 που του επέτρεπε την έκδοση υγειονομικών διατάξεων όπως η 39Α.
Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα. Μια πολύ κυνική πρόταση.