Σωτήρια ελπίδα ο εαυτός μας

Ζω σε μια χώρα στην οποία πολύ πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης έβλεπα να επικρατούν λογικές ξένες προς την ορθή λογική των πραγμάτων. Οι δομές της είναι ακόμα απαρχαιωμένες, η γραφειοκρατία είναι γάγγραινα που καθηλώνει τα πάντα σε ημιθανή κατάσταση και πολλές φορές χρειάζεται ακρωτηριασμός. Το πελατειακό κράτος καλά κρατεί, το αναγνωρίζεις παντού σε όλες τις συναλλαγές σου με το Δημόσιο, αν δεν έχεις μέσον «κύριε, η περίπτωσή σας είναι πολύ δύσκολη, δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα» ενώ αν έχεις μέσον «τι κάνετε; μου μίλησε ο εξαιρετικός κύριος Τάκης Φακελάκης και όλα θα τα βρούμε, μην ανησυχείτε καθόλου». Ζω σε μια χώρα που αν δεν έχεις να πληρώσεις τα φάρμακα πεθαίνεις. Η υγεία κοστίζει. Αυτό μου το έχει πει κι ο πατέρας μου «το 50’ και το 60’ όποιος δεν είχε λεφτά πέθαινε νωρίς». Έτσι μάλλον απομειώνεται
και το χάσμα γενεών.
«Τις πταίει;» αναρωτήθηκε κάποιος ενάμισι αιώνα πριν, σήμερα πάλι ουδείς αναρωτιέται όλοι σωτήρες καθαρίζουν τον λαιμό τους καθημερινά με κορώνες σωτηρίας ενώ στη γωνία παραφυλάνε επίδοξοι κατακτητές της εξουσίας την οποία θεωρούν λάφυρο για να επιβάλλουν τις καταστροφικές τους πρακτικές.
Ζω σε μια χώρα που έδωσαν τα κλειδιά της στους δανειστές της επειδή κατάφερε να χρωστάει τόσα όσα δεν της επιτρέπουν να είναι κυρίαρχο κράτος, αφού κάποιος έδωσε όλα τα λεφτά όταν υπήρχαν και άλλοι δεν κατάφεραν να φτιάξουν την καλύτερη Ελλάδα που όλοι θέλαμε. Πλέον οι εταίροι-μεταρρυθμιστές-σωτήρες-δανειστές-παγκόσμιοι φίλοι μας παραβιάζουν ανοικτές θύρες, τσιφλικάδες και κοτζαμπάσηδες του 21ου αιώνα, τόσα σου δίνω κι άμα θες, είναι ό,τι καλύτερο για σένα δεν μπορείς να απαιτείς γιατί φταις. Ο λογαριασμός όμως άδικος γιατί οι ευθύνες αποδίδονται οριζόντια, άκριτα και χωρίς δημιουργία προοπτικής, θυσία στον βωμό της μοναδικής λύσης. Η Ιστορία κάνει κύκλους λένε, δυστυχώς στο νεοελληνικό πολύπαθο Κράτος εξ υπαρχής του φαίνεται να κάνει μόνο τον εξής: διαφθορά-πελατειακό κράτος-πτώχευση, και να πεις ότι δεν έχουμε άλλους κύκλους στην Ιστορία μας…
Για να αλλάξουν όλα αυτά πρέπει να μιλήσουμε, αν όχι όλοι, έστω οι περισσότεροι τη γλώσσα της κοινής λογικής. Δεν χρειάζονται λεφτά για να καταγγείλεις και να θέσεις στο περιθώριο τον διεφθαρμένο, δεν χρειάζονται λεφτά για να πάψει η αναξιοκρατία και το πελατειακό κράτος. Φαίνεται όμως ότι αυτή η γλώσσα έχει καταργηθεί προ πολλού σε αυτή τη χώρα.
Τέλος, δε χρειάζονται λεφτά για να φτάσεις σε μια παραλία και να βλέπεις τον ήλιο να δύει στα πελάγη της και να ηρεμείς, αυτό δε μας το στερεί κανείς.
Ζω σε μια χώρα που αν δεν τη σώσουν όσοι ζουν σε αυτή δεν θα σωθεί από κανέναν άλλον.
http://www.protagon.gr