Η σκέψη ήρθε καρφωτή από το μυαλό ενός φίλου μου: αφού οι «αντιμνημονιακοί», απ’ όποια παράταξη και αν προέρχονται, εξοργίζονται με την «εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων», γιατί θα απουσιάζουν από την παρέλαση της 25ης Μαρτίου που γίνεται μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, του συμβόλου δηλαδή του Έλληνα που πολέμησε και σκοτώθηκε για την υπεράσπιση αυτών ακριβώς των κυριαρχικών δικαιωμάτων;Στην αρχή είπα, «κάτσε καλά Ζαχαρία», αρχίζεις και μπαίνεις σε χωράφια που η πολιτική τα έχει τόσο πολύ λερώσει ώστε η λογική και η ουσία να ασφυκτιούν εντός τους. Όμως το μυαλό είναι παράξενο όργανο και, όσο είναι ζωντανό και λειτουργεί, δεν μπορείς να το περιορίσεις στην μιζέρια του «δεν γίνεται» - εκτός αν είσαι από τους, πολλούς είναι η αλήθεια, λοβοτομημένους. Εγώ δεν είμαι.
Σκέφτομαι λοιπόν και λέω: Εσείς που κόπτεσθε τόσο πολύ για τα Εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, πώς παραχωρείτε με τόση ευκολία τα Εθνικά μας σύμβολα στους «πουλημένους», τους «γερμανοτσολιάδες» και τους, με λίγα λόγια, γενικά προσκυνημένους – την κυβέρνηση Παπαδήμου δηλαδή και τα κόμματα που την στηρίξανε; Εσείς που υπερηφανεύεστε πως ήταν αριστερός ο Μανόλης Γλέζος (ή όποιος άλλος, διότι ερίζουν εδώ οι δικαιούχοι της προοδευτικής Εθνικοφροσύνης για τις ιστορικές λεπτομέρειες) που κατέβασε τη σημαία των Ναζί και ανέβασε την Ελληνική, το κατ’ εξοχήν Εθνικό μας σύμβολο, γιατί το παραδίνετε τόσο εύκολα σε αυτούς που (καλώς η κακώς) θεωρείτε «προδότες» και «δωσίλογους»;
Η αξιοσέβαστη κυρία Παπαρήγα που τόσο εξανίσταται από την παρουσία στη χώρα μας του Ράϊχενμπαχ, των εποπτών του και όσων (συμβολικά) εκπέμπουν το σήμα «απώλεια Εθνικής κυριαρχίας», γιατί δεν πάει στην παρέλαση να εκπροσωπήσει αυτό που κατά την άποψή της είναι (ή θα πρέπει να γίνει ) ή πραγματική Ελλάδα; Οι Σοβιετικοί της «σύντροφοι» (τους οποίους ακόμα
θυμάται με θαυμασμό και νοσταλγία 23 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου), τις είχανε περί πολλού τις παρελάσεις, τις σημαίες, τα μαυσωλεία, τα σύμβολα του Έθνους τους. Δεν της είναι, ή δεν θα έπρεπε να της είναι, κάτι ξένο, μια παρέλαση μπροστά στο άγαλμα του αγνώστου ανώνυμου Έλληνα που έχυσε το αίμα του για να δημιουργηθεί (ή να ξαναγεννηθεί από τη στάχτη της, όπως το προτιμάει ο καθένας) μία χώρα όπου τώρα μπορεί η ίδια να εκλέγεται, να εκφράζεται ελεύθερα, να επιχειρεί (ως Κομμουνιστικό Κόμμα βέβαια, δεν εννοώ ως ιδιώτης) και να διατηρεί το, με πολύ αίμα κατακτημένο, δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το λογικό θα ήτανε να τιμήσει την επέτειο της ιδρύσεως τους Κράτους αυτού όπου ζει και εκφράζεται ελεύθερα ως Ελληνίδα με την παρουσία της – διαχωρίζοντας τη θέση της και κρατώντας φυσικά τις απαραίτητες αποστάσεις με σαφήνεια από τους κυβερνώντες, με μια ξεκάθαρη δήλωση που θα εξηγούσε ότι είναι εκεί «για την Ελλάδα ρε γμτ», όχι βέβαια για το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τα μνημόνια.
