Η ζωή δεν είναι γούεστερν

Το σκηνικό μπορεί να είναι στο «’Αλαμο» ή στον Κάλαμο, στο «Ρίο Γκράντε» ή στο Ρίο Αντίρριο, την Ηγουμενίτσα ή ακόμα και «Κάποτε στη Δύση» των στενών του Κέντρου της πόλης, που στις τρυπημένες από αφροντισιά ταμπέλες της εισόδου της, διαβάζεις μετά βίας ξεθωριασμένο «Ξένε, μάθαν ότι …όμαστε, πλακώσανε κι οι …». Ναι, τις ταμπέλες που το παλληκαράκι γκαγκάν γκαγκάν, που λέγαν παλιά, ατενίζει με μάτια που γυαλίζουν. «Οι γύπες πάνω από την έρημο» έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους.

Τα πρώτα ντου έγιναν ήδη, οι πρώτες μπουνιές έπεσαν και οι βαρεμένοι, που «Τ’ όνομά τους είναι κανένας» μπήκαν στο ρόλο του Τζάγκο, του Ρίγκο, του Τζων Γουαίην και του Τρινιτά μαζί και ταυτοχρόνως. Γυροφέρνουν στενά και σοκάκια. Παίρνουν τον Νόμο (ποιο Νόμο και από ποιά χέρια;) στα χέρια τους και κατεβάζουν ανθρώπους από το λεωφορείο. Το χρώμα του δέρματος ή η γλώσσα είναι ένα πρώτο σημάδι. «Ο καιρός των Ινδιάνων» έφερε «Αίμα στον πράσινο βάλτο».
Το διακύβευμα, αν και φάνταζε μακρινό μας ως τώρα και νομίζαμε ότι δε μας αφορούσε, είναι μπροστά μας και ανυπέρβλητο: Όλη η χώρα ένα Ζεφύρι;

Τα ματάκια ενός βρέφους ορφανού και αβάπτιστου— αυτό είναι που υποβάλλει το μέγιστο βάθος του δράματος.

Το σενάριο του συγκεκριμένου γουέστερν έχει πολλούς κακούς, ίσως μόνο κακούς και άσχημους να εντοπίσουμε-πού να βρεις καλό, πέρα απ’ αυτόν που δεδικαίωται, τέτοιες ώρες; «Οι Ασυγχώρητοι»: το Κράτος, άφραγκο με φράγκα Φράγκων, πάσχει κυρίως από ιδέες και βούληση -πώς έστω και σαν διαπραγματευτική απειλή να υπαινιχθεί κάποιος πολιτικός την χορήγηση τριάντα χιλιάδων διαβατηρίων Σέγκεν στους πλάνητες του πλανήτη, με προορισμό τις Βρυξέλλες ή τα Παρίσια; Ο Σερίφης και οι βοηθοί του ( με εξαίρεση τους βαράω γκλόμπαλ Τζων Γουαίην και Τζιμ Άνταμς της δικής τους φάρας) κάνουν ευχές και σχόλια, διότι με ηθικό τρεις κι εξήντα, γιατί να βάλουν σε κίνδυνο την επιστροφή τους στο σπίτι. Οι Δήμαρχοι ομιλούν, όπως πάντα, για αναπλάσεις και δράσεις, αρκεί να μην υπάρχουν αντιδράσεις και αναρωτιέσαι αν ίπτανται ηθελημένα ή πάλι κάποιος πάει κάτι να βγάλει.

Από face control τα πάμε χάλια αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε οι πορτιέρηδες της Ευρώπης. Οι ξένοι είναι εδώ και μόνη ελπίδα μοιάζει η ισχυρή θέληση του καθενός μας ξεχωριστά και μόνου απέναντι στη σκοτεινιά του βίαιου γκαγκάν γκαγκάν Ρίγκο εαυτού μας, που μπορεί να έρχεται με ρόπαλο απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο. Η ζωή είναι πολύχρωμη αλλά όχι γουέστερν-αυτά στην καλή τους εποχή ήταν σινεμασκόπ με παραμορφωμένα και υπερτονισμένα χρώματα. Οι ευφυείς, βαθέος αισθήματος και φθηνές λύσεις υπάρχουν και οφείλουν να στοχεύουν την χειραφέτηση των ξένων από τους επαγγελματίες του φόβου-δικούς τους και δικούς μας. Από την πλήρη καταγραφή καταλυμάτων στη χώρα μέχρι ένα ευτελές ένσημο, που να πουλιέται στα περίπτερα, όπως τα εισιτήρια των λεωφορείων, οι ιδέες δεν λείπουν, απλώς οι αρμόδιοι τις αγνοούν. Αλλά δεν γίνεται να λείπουν και αλήθειες προαιώνιες, που έχουν να κάνουν με μόρφωση, καταλλαγή, φιλοξενία, άγγιγμα, κοινωνική συνοχή και συγκατάβαση. Ο σεβασμός της δικής μου δυσκολίας περνάει από το σεβασμό της δικής σου δυσκολίας.

Όλα είναι εκεί έξω και μας περιμένουν. Αυτά θα μας κρίνουν σα κοινωνία και σαν πολιτισμό, για να σταματήσει «Το ποτάμι χωρίς επιστροφή», για να ματαιωθεί η σκηνή της τελικής μονομαχίας στο Ελ Πάσο ή κάτω απ’ τον Κόκκινο ήλιο, για να αποδειχθεί πως το παλληκαράκι γκαγκάν γκαγκάν τζάμπα μαγκιά πουλούσε , με το εξάσφαιρο που’ ριξε καμιά εκατοστή σφαίρες με τη μία εναντίον των άοπλων Κομάντσι.
protagon.gr