 |
Ήταν 17 Οκτωβρίου του 1961. Πάνω από 30.000 Αλγερινοί, που ζούσαν στο Παρίσι, αποπειράθηκαν να διαδηλώσουν ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας, που τους είχε επιβάλει η αστυνομία της γαλλικής πρωτεύουσας, λόγω του πολέμου στην Αλγερία. Στη συγκέντρωσή τους θα τραγουδούσε και ο Ray Charles. Όταν οι διαδηλωτές ξεκίνησαν την πορεία τους, αστυνομικοί των ειδικών δυνάμεων ασφαλείας άρχισαν να πυροβολούν με αληθινά πυρά, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκάδες. Σύμφωνα με μαρτυρίες αστυνομικοί έριξαν τους νεκρούς αλλά και πολλούς βαριά τραυματισμένους στον Σηκουάνα, στις όχθες του οποίου εκβράζονταν για μέρες πτώματα. Κάποιοι μιλούν για έναν αριθμό γύρω στους διακόσιους. Το κυνηγητό και οι δολοφονίες κατά των Αλγερινών συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες.
Διοικητής της αστυνομίας ήταν ο Μορίς Παπόν, αξιωματικός του καθεστώτος Βισί και συνεργάτης των Ναζί και αργότερα βουλευτής και υπουργός Προϋπολογισμού (1978-1981) επί προεδρίας Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν. Ο Παπόν καταδικάστηκε στις 2 Απριλίου 1998 σε κάθειρξη δέκα ετών και εξέτισε τρία χρόνια, όχι όμως για το συμβάν της σφαγής διακοσίων Αλγερινών, αλλά για τον εκτοπισμό 1.500 Εβραίων της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου!
Το πιο τρομαχτικό απ’ όλα όμως δεν ήταν οι φόνοι αθώων κα άοπλων διαδηλωτών, ακόμη και παιδιών. Το τρομαχτικότερο όλων ήταν η σιωπή των Γάλλων και η αποσιώπηση ή η στρέβλωση της είδησης του γεγονότος από τα γαλλικά ΜΜΕ. Τα περισσότερα έγραψαν για «σύγκρουση της Αστυνομίας με εγκληματίες». Η "Le Figaro" έγραψε «χάριν της ετοιμότητας της Αστυνομίας αποφεύχθηκαν τα χειρότερα». Μέχρι και η «έγκυρη» Le Monde έγραψε στις 19 Οκτωβρίου «Η αιτία αυτού του δράματος έχει τις ρίζες της στην ισλαμική τρομοκρατία». Δίχως καμία εξαίρεση, οι γαλλικές εφημερίδες αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες των θυμάτων, που είχε τραβήξει ο φωτογράφος Elie Kagan και οι οποίες ήταν συγκλονιστικές. Δημοσιεύτηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Πολλά ΜΜΕ αποκαλούσαν τους Αλγερινούς διαδηλωτές αρουραίους. Αμερικανός δημοσιογράφος που φορτώθηκε έναν τραυματία και τον πήγε σε κοντινό νοσοκομείο άκουσε έκπληκτος τον γιατρό να τον ρωτά «ακόμα ένας αρουραίος;».
Οι Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir και Marguerite Duras, ήταν οι μόνοι Γάλλοι που διαμαρτυρήθηκαν, μιλώντας για εικόνες όμοιες με εκείνες του Γκέτο της Βαρσοβίας. Οι διαμαρτυρίες τους δημοσιεύτηκαν έναν χρόνο αργότερα, όταν τελείωσε ο πόλεμος στην Αλγερία και είχε αρθεί η απαγόρευση δημοσίευσης ειδήσεων γύρω απ’ αυτό το θλιβερό γεγονός!
Γι αυτήν τη σφαγή δε δικάστηκε ποτέ και κανείς μέχρι σήμερα. Υπήρξε για τους Γάλλους ένα θέμα ταμπού. Όταν το 2001, σαράντα χρόνια μετά τη σφαγή, ο σοσιαλιστής και ομοφυλόφιλος δήμαρχος του Παρισιού Bertrand Delanoë, τοποθέτησε μια αναμνηστική πλάκα στην Pont Saint-Michel στη μνήμη των θυμάτων, για πρώτη φορά έμαθαν οι νέοι της Γαλλίας τι είχε συμβεί στις 17 Οκτωβρίου του 1961. Στην τελετή τοποθέτησης της αναμνηστικής πλάκας δεν παραβρέθηκε κανείς από την ντεγκωλική αντιπολίτευση.
