Δημοσιονομικό Νταχάου

Mια νέα απειλή πλανάται πάνω από την Ευ­ρώπη – και δεν είναι... φάντασμα, όπως έβλεπε ο Μαρξ τον κομμουνισμό, αλλά πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή. Το Τέταρτο Ράιχ, υπό τη γερμανική ηγεσία και σε πλήρη συ­νεργασία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όλα δείχνουν ότι αναπόφευκτα (;) θα εγκατασταθεί στη Γηραιά Ήπειρο.
Η Ευρώπη, υπό τον επίμονο σκληρό εκβιασμό των «αγορών» (διεθνών επενδυτών, «κερδοσκόπων» και μεγάλων τραπεζών) επιταχύνει τον βηματισμό της προς την τελική συμφωνία για μια λύση - πακέ­το στο πρόβλημα της κρίσης χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη. Μια έκτακτη Σύνοδος Κορυφής γίνε­ται αύριο, η οποία θα είναι προπαρασκευαστική αυ­τής στις 24-25 Μαρτίου. Όμως δεν αποκλείεται τα αποτελέσματά της να δείξουν πλημμελή προεργα­σία και ίσως, εξ αυτού, να χρειαστεί μία ακόμη σύ­νοδος, στις αρχές Μαρτίου.
Οι «αγορές» πιέζουν αφόρητα την «ενωμένη» Ευρώπη ζητώντας της ουσιαστικά να διασφαλίσει τα λεφτά των μεγάλων δανειστών από μια περαι­τέρω επέκταση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους και τις επαπειλούμενες χρεοκοπίες των υπερχρεωμέ­νων χωρών. Οι «ατμομηχανές» (και αφεντικά) της ευρωζώνης Γερμανία και Γαλλία έχουν ήδη αποφα­σίσει ότι δεν πρόκειται να αναλάβουν κανένα ρίσκο – όπως η κεφαλαιακή μεγέθυνση του ευρωπαϊκού μηχανισμού χρηματοπιστωτικής στήριξης αρχικά και η έκδοση ευρωομολόγου σε επόμενη φάση –, αν προηγουμένως δεν έχουν διασφαλίσει ένα σοβα­ρό αντιστάθμισμα.
Έτσι έχει ήδη αποφασιστεί η εφαρμογή του... «δημοσιονομικού Νταχάου», το οποίο θα προβλέ­πει την εναρμόνιση των χωρών της ευρωζώνης στη φορολογία, την ασφάλιση και, κυρίως, τη δημοσιο­νομική πολιτική. Μεταξύ των μέτρων συμπεριλαμ­βάνεται και η συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία
θα προβλέπει συγκεκριμένο ποσοστό ελλείμματος (3%), αλλά και χρέους, το οποίο οι χώρες δεν θα μπορούν να υπερβούν.
Το δίλημμα αν την κρίση θα πληρώσουν οι δανει­στές ή τα κράτη έχει ήδη λάβει μια πρώτη απάντηση. Η πολιτική βούληση της Γερμανίας, έτσι όπως συνά­γεται από το πακέτο μέτρων που απαιτεί όχι μόνο από τις υπό χρεοκοπία χώρες – όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία – αλλά και απ’ όλες τις υπόλοιπες, είναι η διασφάλιση των επενδυτών και δανειστών, χωρίς να λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψιν το τεράστιο κόστος που θα κληθούν να πληρώσουν οι ευρωπαϊκοί λα­οί, τόσο σε χρήμα όσο και σε δικαιώματα, με πρώτα στη λίστα τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά.
Σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση η Ελλάδα βρίσκε­ται εξ αρχής παγιδευμένη σε αδιέξοδες επιλογές, με κυριότερη τον μηχανισμό «στήριξης» από Ε.Ε. και ΔΝΤ, στην... ούγια του οποίου μοναδική κατάλη­ξη θα ήταν, όπως από την αρχή προειδοποιήσαμε, η αναδιάρθρωση του χρέους (ελεγχόμενη πτώχευ­ση), η οποία όχι μόνο έχει αρχίσει, όπως ήδη έχουμε γράψει, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη με βεβαιότη­τα πώς ακριβώς θα καταλήξει (διαβάστε περισσότε­ρα στις σελίδες 4-5 και 50-51).

