του Τάσου Βαρούνη
(Ή αλλιώς πράγματα για τα οποία μπορούμε να νιώθουμε καλά)
Ας πούμε ότι αφήνουμε παραπέρα την ανθρωπολογική συνθήκη –ή δυνατότητα- που εκφράζει το «όσο ζεις ελπίζεις» και το «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Κι ας αναρωτηθούμε –λίγο πιο πεζά- για το εάν η ιστορία των τελευταίων χρόνων μάς προσφέρει «υλικά», «φορτία» και «δυνάμεις» που επιτρέπουν μια πιο αισιόδοξη ματιά. Με λίγα λόγια, που μπορούμε να στηριχτούμε; Ή, για να παραμείνουμε στο θέμα μας, ποιες είναι οι πτυχές και οι ποιότητες μιας κοινωνικής συνείδησης που πιθανά να καθοδηγήσουν, να επηρεάσουν, να «συμμαχήσουν» με το αίτημα μιας διεξόδου απ’ αυτήν
