Δουλειά δεν είχε ο διάολος...

Στην πολιτική δεν υπάρχει παρ­θενογένεση. Με αυτή την πικρή αλήθεια είναι υποχρεωμένος να πορεύεται τον ανηφορικό του δρόμο ο Αντώνης Σαμαράς ως πρόεδρος της Ν.Δ. και «εν αναμονή πρωθυπουρ­γός», όπως συνηθίζουμε να θεωρού­με τους εκάστοτε επικεφαλής της αξι­ωματικής αντιπολίτευσης.
Μια επαναλαμβανόμενη υπενθύμι­ση αυτής της απλής και καθ’ όλα ισχυ­ρής αρχής αποτελούν τα συνεχή επει­σόδια επισήμανσης των ευθυνών της διακυβέρνησης Καραμανλή για το χά­λι της οικονομίας.
Είχε προηγηθεί ο Γ. Αλογοσκούφης, ο οποίος επικαλέστηκε δικές του προ­ειδοποιήσεις από το 2008 προς τον τότε πρωθυπουργό για την ανάγκη μαζέματος των δημοσιονομικών ελ­λειμμάτων εισπράττοντας τη θρυλική καραμανλική απάντηση «άσ’ το γι’ αρ­γότερα».
♦ Τώρα έγιναν μεγάλο θέμα οι επιστο­λές που ο Πέτρος Δούκας είχε στείλει εν είδει προειδοποίησης προς τον Κα­ραμανλή τα Χριστούγεννα του 2008 για τον κίνδυνο, εν όψει υπέρογκου δανεισμού, να αλλάξει η στάση των αγορών έναντι της Ελλάδας.
♦ Η απάντηση του Καραμανλή, μέσω «κύκλων» του, ήταν: «εμείς (αντί να πάμε στο ΔΝΤ), με τρόπο υπεύθυνο και αποδοτικό για το συμφέρον της χώρας, καλύψαμε τις τρέχουσες δανειακές ανάγκες με όρους ευνοϊκούς για την Ελλάδα και για τους πολίτες και μάλι­στα χωρίς τυμπανοκρουσίες».

Πονοκέφαλος
Το πρόβλημα για τον Σαμαρά, χωρίς να επιδεινώνεται δραματικά σε κάθε νέο γύρο αναταραχής, είναι ότι κατά κανόνα επισκιάζει τις όποιες πολιτι­κές πρωτοβουλίες επιχειρεί να δη­μοσιοποιήσει. Το ίδιο έγινε και τώρα, καθώς οι επιστολές έπεσαν πάνω στα διαδοχικά πακέτα θέσεων της Ν.Δ. για την αναθεώρηση του Συντάγμα­τος και για τον τουρισμό.
Και επίσης αναμόχλευσε τον καη­μό του Αβραμόπουλου για τις πρόω­ρες εκλογές του 2009, με τις οποίες ο ίδιος διαφωνούσε. Ακόμη έφερε σε δύσκολη θέση τον ίδιο τον Σαμαρά, αφού άρχισαν πάλι να τον πρήζουν οι δύο αντιτιθέμενες απόψεις περί το καραμανλικό ζήτημα: αυτοί που του ζητούν να κόψει μια και καλή με τον καραμανλισμό κι εκείνοι που του ζη­τούν να τα βρει οριστικά μαζί του για να αποκτήσει η παράταξη προοπτική ανάληψης της εξουσίας.
Δεδομένου ότι ο Σαμαράς έχει επι­λέξει, μέχρι στιγμής, να συμβιώσει - και εν πολλοίς, να ισορροπήσει - τό­σο με το σύνολο των παθογενών φαι­νομένων στη Ν.Δ. όσο και με το βε­βαρημένο κυβερνητικό της μητρώο, προς το παρόν επιλέγει την τακτική «ουδέν σχόλιον».

Μάλλον περισσότερο τον απασχο­λεί το ότι οι απόπειρές του να περά­σει πακέτα προτάσεων, οι οποίες να εμπεδώνουν την αίσθηση της «κυ­βερνητικής» Ν.Δ., δεν περπατάνε όσο και όπως θα ήθελε. Ούτε χαρακτηρί­ζονται από τη σαφήνεια που απαιτεί­ται ώστε να αποτελούν μια ξεκάθαρη πολιτική πρόταση.