Λιτότητα διαρκείας

Με δεδομένο ότι ήδη η Γερμανία, σε συμφωνία και με τη Γαλλία, δηλώνει αποφασισμένη να μας θέ­σει υπό αυστηρή λιτότητα διαρκείας – όσο μεγαλύ­τερη η «επιμήκυνση» τόσο μακρύτερη η επιτήρηση και τόσο περισσότερα τα αλλεπάλληλα μνημόνια – η συνταγματοποίηση των προβλέψεων του μνη­μονίου έχει ήδη μπει στην ατζέντα της συζήτησης. Η σκυτάλη, από την Κυριακή, βρίσκεται στα χέρια (ποιου άλλου;) του Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος, με συ-νέντευξή του στην «Καθημερινή της Κυριακής», έθεσε ήδη θέμα «υπέρβασης» και «παρέκκλισης» από το Σύνταγμα:
«Η επόμενη Βουλή πρέπει να είναι αναθεωρητι­κή. Όταν θα προχωρήσουμε προς τις εκλογές, με συμφωνία των κομμάτων – εάν εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα το πολιτικό σύστημα της μεταπολί­τευσης, πράγμα για το οποίον αμφιβάλλω – πάντως με συμφωνία όλων των κομμάτων και κινημάτων που θα υπάρχουν τότε, πρέπει να τεθεί στον λαό θέμα ότι η προσεχής Βουλή θα είναι αναθεωρητική, καθ’ υπέρβασιν του Συντάγματος ή, αν θέλετε, κατά παρέκκλιση του Συντάγματος».
Πενταετές πρόγραμμα

Η πρότασή του όμως δεν είναι... νέα και δεν πρέ­πει να διαβαστεί μόνη της. Όπως έχουμε ξαναγρά­ψει, στις 23.11.2010, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, εκ των κύριων εκφραστών της μητσοτακικής «σχολής» πολιτικής σκέψης, μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ, είχε προ­τείνει τα εξής:
«Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό ‘‘πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης’’, στην ουσία δηλαδή ένα σχέδιο ανα­γέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση.
Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από τον λαό με εκλογές – το ξαναλέω: με εκλογές. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολι­τικά παίγνια και καμώματα του συστήματος, αλλά εκλογές με ‘‘ανοικτά τα βιβλία’’, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρό­γραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές πε­ριόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός».
Πολιτική εκτροπή
Ο... ορισμός της πολιτικής εκτροπής, διατυπωμένος από δύο πολιτικά στελέχη με την ίδια ακριβώς λογική! Κάποιοι λένε ότι ήδη η μοίρα μας θα είναι η χειρότε­ρη δυνατή, ότι ίσως αποτελέσουμε τη χώρα που θα «εκτελεστεί» για παραδειγματισμό. Κανείς δεν ξέρει αν έχουν δίκιο. Το βέβαιο όμως είναι ότι:
♦ Η Ν.Δ. από τη μια κρατάει αποστάσεις από τον Μη­τσοτάκη, αλλά ταυτόχρονα δέχεται τη συνταγματο-ποίηση του μνημονίου.
♦ Ήδη αναμοχλεύεται το ενδεχόμενο των εκλογών. Όμως εκλογές χωρίς πολύ σοβαρό λόγο - αδυναμία της κυβέρνησης να διαχειριστεί τα επερχόμενα - δεν θα γίνουν!
Μέχρι τις 25 Μαρτίου έχουμε πολλά ακόμη να δού­με και να μάθουμε. Μέχρι τότε όλα θα είναι «πάνω στο τραπέζι», όπως άλλωστε παραδέχεται και ο ίδι­ος ο υπουργός Οικονομικών κάθε φορά που λίγο χαλαρώνει από το... τιτάνιο (εκ του... «Τιτανικού») έργο του.
to pontiki