Ξέρω: Κουνάτε το κεφάλι σας και λέτε «πάει, έχει χάσει τη μπάλα το άτομο». Αλλά εγώ θα σας κουράσω με μερικές ακόμα λέξεις, προχωρώντας στον ευγενέστατο αυτόν και μελιστάλαχτο, μειλίχιο αριστερό αρχηγό, τον σεβάσμιο κ. Κουβέλη. Αυτόν που δεν ξέρει ακριβώς που και πώς τοποθετείται, πάει όμως συμπαθητικά στις μετρήσεις γιατί είναι, προς το παρόν τουλάχιστον και μέχρι να φτάσουν στις κάλπες, «μια κάποια λύσις» για τους εν μέρει Εθνικούς και εν μέρει Χριστιανίζοντες ζαλισμένους ψηφοφόρους. Είναι το «μη επικίνδυνο» ο κ. Κουβέλης με την βελούδινη φωνούλα και τους χαμηλούς του τόνους, η ανώδυνη λύση για τους τρομαγμένους και αμήχανους ψηφοφόρους που ρίχνουνε μαύρη πέτρα στο Πασοκονουδού, χωρίς όμως και να έχουν (ακόμα) αποφασίσει με ποιους θα πάν και ποιους θ’ αφήσουν έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η άνοιξη. Ο κ. Κουβέλης γιατί θα απουσιάσει –αν απουσιάσει; Δεν τιμά το αίμα του αγνώστου Έλληνα στρατιώτη που χύθηκε ποτάμι για να ξαναγραφτούνε πάλι σύνορα στον χάρτη και όλα όσα περιλαμβάνουν αυτά τα σύνορα να ονομασθούν ξανά, μετά από 20 αιώνες εκκρεμότητας, «Ελλάδα»; Πως το μετράει ο κ. Κουβέλης το γεγονός πως η νόμιμη (για λίγες ακόμα βδομάδες τουλάχιστον) ηγεσία αυτού του τόπου αποφάσισε να εκπροσωπηθεί πλήρως – και σε επίπεδο πρωθυπουργού μάλιστα, κινδυνεύοντας να φάει όλα τα γιαούρτια μοναχή της, ενώ εκείνος θα κάθεται στον αναπαυτικό του καναπέ, απολαμβάνοντας το θέαμα (όποιο θέαμα προκύψει) από το τηλεοπτικό του Plasma; Γιατί δεν κάνει μια δήλωση πως «δεν έχει καμιά δουλειά με τον Παπαδήμο» αλλά έχει με τον Άγνωστο Στρατιώτη, οπότε θα πάει να σταθεί εκεί να τιμήσει τη θυσία του – με κίνδυνο να φάει κι’ αυτός κάνα κεσεδάκι ξώφαλτσο και να γυρίσει σπίτι λίγο πιο προσγειωμένος στην σκληρή πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε στον τόπο όπου ζουν οι αυριανοί του ψηφοφόροι –την Ελλάδα;
Ξέρω: περιμένετε να φτάσω και στον «δικό μου» πολιτικό αρχηγό, αυτόν για τον οποίον όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι πως είναι η καλύτερη λύση για μια άλλη, εναλλακτική, φρέσκια και με «άλλα μυαλά» Ελλάδα – τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός, θα μου πείτε, γιατί δεν θα πάει στην παρέλαση; Για να μην «ταυτιστεί» με τους κυβερνώντες; Αυτό ξεπερνιέται με μια σαφή και ξεκάθαρη δήλωση. Για να μην φάει γιαούρτι; Μα ποιος θα τα πετάξει τα γιαούρτια αφού ο Τσίπρας θα είναι στην εξέδρα; Δεν μπορεί να δώσει εντολή στους «μπαχαλάκηδες» που έχει χρεωθεί να τον γιαουρτώσουνε για ξεκάρφωμα. Και αν φάει κι’ αυτός, κατά λάθος ή από κάναν παρακρατικό, καμιά ξώφαλτση, δεν θα είναι αυτό που θα μετρήσει. Αντίθετα η παρουσία του στην εξέδρα των «επισήμων», των εκλεγμένων απ’ αυτό τον λαό Ελλήνων, θα καθαρίσει άπαξ και δια παντός την θολούρα δια της οποίας, με τόσο κόπο και τόσα έξοδα, έχουν καταφέρει κάποιοι (ας μην τους ονομάσουμε) να διαστρεβλώσουν πλήρως την εικόνα του. Σαν μέλος του Κοινοβουλίου, σαν αρχηγός κόμματος, θα «κινδυνεύσει» και αυτός όσο και οι κυβερνητικοί παράγοντες –για εντελώς άλλους λόγους – από όποια έκτροπα, διαμαρτυρίες ή «λάθη» γίνουνε.