Για την αναθεώρηση
Τυπικό παράδειγμα αποτελούν οι θέσεις του κόμματος για τη συνταγ­ματική αναθεώρηση, οι οποίες δόθη­καν τις προηγούμενες μέρες στη δη­μοσιότητα. Χοντρικά χωρίζονται στις εξής κατηγορίες:
1 Αυτές που δρομολογούν την εμπέδωση του πρωταρχικού ρό­λου της «επιχειρηματικότητας»:
♦ Ίδρυση ειδικού τμήματος στο ΣτΕ «για τη γρήγορη εκδίκαση υποθέσε­ων μεγάλων δημόσιων συμβάσεων και ιδιωτικών επενδύσεων», ώστε να παρακαμφθεί το «ζόρικο» πέμπτο τμήμα, το οποίο διαχρονικά θέτει «προσκόμματα» με κριτήριο την υπε­ράσπιση του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής.
♦ «Αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ίδρυση και λειτουργία μη κρατικών και μη κερδοσκοπι­κών Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυ­μάτων» (συμφωνία με το ΠΑΣΟΚ).
♦ «Αναμόρφωση της οικονομικής θε­ματικής του Συντάγματος και σύνδε­σης της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με την οικονομική ανά­πτυξη και την εξασφάλιση ανάλογης ωφέλειας για το κοινωνικό σύνολο» (συνταγματοποίηση της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, την οποία άλλωστε πρώτη πρότεινε η Ν.Δ.).
♦ «Αναθεώρηση του άρθρου 24 (και του άρθρου 117 παρ. 3 και 4) προς την κατεύθυνση της πληρέστερης προστασίας του περιβάλλοντος αλλά και της αντιμετώπισης ακραίων κατα­στάσεων σε βάρος όχι μόνο της ατο­μικής ιδιοκτησίας αλλά και της περι­ουσίας του Δημοσίου» (αλλαγή του σημερινού καθεστώτος προστασίας του δασικού πλούτου με σκοπό την οικονομική εκμετάλλευσή του).

2 Αυτές που αποσκοπούν στη «δια­φάνεια»:
♦ Διαφάνεια στα οικονομικά των κομ­μάτων.
♦ Ουσιαστικότερος έλεγχος του «πό­θεν έσχες» των βουλευτών, κατάρ­γηση προνομίων τους άσχετων με τη βουλευτική ιδιότητα, αναθεώρη­ση της διάταξης για την ασυλία των βουλευτών, αναθεώρηση του ορίου παραγραφής των ποινικών ευθυνών υπουργών κ.λπ.
♦ «Υποχρέωση ετήσιου αναλυτικού απολογισμού από τους φορείς που χρηματοδοτούνται από τον προϋπο­λογισμό».

3 Αυτές που αποσκοπούν στην αναδιάταξη του πολιτικού συ­στήματος:
♦ Ενίσχυση του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας.
♦ Θέσπιση χρονικών ορίων στις θη­τείες του πρωθυπουργού, των αυτοδιοικητικών αρχόντων και των συνδι­καλιστών.
♦ Καθιέρωση σταθερού εκλογικού συστήματος και αλλαγή του με πλειο­ψηφία των 3/5 της Βουλής κ.λπ.

Τι εννοούν;
Τέλος, υπάρχει μια κατηγορία προτά­σεων που συγκεντρώνει προβλέψεις με ασαφείς κατευθύνσεις και περιε­χόμενο, των οποίων δεν είναι εύκολη η αποκρυπτογράφηση με τον τρόπο που έχουν διατυπωθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι δύσκολα ανιχνεύ­σιμη η ίδια η σκοπιμότητά τους, δε­δομένου ότι δεν παρέχεται κάποια επαρκής αιτιολόγηση. Ιδού κάποιες:
♦ «Αναθεώρηση του άρθρου 17, προς την κατεύθυνση της πιο αποτελεσμα­τικής προστασίας του πυρήνα του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησί­ας» (με άγνωστο περιεχόμενο και κα­τεύθυνση).
♦ Νέες προβλέψεις για τα ΜΜΕ, με άγνωστο περιεχόμενο.
♦ «Ισχυροποίηση των εγγυήσεων για εξάντληση της διάρκειας της κοινοβουλευτικής περιόδου».
♦ «Ασυμβίβαστο του αξιώματος του υπουργού με εκείνο του βουλευτή».
♦ Επανεξέταση του αριθμού των βουλευτών και των βουλευτών Επι­κρατείας.
♦ «Ρητή πρόβλεψη για την προστα­σία της εθνικής ταυτότητας και της ελληνικής γλώσσας».
Σε κάθε περίπτωση πάντως είναι απορίας άξιον το πώς και γιατί η Ν.Δ. επιλέγει αυτή την κρίσιμη ώρα, με τη χώρα να απειλείται από πτωχευ­τικά επεισόδια, να ασχολείται με τη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία είναι μια κυβερνητική ατζέντα που ακόμη δεν έχει ξεκαθαρίσει. Ας ελπί­σουμε ότι θα λάβουμε συντόμως μια απάντηση...
to pontiki