Η απεργία στο μετρό και η εξέλιξη της βάζουν στο τραπέζι μία σειρά από θέματα που δεν τα έχει λύσει ο χρόνος, συνεπώς είναι μάλλον απίθανο να τα λύσει τώρα η ελληνική κοινωνία.
Πρώτα-πρώτα το κίνητρο για την απεργία. Είναι η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο. Μπορούν όλοι να είναι ίσιοι ενώπιον του μισθού; Θεωρητικά μπορούν, φυσικά και μπορούν. Θα επιβληθεί δια μνημονίου και δικαστηρίων. Όμως αυτό δεν είναι δίκαιο. Διαβάζω ένα σχόλιο πιο κάτω που με κάνει να αισθανθώ άσχημα. «Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Έχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι. Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 Βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά
τον μήνα. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Όλα μικτά». Η δήλωση αυτή, που μεταφέρει αναγνώστης, έγινε από τον κ. Σπύρο Ρεβύθη, αντιπρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στο μετρό.
Τι διαπιστώνω; Ότι είναι εύκολο να μιλάς για ειδικά μισθολόγια κοιτάζοντας νούμερα στο γραφείο, αλλά πολύ δύσκολο βλέποντας ανθρώπους στο δρόμο. Μετά αναρωτιέμαι: τι είναι πιο ισχυρό; Το δίκαιο ή το εφικτό;
Και αμέσως μετά είναι το μέτρο της επιστράτευσης. Η συζήτηση γίνεται για την άσκηση του δικαιώματος από το κράτος. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να γίνεται και για την ίδια την ύπαρξη του. Πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μία απεργιακή κινητοποίηση όταν το κράτος μπορεί να την τερματίσει με μία σφραγίδα; Βέβαια είναι τα δικαιώματα της κοινωνίας απέναντι στα αιτήματα των απεργών κ.λ.π, κ.λ.π. Ενδιαφέρουσα κουβέντα, αλλά τόσο αδιέξοδη, που γίνεται κουραστική.
Στα του ρεπορτάζ
Η κυβέρνηση αποφάσισε επίταξη εργασίας και οι εργαζόμενοι στο μετρό αναμένεται σύντομα να παραλάβουν τις σχετικές προσκλήσεις που τους υποχρεώνουν να προσέλθουν στην εργασία τους.Η απόφαση αυτή προκάλεσε κινητοποιήσεις στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς και χάους στους δρόμους της Αθήνας, ιδιαίτερα μετά τη σφοδρή καταιγίδα που ξέσπασε το απόγευμα της Πέμπτης.
Ο πρωθυπουργός σε δήλωση του επισημαίνει τα εξής: «Ο Ελληνικός Λαός έχει κάνει θυσίες. Τεράστιες θυσίες. Και εξαιρέσεις δεν μπορώ να επιτρέψω.Άλλωστε, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Στο Λαό ανήκουν, που έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί και όχι να τον ταλαιπωρούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γι’ αυτό, ας το καταλάβουν όλοι: Τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν! Καθαρές κουβέντες!»
Νωρίτερα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων είχαν κάνει ένα μικρό βήμα προς τα πίσω: ζήτησαν να τηρηθεί η συλλογική τους σύμβαση μέχρι εξαντλήσεως, δηλαδή τον Απρίλιο (Ιούλιο με τη μετενέργεια) και μέχρι τότε να ολοκληρωθεί ο διάλογος με την κυβέρνηση. Ωστόσο η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση και προχωρεί στην ένταξη των εργαζομένων στο ενιαίο μισθολόγιο. Εδώ βέβαια εγείρονται άλλα θέματα, όπως η ένταξη των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ειδικότητας και είδους εργασίας, σε ένα κοινό μισθολογικό καθεστώς, από το οποίο απουσιάζουν στοιχειώδεις αρχές δικαιοσύνης.
Υπό καθεστώς επίταξης οι εργαζόμενοι επιστρατεύονται. Άρνηση προσέλευσης στην εργασία τους συνεπάγεται φυλάκιση ως και είκοσι έτη. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η επίταξη χρησιμοποιείται σχετικά συχνά ως μέτρο από την πλευρά της Πολιτείας προκειμένου να πετύχει τον τερματισμό απεργιών στην καθαριότητα, στις μεταφορές, στη ναυτιλία. Ουσιαστικά θέτει ένα όριο στο δικαίωμα της απεργίας.
