Ο κοινωνικός οδοστρωτήρας των «τελευταίων» μέτρων

 του Γιώργου Κρεασίδη

13 προαπαιτούμενα μέτρα ζητάει η Κομισιόν να εφαρμοστούν μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2018 σε σχετική έκθεσή της, με τα 50 από αυτά να προγραμματίζονται μέσα στο καλοκαίρι. Αν εφαρμοστεί και εμπεδωθεί η λογική των αναδιαρθρώσεων που περιγράφουν τα προαπαιτούμενα, θα είναι πολύ δύσκολο να αναιρεθεί στο μέλλον.

Μπροστά σε ένα νέο πακέτο σκληρών αντιλαϊκών βρίσκονται η κοινωνία και οι εργαζόμενοι αμέσως μετά την υπογραφή της επώδυνης συμφωνίας, του «τέταρτου μνημόνιου» κυβέρνησης και τρόικας των ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ. Μετά τη δεύτερη αξιολόγηση, έρχεται η τρίτη και φαρμακερή με τα 113 προαπαιτούμενα μέτρα που ζητάει η Κομισιόν σε σχετική έκθεσή της να εφαρμοστούν μέχρι το
πρώτο τρίμηνο του 2018, με τα 50 από αυτά να προγραμματίζονται μέσα στο καλοκαίρι.
Ανάμεσα στα μέτρα δεσπόζουν αυτά που αφορούν τα εργασιακά, με την απαίτηση να νομοθετηθεί σαν προϋπόθεση για απεργία η ψήφος από το 50% +1 του συνόλου εργαζομένων σε έναν κλάδο, η εφαρμογή των απαιτήσεων του ΟΟΣΑ για την κυριακάτικη αργία και η παραπέρα υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων. Ακόμα περιλαμβάνονται η επίθεση σε συντάξεις και επιδόματα ώστε να εξοικονοθεί το 1% του ΑΕΠ για τους δανειστές από το ασφαλιστικό, η αντίστοιχη αναδιοργάνωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, οι αναδιαρθώσεις στην αγορά ενέργειας κ.ά. Στο στόχαστρο θα βρεθούν οι εκπαιδευτικοί καθώς απειλούνται με μία ακόμα αύξηση ωραρίου.
Πιο συγκεκριμένα η δράση των σωματείων μπαίνει στο στόχαστρο καθώς απαιτείται να νομοθετηθεί ότι για να είναι νόμιμη μια απεργία προϋποθέτει διαδικασία με τη συμμετοχή του 50%+1 σε ένα κλάδο. Η ιδέα της νομοθετικής ρύθμισης ακυρώνει ουσιαστικά τα καταστατικά των σωματείων. Το κράτος λοιπόν πρέπει να εγκρίνει αν το συνδικαλιστικό κίνημα θα δράσει και μάλιστα με προϋποθέσεις που εξαρχής υπονομεύουν κάθε δυνατότητα για απεργία, καθώς οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η εργοδοτική τρομοκρατία, η απεξένωση από τα σωματεία, αλλά και η ύπαρξη εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού δίνουν διάσταση απαγόρευσης της απεργίας σε αυτού του είδους τις προϋποθέσεις. Αν σήμερα κάθε απεργία χτυπιέται και υπονομεύεται με κάθε δυνατό τρόπο, προπαγάνδα, οργανωμένη απεργοσπασία, εργοδοτική τρομοκρατία και δικαστικές απαγόρευσεις, τώρα πάμε ακόμα πιο πίσω, αφού πρακτικά όλες οι απεργίες θα είναι εκτός νομικού πλαισίου. Από τη χούντα είχε να δει ο ΣΕΒ τέτοια «προστασία» από το συνδικαλισμό… Σε αυτά έρχεται να προστεθεί η δυσκολία στη σύναψη συλλογικών συμβάσεων, ένα θεσμό υπονομευμένο έτσι και αλλιώς. Παραπέρα, τα προαπαιτούμενα προβλέπουν άμεσα μέσα στον Ιούλη την ολοκληρωτική κατάργηση της κυριακατικής αργίας για την περίοδο Μάη-Οκτώβρη, αλλά και την εφαρμογή νέων μέτρων για την «απελευθέρωση» κλειστών επαγγελμάτων.
Στο στόχαστρο μπαίνουν οι συντάξεις και μια σειρά από επιδόματα, προνοιακά, αναπηρίας, οικογενειακά κ.ά. Έρχεται ο εκ νέου υπολογισμός των συντάξεων, εκτός αυτών του ΟΓΑ, με βάση το νόμο Κατρούγκαλου. Στόχος η είπραξη 2,5 δισ. που αντιστοιχεί με το 1% του ΑΕΠ από το ασφαλιστικό σύστημα. Μαζί με αυτά υπάρχει και η πρόβλεψη για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης.
Μέτρα προβλέπονται επίσης για την αναδιοργάνωση του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών και των μηχανισμών γύρω από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και της Ανεξάρτητης Aρχής Δημοσίων Εσόδων. Μαζί με αλλαγές στο καθεστώς το ΦΠΑ και άλλες ρυθμίσεις προετοιμάζουν τη δυνατότητα, που προβλέπουν οι συμφωνίες, η τρόικα προκειμένου να επιτευχθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5%, να εφαρμόσει πρόωρα από το 2019 την είσπραξη 1% από φόρους, η οποία προβλέπεται για το 2020-22. Ειδικά για την εκπαίδευση, πέρα από τις αντιρρήσεις για περιορισμό των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, τα προαπαιτούμενα προαναγγέλλουν μια σημαντική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, αλλά και στην ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αναφέρουν συγκεκριμένα ότι πρέπει να αυξηθεί το ωράριο των εκπαιδευτικών και ο αριθμός μαθητών ανά τάξη. Έτσι αντιμετωπίζονται τα κενά στην εκπαίδευση με ριζική υποτίμηση του δημόσιου σχολείου και οξύνονται τα προβλήματα στους όρους εργασίας των εκπαιδευτικών που προκάλεσε η προηγούμενη αύξηση ωραρίου το 2013. Τότε που σε μια έκρηξη αυταρχισμού η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πήγε σε επιστράτευση των εκπαιδευτικών για μια απεργία που δεν πρόλαβε να ξεκινήσει, λόγω και της στάσης του κυβερνητικού-κομματικού συνδικαλισμού.
Ακόμα προβλέπεται η επιτάχυνση των ιδωτικοποιήσεων και η αναδιοργάνωση των σχετικών φορέων που έχουν ιδρυθεί (ΤΑΙΠΕΔ, ΕΤΑΔ). Σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση αυτή η εκποίηση του 40% περίπου της λιγνιτικής παραγωγής της ΔΕΗ, μέτρα για το ξεπούλημα και την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία για Εγνατία Οδό, εταιρίες ύδρευσης ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ, πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, ΔΕΣΦΑ.
Στα προαπαιτούμενα περιλαμβάνονται και οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, με την επιδίωξη ο μηχανισμός να είναι έτοιμος στο τέλος Ιούλη. Ο αγώνας του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς έχει κοστίσει στην κυβέρνηση, ενώ λειτουργεί και παραδειγματικά, διαψεύδοντας τη ρητορική για αξεπέραστη ήττα του μαζικού κινήματος από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το κόστος που προκαλούν οι εικόνες ενός αποτελεσματικού κινήματος κάθε Τετάρτη, το κεφάλαιο που ορέγεται τα σπίτια και την περιουσία του λαού αδημονεί και πιέζει. Είναι μπροστά ο κίνδυνος ο άστεγος να γίνει ένα από τα σύμβολα του αναπτυξιακού παραμυθιού του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα 113 προαπαιτούμενα στοχοποιούν κρίσιμα εργασικακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία, το δημόσιο πλούτο, τη λαϊκή περιουσία, κατοικία και εισόδημα. Για άλλη μια φορά φαίνεται πόσο βρόμικο ψέμα είναι η προπαγάνδα γύρω από μνημονιακή συμφωνία ότι είναι οι τελευταίες θυσίες πριν την ανάπτυξη και την ανακούφιση του λαού. Διαψεύστηκε μέσα ένα μήνα η αυταπάτη πως η ανοχή στα μέτρα που ψηφίστηκαν το Μάη οδηγεί στο τέλος των Μνημονίων το 2018.
Πραγματική μετάλλαξη της κοινωνικής ζωής
Διαψεύδεται, επίσης με τραγικό τρόπο, μέσα από τον ατέλειωτο κατάλογο των προαιτουμένων το ψέμα προσωπικά του Τσίπρα «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» και περίφημες «κόκκινες γραμμές» που χαράζει δήθεν η κυβέρνηση κάθε φορά που ξεκινά διαπραγματεύσεις. Αυτού του είδους οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν άλλο θέμα παρά το πώς θα πλασαριστούν τα μέτρα, πώς θα δεχτεί η κοινωνία το περιτύλιγμα για μέτρα έτσι και αλλιώς συμφωνημένα και πώς κυβέρνηση και ΕΕ θα κρατήσουν το κύρος και το ρόλο τους.
Είναι φανερό ότι τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων είναι κάτι παραπάνω από λιτότητα, μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα. Πρόκειται για μια πραγματική μετάλλαξη της κοινωνικής ζωής, χτύπημα των δικαιωμάτων και των όρων ζωής της λαϊκής πλειοψηφίας, που ακόμα και αν σταματούσε αύριο η αλληλουχία των μνημονίων και τα εισπρακτικά μέτρα, δε θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά τη ζωή της. Ουσιαστικά αυτό χαρακτηρίζει την πολιτική των μνημονίων των κυβέρνησεων, της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι οι αναδιαρθρώσεις σε όφελος του κεφαλαίου που αφορούν το σύνολο της κοινωνικής ζώης και αλλάζουν τους όρους. Το τοπίο συμπληρώνει η αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος και η υποτίμηση της εργασίας.
Ο κατήφορος που ξεκίνησε το μνημόνιο του ΠΑΣΟΚ το 2010 είναι η λεωφόρος που οδηγεί στην κόλαση μιας διεξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Η ανατροπή αυτής της πορείας δεν μπορεί να είναι το ξήλωμα των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων και η απελευθέρωση από χρέος, ευρώ και ΕΕ.
Μαζί με όλα αυτά είναι σημαντικό να σταθούμε στο εξής. Αν περάσει, εφαρμοστεί και εμπεδωθεί η λογική των αναδιαρθρώσεων που περιγράφουν τα 113 προαπαιτούμενα, για παράδειγμα η ουσιαστική κατάργηση του εργατικού κινήματος να κηρύσει απεργία, θα είναι πολύ δύσκολο να αναιρεθεί στο μέλλον.
Η αναζήτηση όρων και προϋποθέσεων, πολιτικών, οργανωτικών ή άλλων, δεν μπορεί να γίνει έξω από τη λογική της άμεσης δράσης και απάντησης. Στην αντίσταση απέναντι στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα θα αναδειχτεί η δυνατότητα αποτελεσματικών αγώνων και εργατικής διεξόδου.
 https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/07/04/%ce%bf-%ce%ba%ce%bf%ce%b9%ce%bd%cf%89%ce%bd%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%83%cf%84%cf%81%cf%89%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85/#more-89642