Όλοι, μα όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν παρόμοιες επετείους ντροπής. Όσοι δεν τις αναγνωρίζουν, δηλώνουν σιωπηρά έτοιμοι να τις επαναλάβουν, δίχως αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι που τις αναγνωρίζουν έχουν αίφνης αποκτήσει ανοσία στη βαρβαρότητα. Μπροστά στον τρόμο του αφανισμού ή ακόμα και της ήττας, κάποιοι λαοί, για να ξορκίσουν τους φόβους τους, τους μεταμορφώνουν σε τραγωδίες (βλέπε Νίτσε: Γέννηση της τραγωδίας) και κάποιοι άλλοι, ανασφαλείς, σε σφαγές αντιπάλων.
http://www.protagon.gr
Το πιο τρομαχτικό απ’ όλα όμως δεν ήταν οι φόνοι αθώων κα άοπλων διαδηλωτών, ακόμη και παιδιών. Το τρομαχτικότερο όλων ήταν η σιωπή των Γάλλων και η αποσιώπηση ή η στρέβλωση της είδησης του γεγονότος από τα γαλλικά ΜΜΕ. Τα περισσότερα έγραψαν για «σύγκρουση της Αστυνομίας με εγκληματίες». Η "Le Figaro" έγραψε «χάριν της ετοιμότητας της Αστυνομίας αποφεύχθηκαν τα χειρότερα». Μέχρι και η «έγκυρη» Le Monde έγραψε στις 19 Οκτωβρίου «Η αιτία αυτού του δράματος έχει τις ρίζες της στην ισλαμική τρομοκρατία». Δίχως καμία εξαίρεση, οι γαλλικές εφημερίδες αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν φωτογραφίες των θυμάτων, που είχε τραβήξει ο φωτογράφος Elie Kagan και οι οποίες ήταν συγκλονιστικές. Δημοσιεύτηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Πολλά ΜΜΕ αποκαλούσαν τους Αλγερινούς διαδηλωτές αρουραίους. Αμερικανός δημοσιογράφος που φορτώθηκε έναν τραυματία και τον πήγε σε κοντινό νοσοκομείο άκουσε έκπληκτος τον γιατρό να τον ρωτά «ακόμα ένας αρουραίος;».
Οι Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir και Marguerite Duras, ήταν οι μόνοι Γάλλοι που διαμαρτυρήθηκαν, μιλώντας για εικόνες όμοιες με εκείνες του Γκέτο της Βαρσοβίας. Οι διαμαρτυρίες τους δημοσιεύτηκαν έναν χρόνο αργότερα, όταν τελείωσε ο πόλεμος στην Αλγερία και είχε αρθεί η απαγόρευση δημοσίευσης ειδήσεων γύρω απ’ αυτό το θλιβερό γεγονός!
Γι αυτήν τη σφαγή δε δικάστηκε ποτέ και κανείς μέχρι σήμερα. Υπήρξε για τους Γάλλους ένα θέμα ταμπού. Όταν το 2001, σαράντα χρόνια μετά τη σφαγή, ο σοσιαλιστής και ομοφυλόφιλος δήμαρχος του Παρισιού Bertrand Delanoë, τοποθέτησε μια αναμνηστική πλάκα στην Pont Saint-Michel στη μνήμη των θυμάτων, για πρώτη φορά έμαθαν οι νέοι της Γαλλίας τι είχε συμβεί στις 17 Οκτωβρίου του 1961. Στην τελετή τοποθέτησης της αναμνηστικής πλάκας δεν παραβρέθηκε κανείς από την ντεγκωλική αντιπολίτευση.
Όλοι, μα όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν παρόμοιες επετείους ντροπής. Όσοι δεν τις αναγνωρίζουν, δηλώνουν σιωπηρά έτοιμοι να τις επαναλάβουν, δίχως αυτό να σημαίνει ότι εκείνοι που τις αναγνωρίζουν έχουν αίφνης αποκτήσει ανοσία στη βαρβαρότητα. Μπροστά στον τρόμο του αφανισμού ή ακόμα και της ήττας, κάποιοι λαοί, για να ξορκίσουν τους φόβους τους, τους μεταμορφώνουν σε τραγωδίες (βλέπε Νίτσε: Γέννηση της τραγωδίας) και κάποιοι άλλοι, ανασφαλείς, σε σφαγές αντιπάλων.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου