Ατζέντες

Η προσπάθεια να «χρεωθεί» στον ΣΥΡΙΖΑ η χθεσινή επίθεση εναντίον των γραφείων της ΝΔ στη Λεωφόρο Συγγρού είναι εκτός πραγματικότητας και μία μάλλον πρόχειρη απόπειρα για «γρήγορους πόντους», στην όντως δύσκολη δουλειά που έχει η τρικομματική κυβέρνηση να νομιμοποιήσει τα φορολογικά μέτρα, ενόψει της συζήτησης μάλιστα την Πέμπτη, για τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες στην μη αξιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ.
Η επίθεση τα ξημερώματα της Δευτέρας δεν έχει σχέση με έναν ευρύτερο «χώρο» με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναπτύξει προνομιακές σχέσεις πριν γίνει αξιωματική αντιπολίτευση αλλά με μία μάλλον στενή εκδοχή αυτού του χώρου. Υπάρχει όμως μία «ποιότητα» του δημόσιου λόγου που όλοι μας νομιμοποιήσαμε είτε με ανοχή είτε με υποστήριξη –και ο
σημερινός πρωθυπουργός πριν γίνει κυβέρνηση-που νομιμοποιεί τον ακραίο θυμό, την οργή και την βία σαν στοιχεία της αντιπαράθεσης. Βέβαια από το ξύλο των διαδηλωτών ως τα καλάσνικωφ υπάρχει ένας δρόμος. Πάνω από όλα  αυτή η ποιότητα του λόγου δεν αρκεί πάντα για να εξηγήσει  εκείνο που ο Αλέκος Αλαβάνος περίγραφε ως «λυσσασμένη νεολαία».
Τους τελευταίους μήνες τα πράγματα έχουν περιπλακεί από ένα ακόμα στοιχείο: Όσο η μικροαστική πλημμυρίδα καταλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ και αναγκαστικά εκτοπίζει τους άλλους, τους «παλιούς», γιατί πάντα και οι «δύο» δεν χωράνε, είναι μοιραίο εκείνοι που είχαν ταυτίσει την πολιτική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ με την «ανατροπή του καθεστώτος» να προσανατολίζονται σε άλλους χώρους, από μία άποψη η «ενιαιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ εκτοπίζει στις άκρες τα παλιά περισσότερα ακραία στοιχεία σχηματίζοντας μια μελλοντική  δεξαμενή για τη «λυσσασμένη νεολαία».
Και από τη «δεξαμενή» μέχρι τις ομάδες που πυροβολούν υπάρχει μακρύς δρόμος. Για αυτό θα ήταν αστείο να σκεφτεί κανείς ότι οι δύο που πυροβόλησαν την Δευτέρα τα ξημερώματα και όσοι τους υποστήριζαν έχουν σχέση με τις διαδικασίες που συντελούνται στο κομματικό μας φάσμα και τις αντιπαραθέσεις στο κοινοβούλιο για την πολιτική της λιτότητας. Δεν ταιριάζουν στην ατζέντα τους.
protagon.gr