Πιστεύει κανείς σας ότι όταν έρχονται οι τροϊκανοί γίνεται κάποια πραγματική διαπραγμάτευση; Θα αστειεύεστε βέβαια! Βγάζει ο ψηλός το pc με την to do list και αρχίζει να ρωτάει. Οι δικοί μας βγάζουν τα χαρτιά τους. Αυτά ψηφίστηκαν, τούτα προγραμματίζονται. Οι επικουρικές πότε; ρωτάει ο ψηλός. Οι «κοντοί» κάτι ψελλίζουν για δυσκολίες, συνδικάτα, μη συνεργάσιμο Σαμαρά. Οι ΠΑΣΟΚοι «μαχαιρώνουν» και έναν δυο συντρόφους τους. Ο ψηλός ανθυπομειδιά ειρωνικά διαγράφοντας οριζόντια τόξα απαξίας. Σηκώνεται δηλώνοντας, με την αίσθηση συστολής που προκαλεί ο τραυλισμός του, απογοητευμένος. Τα μαζεύει, μαζεύει και τους δικούς του και φεύγει να προετοιμαστεί για την τελική κουβέντα με τον Παπαδήμο.Έτσι, ή κάπως έτσι, θα πρέπει να γίνεται.
Λένε ότι χειρότερη από την καταστροφή είναι η αδυναμία να τη διαχειριστείς, να μην έχεις κάποιο ή κάποια σχέδια, κάποιες επιδιώξεις. Οι «δικοί» μας, από την αρχή μέχρι και σήμερα, δεν έχουν. Οι πιστωτές μας υπαγορεύουν μέτρα και αυτοί εκτελούν – «αντιστεκόμενοι». Οι ίδιοι δεν εκπόνησαν και δεν παρουσίασαν κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Μη γελιέστε. Δεν πρόκειται μόνον για πολιτική ανικανότητα. Κρύβει και μια μεγάλη πονηριά αυτοσυντήρησης εκ μέρους τους. «Αυτά τα απαιτεί η τρόικα!» Επομένως δεν έχει νόημα να σας πω αν συμφωνώ εγώ ή αν θα έπαιρνα από μόνος μου τα ίδια ή κάποια άλλα μέτρα. Ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να σε πείσουν ότι μάλλον διαφωνούν κάθετα –ίσως οριζόντια και παράλληλα– με αυτά, αλλά οφείλουμε να υπακούσουμε για να μη χρεοκοπήσουμε άτακτα και γυρίσουμε στη δραχμή.
Κι όμως η αλήθεια είναι ότι είχαμε και έχουμε διαπραγματευτική δυνατότητα. Μέσα στο πλαίσιο φυσικά που καθορίζει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Καμιά κυβέρνηση στην Ευρώπη και στον κόσμο δεν θέλει να χρεοκοπήσουμε. Όχι φυσικά από ευγνωμοσύνη προς τη «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία», αλλά επειδή δεν μπορούν να υπολογίσουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας μας στις χώρες τους. Φοβούνται ένα χαοτικό ντόμινο καταρρεύσεων και βαθιάς ύφεσης. Αν βέβαια δεν υπήρχε η
γενικευμένη κρίση χρέους και ιδιαίτερα τα προβλήματα της Ιταλίας και της Ισπανίας θα μας είχαν αφήσει να σκάσουμε σαν καρπούζι από τον 5ο όροφο.
Αυτήν τη δυνατότητα της «απειλής» –όχι με την έννοια του εκβιασμού, αλλά με αυτήν της στρατηγικής επιλογής– θα μπορούσαμε να την είχαμε αξιοποιήσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις:
Κατανοείτε επομένως γιατί ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική διαπραγμάτευση. «Εμείς» εκτελούμε συμφωνίες που μας επιβάλλονται. Δεν είναι μόνο η έλλειψη της ικανότητας, αλλά κυρίως η συνειδητή αποφυγή, από τα κόμματα, της ανάληψης ευθύνης διατύπωσης προγράμματος εξόδου από την κρίση. Στην ουσία αρνούνται τον ρόλο τους προκειμένου να διατηρήσουν την αναιμική τους ύπαρξη ως διεκπεραιωτές. Εξαίρεση αποτελεί η ΝΔ που, ενώ διαθέτει από καιρό ένα τέτοιο πρόγραμμα, το κρατάει κρυφό μέχρι να γίνει πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς. Αφού γίνει με το καλό θα το διαπραγματευτεί και θα το επιβάλει στους δανειστές.
Αντίστοιχη είναι και η στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αποφυγή κάθε ουσιαστικής διαπραγμάτευσης μέσω μιας ρητορικής αδιαλλαξίας και διαρκής χάραξη «κόκκινων γραμμών» που την άλλη μέρα σβήνονται ανυπεράσπιστες.
Άκουσα προχθές στις ειδήσεις ότι κάποιος Γερμανός αναλυτής είπε πως και το 2012 η γραμμή Μέρκελ θα είναι το «πάτημα» της Ελλάδας, με νέες σκληρές περικοπές, σε συνδυασμό με τη διαρκή απειλή μη καταβολής «της επόμενης δόσης».
Ο εκβιασμός του δανειστή ως λυτρωτικό επιχείρημα του ντόπιου διαχειριστή.
Λένε ότι χειρότερη από την καταστροφή είναι η αδυναμία να τη διαχειριστείς, να μην έχεις κάποιο ή κάποια σχέδια, κάποιες επιδιώξεις. Οι «δικοί» μας, από την αρχή μέχρι και σήμερα, δεν έχουν. Οι πιστωτές μας υπαγορεύουν μέτρα και αυτοί εκτελούν – «αντιστεκόμενοι». Οι ίδιοι δεν εκπόνησαν και δεν παρουσίασαν κανένα σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Μη γελιέστε. Δεν πρόκειται μόνον για πολιτική ανικανότητα. Κρύβει και μια μεγάλη πονηριά αυτοσυντήρησης εκ μέρους τους. «Αυτά τα απαιτεί η τρόικα!» Επομένως δεν έχει νόημα να σας πω αν συμφωνώ εγώ ή αν θα έπαιρνα από μόνος μου τα ίδια ή κάποια άλλα μέτρα. Ακόμη χειρότερα, προσπαθούν να σε πείσουν ότι μάλλον διαφωνούν κάθετα –ίσως οριζόντια και παράλληλα– με αυτά, αλλά οφείλουμε να υπακούσουμε για να μη χρεοκοπήσουμε άτακτα και γυρίσουμε στη δραχμή.
Κι όμως η αλήθεια είναι ότι είχαμε και έχουμε διαπραγματευτική δυνατότητα. Μέσα στο πλαίσιο φυσικά που καθορίζει η παγκόσμια οικονομική κρίση. Καμιά κυβέρνηση στην Ευρώπη και στον κόσμο δεν θέλει να χρεοκοπήσουμε. Όχι φυσικά από ευγνωμοσύνη προς τη «χώρα που γέννησε τη δημοκρατία», αλλά επειδή δεν μπορούν να υπολογίσουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας μας στις χώρες τους. Φοβούνται ένα χαοτικό ντόμινο καταρρεύσεων και βαθιάς ύφεσης. Αν βέβαια δεν υπήρχε η
γενικευμένη κρίση χρέους και ιδιαίτερα τα προβλήματα της Ιταλίας και της Ισπανίας θα μας είχαν αφήσει να σκάσουμε σαν καρπούζι από τον 5ο όροφο.
Αυτήν τη δυνατότητα της «απειλής» –όχι με την έννοια του εκβιασμού, αλλά με αυτήν της στρατηγικής επιλογής– θα μπορούσαμε να την είχαμε αξιοποιήσει υπό ορισμένες προϋποθέσεις:
- Να είμαστε αποφασισμένοι –και αυτοί να το γνωρίζουν– κάτω από συγκεκριμένες, δυσμενείς για εμάς, συγκυρίες να πραγματοποιήσουμε την απειλή. Τι δηλαδή; Να αρνηθούμε την εξυπηρέτηση του συνόλου του χρέους μας. Δεν το επιθυμείς, αλλά μπορεί να υποχρεωθείς να το κάνεις. Κι αυτοί για ένα δύο χρόνια δεν το θέλουν με τίποτε.
- Να είχαμε ένα καθαρό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και για το είδος και τους όρους της βοήθειας που ζητάμε για την υλοποίησή του [ποσά-χρόνοι-επιτόκια-κούρεμα].
- Δέσμευση πιστής τήρησης της όποιας συμφωνίας-συμβιβασμού θα καταλήγαμε μετά από μια διαπραγμάτευση.
Κατανοείτε επομένως γιατί ποτέ δεν υπήρξε ουσιαστική διαπραγμάτευση. «Εμείς» εκτελούμε συμφωνίες που μας επιβάλλονται. Δεν είναι μόνο η έλλειψη της ικανότητας, αλλά κυρίως η συνειδητή αποφυγή, από τα κόμματα, της ανάληψης ευθύνης διατύπωσης προγράμματος εξόδου από την κρίση. Στην ουσία αρνούνται τον ρόλο τους προκειμένου να διατηρήσουν την αναιμική τους ύπαρξη ως διεκπεραιωτές. Εξαίρεση αποτελεί η ΝΔ που, ενώ διαθέτει από καιρό ένα τέτοιο πρόγραμμα, το κρατάει κρυφό μέχρι να γίνει πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς. Αφού γίνει με το καλό θα το διαπραγματευτεί και θα το επιβάλει στους δανειστές.
Αντίστοιχη είναι και η στάση των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αποφυγή κάθε ουσιαστικής διαπραγμάτευσης μέσω μιας ρητορικής αδιαλλαξίας και διαρκής χάραξη «κόκκινων γραμμών» που την άλλη μέρα σβήνονται ανυπεράσπιστες.
Άκουσα προχθές στις ειδήσεις ότι κάποιος Γερμανός αναλυτής είπε πως και το 2012 η γραμμή Μέρκελ θα είναι το «πάτημα» της Ελλάδας, με νέες σκληρές περικοπές, σε συνδυασμό με τη διαρκή απειλή μη καταβολής «της επόμενης δόσης».
Ο εκβιασμός του δανειστή ως λυτρωτικό επιχείρημα του ντόπιου διαχειριστή.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου