Η αδιέξοδη πολιτική του Υπουργού Υγείας

Αυτόν τον καιρό, γινόμαστε για μία ακόμη φορά μάρτυρες μιας αδιέξοδης πολιτικής για την Υγεία. Αδιέξοδης με την έννοια ότι ο σχεδιασμός για την υγεία αποσκοπεί κυρίως στη μείωση των δημόσιων δαπανών – κατ’ επιταγή της τρόικας- και όχι στη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών προς όφελος των πολιτών, που είναι η μόνη λύση για τη μείωση του κόστους αλλά και των συνολικών δαπανών. Πέρασαν ήδη τέσσερις μήνες. Ο νέος Υπουργός κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή και απέκτησε στο σύντομο αυτό διάστημα βαθιά γνώση των ζητημάτων του τομέα ευθύνης του – και μπράβο του. Άνοιξε σχεδόν όλα τα μέτωπα στον τομέα των υπηρεσιών υγείας. Ωστόσο, αναλώνεται σε συνεχείς παρεμβάσεις σε όλα τα ΜΜΕ και βρίσκεται σε συνεχείς διαπληκτισμούς με όλους τους κοινωνικούς εταίρους. Έτσι γεννάται το ερώτημα πότε προλαβαίνει να ασχοληθεί με τα στρατηγικής φύσεως προβλήματα της υγείας, ιδιαίτερα όταν δεν συνεπικουρείται από ένα ξεχωριστό επιτελείο.

Δυστυχώς και αυτός –όπως όλοι οι προκάτοχοί του, αλλά και άλλοι Υπουργοί- δεν διατύπωσε με σαφήνεια το όραμά του για την υγεία. Δεν μας κοινοποίησε το πώς ο ίδιος – και βέβαια και η κυβέρνηση- οραματίζεται το πώς θα ήθελε να είναι οι υπηρεσίες υγείας σε 5 με 10 χρόνια. Και αφού δεν το έκανε, σαφέστατα δεν υπάρχουν οι στρατηγικοί στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν ώστε να εκπληρωθεί το όραμα. Πολύ δε περισσότερο, δεν μπορούν να εκπονηθούν οι στρατηγικές που είναι απαραίτητες για την επίτευξη των στόχων, ενώ απουσιάζει το χρονοδιάγραμμα των αλλαγών. Απουσία του οράματος σημαίνει επίσης ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική για το ρόλο των γιατρών στο σύστημα και τη σχέση του ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο σύστημα υγείας.

Αν, όμως, δεν οριστούν οι στρατηγικοί στόχοι, τότε είναι αδύνατο για το ΕΣΥ (αλλά και για τον τομέα των υπηρεσιών υγείας γενικότερα) να εξελιχθεί προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Είναι αδύνατο να υπάρξουν αλλαγές, βελτίωση, καινοτομία και ανανέωση. Αντίθετα, όλες οι κινήσεις που γίνονται από τον Υπουργό είναι αποσπασματικές και δεν εντάσσονται στο ενιαίο πλαίσιο. Ο Υπουργός αναλώνεται σε θέματα ρουτίνας και ρήξεις άνευ ουσίας και μικρής στρατηγικής σημασίας, με βαρύ όμως τίμημα για τους πολίτες και τους ασθενείς. Η πολιτική του καθοδηγείται από τα προαπαιτούμενα και τους στόχους της τρόικας. Δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αυτό αποδεικνύεται και από την αντιμετώπιση των πέντε μεγάλων προβλημάτων που σχεδόν μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του:

1. Τον ΕΟΠΥΥ και την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Ναι μεν είναι θετικό, θετικότατο, ότι ο ΕΟΠΥΥ δεν θα παρέχει υπηρεσίες, αλλά καμία πρόβλεψη δεν έγινε για το πώς πρέπει να διαμορφωθεί ο οργανισμός ώστε να πετύχει στο νέο ρόλο του. Συνεχίζει να διοικείται και να συμπεριφέρεται ως ένα άλλο ΙΚΑ. Όσο αφορά την πρωτοβάθμια, δυστυχώς και οι τρεις προτάσεις στερούνται το πιο κρίσιμο στοιχείο που κάνει μια πρόταση βιώσιμη: το επιχειρησιακό σκέλος. Λείπουν το όραμα για το τι πρωτοβάθμια θέλουμε, οι στόχοι, τα χρονοδιαγράμματα, οι στρατηγικές. Αναμένουμε τις τελικές αποφάσεις.

2. Το φάρμακο. Όλη η προσπάθεια εξαντλήθηκε στη μείωση των τιμών (σωστό), καθώς και στη μετατόπιση της δαπάνης στους ασθενείς και στη βιομηχανία. Αλλά αυτό δεν συνιστά φαρμακευτική πολιτική. Για μια ακόμη φορά η Ελλάδα στερείται φαρμακευτικής πολιτικής.

3. Συγχωνεύσεις νοσοκομείων (το σωστότερο είναι συναθροίσεις, όχι συγχωνεύσεις). Ξεκίνησε με φασαρία, έγιναν περίπου δύο και το θέμα βάλτωσε. Φυσιολογικό, καθώς δεν υπάρχει στρατηγική για το πώς βλέπουμε το δημόσιο νοσοκομείο τον 21^ο αιώνα και, κατά συνέπεια, το πώς θα το διαρθρώσουμε και θα το στελεχώσουμε.

4. Κινητικότητα. Ναι στην κινητικότητα, αλλά όχι δίχως σοβαρό και αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης, τόσο των λειτουργών υγείας, όσο και των μονάδων παροχής των υπηρεσιών υγείας. Δυστυχώς το μόνο που ενδιαφέρει είναι το πώς θα μειώσουμε το προσωπικό και το κόστος, όχι το πώς θα βελτιώσουμε τις υπηρεσίες υγείας. Δίχως βέβαια κίνητρα για τους συνεπείς λειτουργούς υγείας και σύνδεσης της αμοιβής με την απόδοση. Δυστυχώς τα στενά συντεχνιακά συμφέροντα των γιατρών και η έλλειψη υψηλής πολιτικής και στρατηγικής από την πλευρά του Υπουργού οδηγούν σε αναίτιες συγκρούσεις, με θύματα τους ασθενείς.

5. Διοικήσεις νοσοκομείων/ οργανισμών. Για μία ακόμη φορά επικράτησε ο άκρατος κομματισμός που οδήγησε σε διορισμό διοικήσεων πολύ κατωτέρων των περιστάσεων. Μία από τα ίδια. Έλειψε τελείως το θάρρος για να αποκοπεί -επί τέλους- ο ομφάλιος λώρος του κομματισμού με τη δημόσια διοίκηση. Πώς, όμως, είναι δυνατόν να περιοριστούν τα ελλείμματα και να βελτιωθούν οι υπηρεσίες όταν οι οργανισμοί διοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν τα προσόντα που απαιτούνται; Θα ανέθετε ο Υπουργός την διοίκηση της επιχείρησης του –που σημειωτέον είναι πάρα πολύ μικρότερη από το μικρότερο νοσοκομείο, σε έναν από αυτούς που διόρισε;

http://www.koinonikossyndesmos.gr