Οι λάθος Θερμοπύλες

Βρε, μπας και φυλάμε λάθος Θερμοπύλες τόσα χρόνια; Μπας και ο εχθρός είναι εντός των τειχών κι εμείς πυροβολούμε σκιές εκτός; Αν δούμε προσεκτικά την αναταραχή στην Παιδεία μάλλον σε τέτοια συμπεράσματα πρέπει να καταλήξουμε. Πάγιο αίτημά μας, για παράδειγμα, ήταν η αποτροπή της εμπορευματοποίησης της Παιδείας. Σ’ ένα μεγάλο βαθμό το καταφέραμε. Τα πτυχία είναι πλήρως αποσυνδεδεμένα από την αγορά: κανείς δεν θέλει να προσλάβει τους πτυχιούχους μας. Τα ΑΕΙ προσφέρουν εφόδια μόνο για συζητήσεις στα καφέ των Παρισίων Το χειρότερο είναι πως ενώ εμείς παραφυλάμε στις επάλξεις για να αποτρέψουμε τις πολυεθνικές να προσλάβουν τους βλαστούς μας, αυτές δεν έρχονται καν να δώσουν τη μάχη. Τις παρακαλάμε και δεν επενδύουν. Δεν θέλουν «να πιουν το αίμα των πτυχιούχων μας με το μπουρί της σόμπας». Αποστρέφονται τη μελλοντική υπεραξία του εργατικού μας δυναμικού. Μόνο κάτι προστατευμένοι εντός των τειχών μικρομεσαίοι προσλαμβάνουν πτυχιούχους και πραγματικά τους στύβουν. Με χαμηλούς μισθούς και απλήρωτες υπερωρίες, φτιάχνουν τόση υπεραξία όση χρειάζονται να ζήσουν χωρίς να αλλάξουν το σημερινό μοντέλο χαμηλής παραγωγικότητας.

Βρισκόμαστε στις επάλξεις χρόνια τώρα για να αποτρέψουμε την ιδιωτικοποίηση της Υγείας. Ευγενής ο στόχος, διότι κάθε πολίτης πρέπει να έχει πρόσβαση σε υψηλές υγειονομικές υπηρεσίες. Μόνο που ενώ εμείς πολεμάμε τις εκτός των τειχών σκιές της ιδιωτικοποίησης, εντός βασιλεύει η λούμπεν ιδιωτικοποίηση. Κάθε μη κατέχων πρέπει να δώσει ένα παχυλό φακελάκι για να χειρουργηθεί. Πρέπει να λαδώσει ένα ολόκληρο σύστημα για να αποκτήσει κρεβάτι σε νοσοκομείο. Κάποιοι, κρυφά κι ανεπίσημα, ιδιωτικοποίησαν τις δημόσιες υποδομές και πλουτίζουν σε βάρος εκείνων που εμείς προστατεύουμε από την ιδιωτικοποίηση.

Πολεμάμε επίσης για να σώσουμε τις παραλίες από την επέλαση των πολυεθνικών ξενοδοχειακών μονάδων και σχεδόν τα καταφέραμε. Ουδείς εχέφρων έρχεται να φτιάξει κατάλυμα στην Ελλάδα, αφού πρέπει να περάσει χίλια – μύρια γραφειοκρατικά κύματα για να χτίσει δέκα τετραγωνικά. Ξέρει δε ότι αν περάσει όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες θα ξεσηκωθούμε άπαντες να σώσουμε το φυσικό περιβάλλον από τη βαρβαρότητα των επιχειρήσεων. Κι ενώ πανηγυρίζουμε στα τείχη για τις απανωτές νίκες, εντός των τειχών δεν έχει μείνει παραλία άχτιστη. Αυθαίρετα τσαντίρια έχουν ήδη καταστρέψει το ελληνικό τοπίο που εμείς με νύχια και δόντια προστατεύουμε.

Το αυτό συμβαίνει με τα δάση. Ενώ εμείς φυλάγαμε χρόνια τον Υμηττό μην τυχόν και τον
καταστρέψει ο περιφερειακός, στην Πεντέλη γινόταν πανηγύρι. Οι εντός έχτισαν τη μισή και τώρα καίνε άλλη μισή για να την οικοδομήσουν αργότερα.

Εμείς όμως παραμένουμε στις Θερμοπύλες. Περιμένουμε τον εχθρό που ποτέ δεν έρχεται. Εν τω μεταξύ όμως εντός των τειχών έχει στηθεί τρικούβερτο γλέντι. Οι μισθοφόροι που προσλάβαμε για να μας προστατεύσουν με τη δουλειά τους από τα ποικίλα δεινά της ιδιωτικοποίησης τρώνε και πίνουν εξόδοις των φορολογουμένων. Ενώ εμείς τους πληρώνουμε για να αποκτήσουμε ισχυρή Παιδεία που δεν θα απειληθεί από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, εκείνοι πολεμούν την αξιολόγηση. Στα πανεπιστήμια βολεύτηκαν άπαντες, αλλά εμείς παραμένουμε στις επάλξεις μην τυχόν και έρθει η ιδιωτικοποίηση.

Κι αν καμιά φορά ενοχληθούμε από τις φωνές εντός -αν πάρει το αυτί μας προπόσεις τύπου «άντε, στην υγειά των κορόιδων!»- και κοιτάξουμε λίγο παραμέσα, μια φωνή σχίζει τον αέρα και μας παγώνει το αίμα: «privatization ante portas!». Οι μισθοφόροι μας επαναφέρουν στο καθήκον.

Ετσι επιστρέφουμε στην προάσπιση των Θερμοπυλών από την ιδιωτικοποίηση, υπενθυμίζοντας διαρκώς στους εντός ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να προχωρήσουμε σ’ έναν ειλικρινή και εποικοδομητικό διάλογο…
politismos politis