Η επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό δημιουργεί αντιδράσεις στους υπόλοιπους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες που κατέρχονται σε άμεσες κινητοποιήσεις. Η ΔΗΜΑΡ χαρακτήρισε το μέτρο ακραίο, το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι επρόκειτο για την πιο ήπια αντίδραση.
protagon.gr
Πρώτα-πρώτα το κίνητρο για την απεργία. Είναι η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο. Μπορούν όλοι να είναι ίσιοι ενώπιον του μισθού; Θεωρητικά μπορούν, φυσικά και μπορούν. Θα επιβληθεί δια μνημονίου και δικαστηρίων. Όμως αυτό δεν είναι δίκαιο. Διαβάζω ένα σχόλιο πιο κάτω που με κάνει να αισθανθώ άσχημα. «Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Έχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι. Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 Βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά
τον μήνα. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Όλα μικτά». Η δήλωση αυτή, που μεταφέρει αναγνώστης, έγινε από τον κ. Σπύρο Ρεβύθη, αντιπρόεδρο του σωματείου εργαζομένων στο μετρό.
Τι διαπιστώνω; Ότι είναι εύκολο να μιλάς για ειδικά μισθολόγια κοιτάζοντας νούμερα στο γραφείο, αλλά πολύ δύσκολο βλέποντας ανθρώπους στο δρόμο. Μετά αναρωτιέμαι: τι είναι πιο ισχυρό; Το δίκαιο ή το εφικτό;
Και αμέσως μετά είναι το μέτρο της επιστράτευσης. Η συζήτηση γίνεται για την άσκηση του δικαιώματος από το κράτος. Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να γίνεται και για την ίδια την ύπαρξη του. Πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μία απεργιακή κινητοποίηση όταν το κράτος μπορεί να την τερματίσει με μία σφραγίδα; Βέβαια είναι τα δικαιώματα της κοινωνίας απέναντι στα αιτήματα των απεργών κ.λ.π, κ.λ.π. Ενδιαφέρουσα κουβέντα, αλλά τόσο αδιέξοδη, που γίνεται κουραστική.
Στα του ρεπορτάζ
Η κυβέρνηση αποφάσισε επίταξη εργασίας και οι εργαζόμενοι στο μετρό αναμένεται σύντομα να παραλάβουν τις σχετικές προσκλήσεις που τους υποχρεώνουν να προσέλθουν στην εργασία τους.Η απόφαση αυτή προκάλεσε κινητοποιήσεις στα άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς και χάους στους δρόμους της Αθήνας, ιδιαίτερα μετά τη σφοδρή καταιγίδα που ξέσπασε το απόγευμα της Πέμπτης.
Ο πρωθυπουργός σε δήλωση του επισημαίνει τα εξής: «Ο Ελληνικός Λαός έχει κάνει θυσίες. Τεράστιες θυσίες. Και εξαιρέσεις δεν μπορώ να επιτρέψω.Άλλωστε, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν ανήκουν στις συντεχνίες. Στο Λαό ανήκουν, που έχει το δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί και όχι να τον ταλαιπωρούν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Γι’ αυτό, ας το καταλάβουν όλοι: Τα λάθη του παρελθόντος δεν θα ξαναγίνουν! Καθαρές κουβέντες!»
Νωρίτερα οι εκπρόσωποι των εργαζομένων είχαν κάνει ένα μικρό βήμα προς τα πίσω: ζήτησαν να τηρηθεί η συλλογική τους σύμβαση μέχρι εξαντλήσεως, δηλαδή τον Απρίλιο (Ιούλιο με τη μετενέργεια) και μέχρι τότε να ολοκληρωθεί ο διάλογος με την κυβέρνηση. Ωστόσο η κυβέρνηση απέρριψε την πρόταση και προχωρεί στην ένταξη των εργαζομένων στο ενιαίο μισθολόγιο. Εδώ βέβαια εγείρονται άλλα θέματα, όπως η ένταξη των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ειδικότητας και είδους εργασίας, σε ένα κοινό μισθολογικό καθεστώς, από το οποίο απουσιάζουν στοιχειώδεις αρχές δικαιοσύνης.
Υπό καθεστώς επίταξης οι εργαζόμενοι επιστρατεύονται. Άρνηση προσέλευσης στην εργασία τους συνεπάγεται φυλάκιση ως και είκοσι έτη. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η επίταξη χρησιμοποιείται σχετικά συχνά ως μέτρο από την πλευρά της Πολιτείας προκειμένου να πετύχει τον τερματισμό απεργιών στην καθαριότητα, στις μεταφορές, στη ναυτιλία. Ουσιαστικά θέτει ένα όριο στο δικαίωμα της απεργίας.
Η επιστράτευση των εργαζομένων στο μετρό δημιουργεί αντιδράσεις στους υπόλοιπους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες που κατέρχονται σε άμεσες κινητοποιήσεις. Η ΔΗΜΑΡ χαρακτήρισε το μέτρο ακραίο, το ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι επρόκειτο για την πιο ήπια αντίδραση.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου