Υποσχέσεις και διλήμματα

Η τρέχουσα πολιτική ρητορική περιλαμβάνει δυο παρεμφερείς όρους που επαναλαμβάνονται εκνευριστικά. Σαν να συμβολίζουν την εκτροπή από το δρόμο της αρετής και της τιμιότητας.

Πρώτα οι «υποσχέσεις» που έδωσε η κυβέρνηση στην τρόικα και δεν τήρησε. Είναι σαν τις πλάκες του Μωυσή. Κάθε παραβίασή τους επισύρει ποινές. Οικονομικές, επικοινωνιακές, πολιτικές, ηθικές. Αλλά κανείς δεν λέει επακριβώς τι περιλάμβαναν αυτές οι υποσχέσεις. Μήπως και μπορέσουμε να καταλάβουμε γιατί δεν υλοποιήθηκαν. Απλώς προβάλλεται η αθέτησή τους.
Δεύτερον, οι «δεσμεύσεις» που ανέλαβε η κυβέρνηση απέναντι σε άλλες κυβερνήσεις και διάφορους διεθνείς παράγοντες. Για την ακρίβεια δεσμευόταν ότι θα τηρήσει τις υποσχέσεις που είχε δώσει. Αλλά και πάλι δεν εξηγούν πότε και ενώπιον ποιών ανελήφθησαν αυτές οι δεσμεύσεις. Και κυρίως από ποιόν. Για να ξέρουμε δηλαδή ποιος μας κρέμασε στο τσιγκέλι. Ποιος δεσμεύθηκε να τηρήσει υποσχέσεις για τις οποίες ποτέ δεν ρωτήθηκαν οι ιθαγενείς που θα τις υποστούν.
Εν πάση περιπτώσει οι υποσχέσεις είναι υποσχέσεις και πρέπει να τηρούνται. Οι δεσμεύσεις θεωρούνται ιερές και απαραβίαστες, από την αρχαιότητα ακόμη. Είναι σαν όρκοι. Τους έδωσες; Δεν μπορείς να τους πατήσεις.
Ωστόσο αυτές δεν ισχύουν επιλεκτικά και αλά κάρτ. Αφορούν τους πάντες και για τα πάντα. Ούτε μπορεί να είναι μόνο για διεθνή χρήση. Πρέπει να εφαρμόζονται και στο εσωτερικό της χώρας. Γιατί υποσχέσεις δεν δόθηκαν μόνο στην τρόικα και τους έτερους Καπαδόκες. Υπάρχουν και υποσχέσεις ενώπιον των Ελλήνων- προεκλογικά. Ποιος δεν θυμάται την ατάκα του πρωθυπουργού «δεσμεύομαι προσωπικά…».
Ως τώρα η κυβέρνηση είχε ένα δίλημμα, που θα μπορούσε να χρησιμεύσει και σαν δικαιολογία. Για να τηρήσει τις υποσχέσεις που έδωσε στο εσωτερικό πρέπει να αθετήσει όσες δεσμεύσεις ανέλαβε
στο εξωτερικό. Και αντιστρόφως. Για να τιμήσει όσα είπε στους Έλληνες, έπρεπε να «ρίξει» τους ξένους. Τελικά το πρόβλημα επιλύθηκε. Κατάφερε να εκτεθεί απέναντι και στους δυο.
protagon.gr