Κάποιος από τους τρείς αρχηγούς της αριστεράς πάντως, το πιστεύω βαθειά, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να εκπροσωπήσει σήμερα, τώρα, τον Μάρτιο του 2012, την «άλλη μισή» Ελλάδα – την «αριστερή» αυτή που πράγματι νοιάζεται για την απώλεια κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μέσα στη δίνη των μνημονίων και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί το δίκιο του Έλληνα που ζει κάτω απ ’το όριο της φτώχειας, του άνεργου, του απολυμένου, του μετανάστη- του απελπισμένου συνανθρώπου.
protagon.gr
Σκέφτομαι λοιπόν και λέω: Εσείς που κόπτεσθε τόσο πολύ για τα Εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, πώς παραχωρείτε με τόση ευκολία τα Εθνικά μας σύμβολα στους «πουλημένους», τους «γερμανοτσολιάδες» και τους, με λίγα λόγια, γενικά προσκυνημένους – την κυβέρνηση Παπαδήμου δηλαδή και τα κόμματα που την στηρίξανε; Εσείς που υπερηφανεύεστε πως ήταν αριστερός ο Μανόλης Γλέζος (ή όποιος άλλος, διότι ερίζουν εδώ οι δικαιούχοι της προοδευτικής Εθνικοφροσύνης για τις ιστορικές λεπτομέρειες) που κατέβασε τη σημαία των Ναζί και ανέβασε την Ελληνική, το κατ’ εξοχήν Εθνικό μας σύμβολο, γιατί το παραδίνετε τόσο εύκολα σε αυτούς που (καλώς η κακώς) θεωρείτε «προδότες» και «δωσίλογους»;
Η αξιοσέβαστη κυρία Παπαρήγα που τόσο εξανίσταται από την παρουσία στη χώρα μας του Ράϊχενμπαχ, των εποπτών του και όσων (συμβολικά) εκπέμπουν το σήμα «απώλεια Εθνικής κυριαρχίας», γιατί δεν πάει στην παρέλαση να εκπροσωπήσει αυτό που κατά την άποψή της είναι (ή θα πρέπει να γίνει ) ή πραγματική Ελλάδα; Οι Σοβιετικοί της «σύντροφοι» (τους οποίους ακόμα
θυμάται με θαυμασμό και νοσταλγία 23 χρόνια μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου), τις είχανε περί πολλού τις παρελάσεις, τις σημαίες, τα μαυσωλεία, τα σύμβολα του Έθνους τους. Δεν της είναι, ή δεν θα έπρεπε να της είναι, κάτι ξένο, μια παρέλαση μπροστά στο άγαλμα του αγνώστου ανώνυμου Έλληνα που έχυσε το αίμα του για να δημιουργηθεί (ή να ξαναγεννηθεί από τη στάχτη της, όπως το προτιμάει ο καθένας) μία χώρα όπου τώρα μπορεί η ίδια να εκλέγεται, να εκφράζεται ελεύθερα, να επιχειρεί (ως Κομμουνιστικό Κόμμα βέβαια, δεν εννοώ ως ιδιώτης) και να διατηρεί το, με πολύ αίμα κατακτημένο, δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Το λογικό θα ήτανε να τιμήσει την επέτειο της ιδρύσεως τους Κράτους αυτού όπου ζει και εκφράζεται ελεύθερα ως Ελληνίδα με την παρουσία της – διαχωρίζοντας τη θέση της και κρατώντας φυσικά τις απαραίτητες αποστάσεις με σαφήνεια από τους κυβερνώντες, με μια ξεκάθαρη δήλωση που θα εξηγούσε ότι είναι εκεί «για την Ελλάδα ρε γμτ», όχι βέβαια για το κεφάλαιο, τις τράπεζες, τις πολυεθνικές και τα μνημόνια.
Ξέρω: Κουνάτε το κεφάλι σας και λέτε «πάει, έχει χάσει τη μπάλα το άτομο». Αλλά εγώ θα σας κουράσω με μερικές ακόμα λέξεις, προχωρώντας στον ευγενέστατο αυτόν και μελιστάλαχτο, μειλίχιο αριστερό αρχηγό, τον σεβάσμιο κ. Κουβέλη. Αυτόν που δεν ξέρει ακριβώς που και πώς τοποθετείται, πάει όμως συμπαθητικά στις μετρήσεις γιατί είναι, προς το παρόν τουλάχιστον και μέχρι να φτάσουν στις κάλπες, «μια κάποια λύσις» για τους εν μέρει Εθνικούς και εν μέρει Χριστιανίζοντες ζαλισμένους ψηφοφόρους. Είναι το «μη επικίνδυνο» ο κ. Κουβέλης με την βελούδινη φωνούλα και τους χαμηλούς του τόνους, η ανώδυνη λύση για τους τρομαγμένους και αμήχανους ψηφοφόρους που ρίχνουνε μαύρη πέτρα στο Πασοκονουδού, χωρίς όμως και να έχουν (ακόμα) αποφασίσει με ποιους θα πάν και ποιους θ’ αφήσουν έτσι ξαφνικά, όπως θα μπαίνει η άνοιξη. Ο κ. Κουβέλης γιατί θα απουσιάσει –αν απουσιάσει; Δεν τιμά το αίμα του αγνώστου Έλληνα στρατιώτη που χύθηκε ποτάμι για να ξαναγραφτούνε πάλι σύνορα στον χάρτη και όλα όσα περιλαμβάνουν αυτά τα σύνορα να ονομασθούν ξανά, μετά από 20 αιώνες εκκρεμότητας, «Ελλάδα»; Πως το μετράει ο κ. Κουβέλης το γεγονός πως η νόμιμη (για λίγες ακόμα βδομάδες τουλάχιστον) ηγεσία αυτού του τόπου αποφάσισε να εκπροσωπηθεί πλήρως – και σε επίπεδο πρωθυπουργού μάλιστα, κινδυνεύοντας να φάει όλα τα γιαούρτια μοναχή της, ενώ εκείνος θα κάθεται στον αναπαυτικό του καναπέ, απολαμβάνοντας το θέαμα (όποιο θέαμα προκύψει) από το τηλεοπτικό του Plasma; Γιατί δεν κάνει μια δήλωση πως «δεν έχει καμιά δουλειά με τον Παπαδήμο» αλλά έχει με τον Άγνωστο Στρατιώτη, οπότε θα πάει να σταθεί εκεί να τιμήσει τη θυσία του – με κίνδυνο να φάει κι’ αυτός κάνα κεσεδάκι ξώφαλτσο και να γυρίσει σπίτι λίγο πιο προσγειωμένος στην σκληρή πραγματικότητα όπως διαμορφώθηκε στον τόπο όπου ζουν οι αυριανοί του ψηφοφόροι –την Ελλάδα;
Ξέρω: περιμένετε να φτάσω και στον «δικό μου» πολιτικό αρχηγό, αυτόν για τον οποίον όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο πείθομαι πως είναι η καλύτερη λύση για μια άλλη, εναλλακτική, φρέσκια και με «άλλα μυαλά» Ελλάδα – τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός, θα μου πείτε, γιατί δεν θα πάει στην παρέλαση; Για να μην «ταυτιστεί» με τους κυβερνώντες; Αυτό ξεπερνιέται με μια σαφή και ξεκάθαρη δήλωση. Για να μην φάει γιαούρτι; Μα ποιος θα τα πετάξει τα γιαούρτια αφού ο Τσίπρας θα είναι στην εξέδρα; Δεν μπορεί να δώσει εντολή στους «μπαχαλάκηδες» που έχει χρεωθεί να τον γιαουρτώσουνε για ξεκάρφωμα. Και αν φάει κι’ αυτός, κατά λάθος ή από κάναν παρακρατικό, καμιά ξώφαλτση, δεν θα είναι αυτό που θα μετρήσει. Αντίθετα η παρουσία του στην εξέδρα των «επισήμων», των εκλεγμένων απ’ αυτό τον λαό Ελλήνων, θα καθαρίσει άπαξ και δια παντός την θολούρα δια της οποίας, με τόσο κόπο και τόσα έξοδα, έχουν καταφέρει κάποιοι (ας μην τους ονομάσουμε) να διαστρεβλώσουν πλήρως την εικόνα του. Σαν μέλος του Κοινοβουλίου, σαν αρχηγός κόμματος, θα «κινδυνεύσει» και αυτός όσο και οι κυβερνητικοί παράγοντες –για εντελώς άλλους λόγους – από όποια έκτροπα, διαμαρτυρίες ή «λάθη» γίνουνε.
Κάποιος από τους τρείς αρχηγούς της αριστεράς πάντως, το πιστεύω βαθειά, πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να εκπροσωπήσει σήμερα, τώρα, τον Μάρτιο του 2012, την «άλλη μισή» Ελλάδα – την «αριστερή» αυτή που πράγματι νοιάζεται για την απώλεια κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μέσα στη δίνη των μνημονίων και είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί το δίκιο του Έλληνα που ζει κάτω απ ’το όριο της φτώχειας, του άνεργου, του απολυμένου, του μετανάστη- του απελπισμένου συνανθρώπου.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου