Του Πολύβιου Πετρόπουλου*
Αρχίζοντας απ' τα γεωπολιτικά, όλοι γνωρίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια θεότρελλη, χαώδη κι επικίνδυνη εποχή. Με Τραμπ η Αμερική είναι απρόβλεπτη, η ΕΕ παραπαίει, ο Βορειοκορεάτης ηγέτης έχει μεγαλομανία, ο Ερντογάν απειλεί και διεκδικεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο και στην Κυπριακή ΑΟΖ, και απειλεί να μας στείλει 2 εκατομμύρια πρόσφυγες, οι Αλβανοί θέλουν την μεγάλη Αλβανία, φλέγονται πάλι τα Βαλκάνια, και στην Μέση Ανατολή τα προβλήματα είναι γνωστά, η τρομοκρατία παγκοσμίως καλά κρατεί, και το προσφυγικό θα
ενταθεί, αφού υπάρχουν στον κόσμο 2 δις άνθρωποι που λιμοκτονούν. Έχει ξεκινήσει ήδη πόλεμος θρησκειών, αλλά κι ένας διεθνής οικονομικός πόλεμος, το δε παγκόσμιο δημόσιο χρέος έχει ξεπεράσει τα 200 τρις ευρώ, και είναι 3-πλάσιο απο το παγκόσμιο ΑΕΠ. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στην τελευταία της ετήσια έκθεση (25/6/2017) προειδοποιεί για πιθανή παγκόσμια οικονομική κρίση που πρόκειται να έρθει με...μανία. Και βέβαια ας ελπίσουμε ότι κάποιοι από τους ψυχρούς πολέμους δεν θα μετεξελιχθούν σε θερμούς.
Η "μικροκεφαλία" χαρακτηρίζει τους περισσότερους πολιτικούς "ηγέτες", που είναι άλλωστε μικρού πολιτικού "αναστήματος". Φταίει άραγε ο ...ιός Ζίκα, ή μήπως η αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία και νεποτισμός που έχουν κυριαρχίσει στις κοινωνίες μας; Ή πρέπει να πιστέψουμε τις θεωρίες του ψυχολόγου D. Keltner και του νευροψυχίατρου S. Obhi, των οποίων οι έρευνες δείχνουν ότι η ισχύς δημιουργεί στους ηγέτες-πολιτικούς βλάβες στον εγκέφαλο...
Μέσα σ'αυτό το γεωπολιτικό περιβάλλον, τί πρέπει να κάνουμε εμείς; Πρώτα-πρώτα είναι αυτονόητο ότι πρέπει να συνταχθούμε και να συμμαχήσουμε άμεσα με τους ισχυρούς στην περιοχή μας: Ισραήλ, (και όχι μόνο στους τομείς έρευνας και τεχνολογίας...), Αίγυπτος, αλλά και με την συν-ορθόδοξη Σερβία, που είναι η ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στα Δυτ.Βαλκάνια, γιατί όχι και με την Βουλγαρία. Με όλους αυτούς έχουμε κοινά συμφέροντα και κοινούς εχθρούς. Αλλά και -πέραν απ' αυτές τις χώρες- με τις ΗΠΑ, όπου οι Ελληνοαμερικανοί έχουν τώρα κάποια επιρροή στην κυβέρνηση του Τραμπ. Και φυσικά να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο...
Κι έρχομαι τώρα στα πρωτοφανή οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια μέσα σ'αυτό το αλλοπρόσαλλο διεθνές περιβάλλον. Κι αρχίζω από τις κυριώτερες ψευδαισθήσεις που κυκλοφορούν ευρέως.
Όλοι μιλούν για "επενδύσεις" και "ανάπτυξη". Όμως λίγοι αντιλαμβάνονται ότι οι επενδύσεις που φέρνουν ανάπτυξη και απασχόληση δεν είναι οι εξαγορές υφιστάμενων επιχειρήσεων, αλλά η δημιουργία ΝΕΩΝ. Συγχέουν δηλαδή τις επενδύσεις με τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλ. τις εξαγορές υφιστάμενων επιχειρήσεων ή οργανισμών. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι νέες παραγωγικές επενδύσεις, Ελληνικές και ξένες, κατά προτίμηση εξωστρεφείς, που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας και πρόσθετο εισόδημα (προσωπικό και εθνικό), αλλά και πρόσθετα φορολογικά έσοδα. Κι ας μην πανηγυρίζουμε για εξαγορές υφιστάμενων επιχειρήσεων, που απλώς αλλάζουν χέρια. Πολύ περισσότερο όταν οι εξαγορές αυτές γίνονται από κερδοσκοπικά hedge funds, που η δουλειά τους είναι να αγοράζουν μπιτ παρά για να πουλήσουν με κέρδος αργότερα.
Δεν θα έλεγα όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά πάντως με εξαίρεση τα κοινωνικά αγαθά, το νερό, το φώς κλπ., που δεν νοείται να δοθούν σε ιδιωτικά μονοπώλια (γιατί θα πούμε το νερό-νεράκι...), αλλά και τα λιμάνια και αεροδρόμια που έχουν στρατηγική σημασία (σκεφτείτε να πλειοδοτήσουν σε κάποιο οι Τούρκοι…, ή να το αγοράσουν, ή υπομισθώσουν, αργότερα από τον πλειοδότη). Η Γαλλία πρόσφατα νομοθέτησε την δυνατότητα του Δημοσίου να μπλοκάρει εξαγορές από ξένους επιχειρήσεων στους τομείς ενέργειας, νερού, τηλεπικοινωνιών, μεταφορών, υγείας και στρατηγικής σημασίας.
Άλλοι εστιάζουν στις "μεταρυθμίσεις", εννοώντας κατά κύριο λόγο απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, και μείωση μισθών και συντάξεων, ενώ οι μεταρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα πρέπει να στοχεύουν κυρίως στο να κάνουν την Ελλάδα πιο παραγωγική, καινοτόμα και διεθνώς ανταγωνιστική, αλλά και πιο ελκυστική σαν προορισμό νέων επενδύσεων.
Έρχομαι τώρα στην πιο σημαντική ψευδαίσθηση που είναι η προτεινόμενη απ'όλα σχεδόν τα κόμματα μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων. Δεν αντιλαμβάνονται ότι χωρίς αγοραστική δύναμη των πολιτών, που μειώθηκε δραματικά με την μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά και λόγω ανεργίας, και άρα χωρίς ζήτηση για προϊόντα και υπηρεσίες, δεν επιβιώνουν οι επιχειρήσεις (σε ποιούς θα πουλάνε;;; εκτός κι αν είναι 100% εξαγωγικές), ούτε γίνονται νέες επενδύσεις, ούτε επομένως μειώνεται η ανεργία, ούτε έρχεται ανάπτυξη. Και λίγο ενδιαφέρει μιά νέα επιχείρηση αν θα φορολογείται π.χ. με 29% ή με 25-26%, όταν δεν θα μπορεί να έχει τζίρο άνω του break-even point, δηλαδή του σημείου πάνω από το οποίο αρχίζει να έχει φορολογητέα κέρδη.
Άλλωστε - όπως λένε οι στατιστικές- από τις νέες επιχειρήσεις που ιδρύονται, οι 4 από τις 5 κλείνουν, και η 1 που επιβιώνει χρειάζεται κατά μέσο όρο 5 χρόνια για να φτάσει στο break even point, από το οποίο και μετά αρχίζει σιγά-σιγά να έχει κέρδη, κι επομένως να ενδιαφέρεται ο επενδυτής για την φορολογία επί των κερδών. Και αν είναι η φορολογία το πρώτο ζητούμενο γι'αυτόν, γιατί να μην πάει στις γειτονικές χώρες που φορολογούν τα κέρδη με 10%; Εξ άλλου, πολλές είναι οι χώρες που έχουν φορολογία υψηλώτερη από 26%, ή και 29%, κι όμως έχουν επενδύσεις και ανάπτυξη αξιοζήλευτη.
Και τί κρατάει τόσο χαμηλά το εισόδημα, άρα και την αγοραστική δύναμη των Ελλήνων, και ιδιαίτερα των μικρομεσαίων στρωμάτων, που έχουν την μεγαλύτερη τάση κατανάλωσης σαν % του εισοδήματός τους, αυτό που στα οικονομικά ονομάζουμε "οριακή τάση κατανάλωσης" (propensity to consume); Αυτά είναι:.
1) Η μείωση μισθών και ημερομισθίων, η μερική και η προσωρινή απασχόληση και η ανεργία. Και βέβαια η φτωχοποίηση και η ανεργία, σε συνδυασμό με την αύξηση της σχέσης συνταξιούχων προς εργαζόμενους, υποσκάπτουν και τα θεμέλια του ασφαλιστικού μας συστήματος.
2) Οι γνωστές επανειλημμένες αυξήσεις του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων, που μείωσαν περαιτέρω δραματικά το εισόδημά τους και την αγοραστική τους δύναμη, την μείωση του οποίου κανένας πολιτικός αρχηγός δεν υπόσχεται, .
3) Η δραματική μείωση των συντάξεων, και είναι περί τα 3'000'000 πλέον οι συνταξιούχοι. Και -ειρήσθω εν παρόδω- τις σχετικές με την αρπαγή της 13ης και 14ης σύνταξης αποφάσεις του ΣτΕ τα κόμματα τις έγραψαν στα ...παλαιότερα των υποδημάτων τους. Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ακόμα στην Ελλάδα κράτος δικαίου και δημοκρατία... Εκτός από αποφάσεις για τις συντάξεις, υπάρχουν αποφάσεις του ΣτΕ και του ΕΣ για τους χρόνους παραγραφής των φορολογικών υποχρεώσεων, για τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων κλπ.
4) Ο ΕΝΦΙΑ, που μείωσε το εισόδημα 7.000.000 περίπου Ελλήνων ιδιοκτητών. Ο πιο άδικος φόρος (ναι, Κε Στουρνάρα...) γιατί αποτελεί 2η φορολόγηση του ΙΔΙΟΥ ήδη φορολογηθέντος εισοδήματος, που, από αποταμίευση σε μετρητά μετά την πληρωμή του φόρου, μετατράπηκε σε ακίνητο. Αφήνω τα κενά και τις δωρεάν παραχωρήσεις σε τέκνα...Και σε μιά χώρα όπου το ακίνητο είναι η ατμομηχανή της οικονομίας... Κάποιοι λένε ότι όλες οι χώρες έχουν φόρο στα ακίνητα. Όμως ΔΕΝ έχουν πλέον φόρο επί της ακίνητης περιουσίας οι Ισπανία, Αυστρία, Γερμανία, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, μεταξύ άλλων. Άκουσα επίσης για την φορολογία στην ακίνητη περιουσία ότι "παίρνουμε λιγότερα από περισσότερους". Μα "περισσότεροι" είναι οι φτωχοί και οι μικρομεσαίοι. Είναι αυτό δίκαιο;;;;
Τα τέσσερα προαναφερθέντα συναποτελούν την καταραμένη λιτότητα σε όλο της το μεγαλείο...που οι περισσότεροι νομπελίστες οικονομολόγοι την θεωρούν αιτία όλων των δεινών σε μια οικονομία, αλλά οι Γερμανοί που μας κυβερνούν την ...λατρεύουν. "Delusion" ονόμασε την λιτότητα ο Ρ. Krugman, όπερ εστί μεταφραζόμενο στα Ελληνικά (αντιγράφω από λεξικό) απάτη, πλάνη, αυταπάτη, παραίσθηση. Διαλέγετε και παίρνετε... Εγώ λέω ότι η λιτότητα μοιάζει με κάποια υπερβολικά ισχυρά φάρμακα των οποίων οι παρενέργειες είναι πολλές, και κάποιες πολύ πιο καταστροφικές από την ασθένεια που υποτίθεται ότι στοχεύουν να θεραπεύσουν.
Ασφαλώς λοιπόν η ανάπτυξη θα έρθει με επενδύσεις, κι οι επενδύσεις θα δημιουργήσουν τα υπόλοιπα κάπως έτσι: Επενδύσεις->Ανάπτυξη->Αύξηση ΑΕΠ & απασχόλησης->αύξηση αμοιβών εργαζομένων & εισφορών στα ασφ/κα ταμεία->εξυγίανση ασφ/κού συστήματος->αύξηση συντάξεων->αύξηση εισοδημάτων->αύξηση αγοραστικής δύναμης & ζήτησης προϊόντων και υπηρεσιών->αύξηση του τζίρου και των κερδών των επιχειρήσεων->περισσότερες επενδύσεις και μεγαλύτερη ανάπτυξη. Ποιό είναι επομένως το κλειδί; Η αύξηση των εισοδημάτων κι επομένως της εσωτερικής αγοραστικής δύναμης & ζήτησης, χωρίς την οποία, και οι υπάρχουσες επιχειρήσεις θα δυσκολεύονται να επιβιώσουν, και δεν πρόκειται να έρθουν ούτε επενδύσεις, ούτε ανάπτυξη θα υπάρξει, με εξαίρεση βέβαια, όπως είπα, τις ελάχιστες που μπορεί να είναι αμιγώς εξαγωγικές και διεθνώς ανταγωνιστικές επιχειρήσεις.
Θα μου πείτε και πως θα αυξήσει το πτωχευμένο κράτος μας τα εισοδήματα για να αυξηθεί η αγοραστική δύναμη και ο τζίρος των επιχειρήσεων; Μα πώς αλλιώς; Όχι βέβαια με αύξηση του δανεισμού, αλλά με δραστική μείωση όλων των μη παραγωγικών δαπανών. Ενδεικτικά αναφέρω μερικές μόνο περιπτώσεις:
– Μείωση των 168 ΝΠΙΔ και 1120 ΝΠΔΔ (πολλά χωρίς αντικείμενο)
– Ουδείς να είναι στο Δημόσιο με μισθό μεγαλύτερο του Προέδρου του Αρείου Πάγου (3023 ευρώ). Μόνο για το ΥπΟικ γράφτηκε στα ΜΜΕ (χωρίς να διαψευστεί) ότι περίπου 500 υπάλληλοι παίρνουν μηνιαίους μισθούς κοντά στις 7000 ευρώ.
– Ουδείς να βγαίνει στη σύνταξη πριν τα 65, καμιά σύνταξη άνω των 2.000 έως 2.500 ευρώ μηνιαίως, και ουδείς με άνω των 2 συντάξεων (κάποιοι έχουν σήμερα μέχρι 9, αν είναι δυνατόν!)
– Αριθμός βουλευτών 100 και υπουργών-υπουργείων 10-12. Στην Ελβετία οι υπουργοί είναι 7, στην Ολλανδία 11, στο Βέλγιο 13….Εδώ;;
– 100 εκ. περίπου κόστιζαν στο Δημόσιο μέχρι πρόσφατα οι "μαϊμού" υπερωρίες ΜΟΝΟ στην ΥΠΑ. Για τις υπόλοιπες δημόσιες υπηρεσίες και τα ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ πόσο;
– Να κοπούν τα γελοία επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης (που συχνά χτυπούν την καρτέλα τους συνάδελφοι), μεταφοράς φακέλου, αποτελεσματικής διεκπεραίωσης, χρήσης κυλικείου κλπ. κλπ.
– Χρυσά εφ’απαξ 200.000 ευρώ και άνω διαβάζω ότι παίρνουν οι υπάλληλοι του ΟΠΕ. Και δεν είναι οι μόνοι…
– Μισθό και σύνταξη μαζί παίρνουν υπάλληλοι του ΕΔΤ σύμφωνα με δημοσιεύματα στα ΜΜΕ.
– Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διασπαθίζονται σε χαριστικές και ύποπτες δαπάνες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σύμφωνα με το Ελεγκτικό Συνέδριο. Π.χ. Περί τις 700 ΜΚΟ χρηματοδοτούνται για τους πιο απίθανους σκοπούς.
Μερικοί μιλάνε για "ποσοτική χαλάρωση" (QE), που δήθεν πλησιάζει και θα μας σώσει. Ξεχνούν, ή δεν γνωρίζουν, ότι το καταστατικό της ΕΚΤ είναι εκείνο που δεν της το επιτρέπει πριν το χρέος καταστεί διατηρήσιμο (προς Θεού, όχι βιώσιμο), κάτι που αργεί ακόμα, τουλάχιστον μέχρι να γίνει πράξη η αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά και η ποσοτική χαλάρωση πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα να καταργηθεί περί το τέλος του 2017, όπως επιθυμούν και ζητούν επίμονα οι Γερμανοί, και άφησε να εννοηθεί ο Ντράγκι στην τελευταία του συνέντευξη.
Άλλοι λένε ότι όπου να 'ναι βγαίνουμε στις αγορές. Σοβαρά; Το χρέος μας αυξάνεται συνεχώς, ενώ δανειζόμαστε με μόνο 1-2% περίπου. Πόσο θα αυξηθεί αν αρχίσουμε να δανειζόμαστε με 4, 5,ή 6%; Και πόσο σοβαρή είναι η πρόθεση των Ευρωπαίων δήθεν να "παράσχουν στήριξη" γι'αυτό, όπως λέει η πρόσφατη διακήρυξή τους; Στις αγορές βγαίνει μια χώρα όταν οι επενδυτές ανά τον κόσμο αποκτήσουν εμπιστοσύνη στην οικονομία της, με αποτέλεσμα το επιτόκιο να πέσει στο 1-2%. Άλλωστε υπάρχει και το λεγόμενο από τους οικονομολόγους "snowball effect”, που λέει ότι το χρέος σαν % του ΑΕΠ θα αυξάνεται όσο το επιτόκιο θα είναι μεγαλύτερο του ρυθμού ανάπτυξης.Και φυσικά ακόμα περισότερο αν και όσο θα μειώνεται ο παρονομαστής του κλάσματος χρέος/ΑΕΠ. Άρα αργούμε...
Επειδή η οικονομία και το τραπεζικό μας σύστημα χρειάζονται ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ένα πράγμα θα μπορούσε να σώσει τώρα άμεσα την Ελλάδα, που βρίσκεται πράγματι στο χείλος του γκρεμού. Υπάρχουν 150-200 δις € Ελλήνων πολιτών και επιχειρήσεων (κατά ασφαλείς εκτιμήσεις) στα σεντούκια, θυρίδες και στο εξωτερικό. Αν έρθουν αυτά στις τράπεζές μας, η Ελλάδα σώζεται. Μήπως απαιτείται να αφήσει η όποια Ελληνική κυβέρνηση τα περί "οικειοθελούς αποκάλυψης" με πρόστιμα και απειλές, και να ζητήσει από τους Έλληνες την επιστροφή αυτών των χρημάτων στις Ελληνικές τράπεζες "no questions asked", όπως έκανε ο Ερντογάν με νόμο το καλοκαίρι του 2016 (παρ'όλον ότι το πραξικόπημα και όσα ακολούθησαν, δεν άφησαν να φανεί ένα πολύ μεγάλο θετικό αποτέλεσμα); Λέω μήπως;;; Και βέβαια αν το επιτρέψουν οι δανειστές μας, γιατί δεν φαίνεται να θέλουν την σωτηρία μας. Γνωρίζω ότι υπάρχουν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να δώσουμε άφεση αμαρτιών σε όσους φοροδιέφυγαν, αν και όσοι εξ αυτών φοροδιέφυγαν. Ας διαλέξουμε τί αξίζει περισσότερο: Να τιμωρήσουμε εκείνους που ενδέχεται να φοροδιέφυγαν, ή να τους προσφέρουμε μια και μοναδική ευκαιρία αμνηστείας (tax amnesty, όπως λέγεται διεθνώς), προκειμένου να σώσουμε την πατρίδα; Και οι δύο απόψεις είναι κατανοητές και σεβαστές.
Άλλωστε πρόσφατα κάλεσε η Κυβέρνηση το "νέο χρήμα" να έρθει στις τράπεζες, χωρίς πρόστιμα και απειλές, αλλά και χωρίς κανείς στις αρμόδιες υπηρεσίες να ξέρει σε τί διαφέρει το νέο χρήμα από το αποκαλυπτόμενο οικειοθελώς. Ένα άλλο τραγελαφικό είναι ότι ξέχασαν οι αρμόδιοι να επιτρέπουν το άνοιγμα νέων τραπεζικών λογαριασμών, που με τους υφιστάμενους περιορισμούς δεν επιτρέπεται !!! Και βέβαια κύρια προϋπόθεση για να επιστρέψουν τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών κι επιχειρήσεων στις τράπεζες είναι, μεταξύ άλλων, η πανευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων στην Ευρωζώνη, που αποτελεί ένα sine qua non, αφού το ΤΕΚΕ έχει διαθέσιμα ίσα με μόνο το 1% περίπου των καταθέσεων, αλλά οι Γερμανοί δεν το επιτρέπουν προς το παρόν. Με το χρήμα αυτό, αν επιστρέψει, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης θ’αναβαθμίσουν το αξιόχρεο των Ελληνικών τραπεζών, ισχυροποιείται το τραπεζικό σύστημα της χώρας, απομακρύνεται ο κίνδυνος για bail in των καταθέσεων, κάτι που έγινε στην Κύπρο, αλλά δεν πρόκειται να γίνει στην Ιταλία (προς μεγάλη αδικία των αδελφών μας Κυπρίων). Γιατί τώρα μόλις ανακάλυψαν δήθεν οι Ευρωπαίοι ότι οι Ευρωπαϊκοί κανονισμοί επιτρέπουν την "προληπτική ανακεφαλαιοποίηση" με δημόσιο χρήμα και τραπεζών των οποίων είναι αμφίβολη η βιωσιμότητά τους, ή ακόμα και για όσες μπορούν να θεωρηθούν χρεοκοπημένες, δηλαδή πτωχευμένες και αφερέγγυες, έστω κι αν δεν πρόκειται για "συστημικές" τράπεζες!!! Κάτι που επικρίνει και σατιρίζει σύσσωμος ο διεθνής τύπος τις τελευταίες μέρες, γιατί αυτό αποτελεί βάναυση καταστρατήγηση των Ευρωπαικών κανόνων (SRB, BRRD κλπ.)
Και πού ακούστηκε να πρέπει ο φορολογούμενος (κι όχι το Δημόσιο) να πάει 15 χρόνια πίσω, και να αποδείξει ότι.....δεν είναι ελέφαντας. Κι αλοίμονο αν είναι υπερήλικας και έχει γεροντική άννοια...Και πότε παραγράφονται οι οφειλές στο Δημόσιο, σε 15 ή 10 ή 5 χρόνια (όπως λέει η τελευταία απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ, η 1738/2017). Ποιός ξέρει όμως αν θα εφαρμοσθεί;
Και βέβαια με τις παραπάνω κινήσεις θα διευκολυνθούν η άρση των capital controls, η λύση του προβλήματος των κόκκινων δανείων (NPL), η διεύρυνση της χρηματοδότησης των επιχειρήσεων και της ρευστότητας στην οικονομία, και βέβαια η σταδιακή εξόφληση του χρέους της χώρας, μετά την όποια διευθέτησή του που θα συμφωνηθεί, εάν και όταν..... Έτσι η εμπιστοσύνη θα επιστρέψει, και τότε, και μόνο τότε, θα γίνει εφικτή και η πρόσβαση στις αγορές με συμφέροντες όρους.
Ένα άλλο ζήτημα με το οποίο θα'πρεπε να ασχοληθούμε είναι το πόσο είναι πραγματικά το Ελληνικό χρέος. Είναι το ίδιο αν κάποιος χρωστάει 1 εκ. με μεγάλο επιτόκιο πληρωτέο αύριο με 1 εκ. πληρωτέο σταδιακά σε 10 χρόνια και με μικρό επιτόκιο; Άρα σωστά πολλοί -επικαλούμενοι και τους διεθνείς οργανισμούς λογιστών (IFAC, IFRS, CIPFA)- λένε ότι σωστός υπολογισμός είναι η σημερινή αξία (discounted net present value - NPV) του χρέους, οπότε το πραγματικό μας χρέος δεν είναι 320 δις αλλά 90 περίπου, όπως υπολογίζουν κάποιοι αναλυτές. Ο IFAC είναι ο διεθνής οργανισμός λογιστών που εκπροσωπεί περίπου 3 εκατομύρια λογιστές από 130 χώρες. Τους άλλους οργανισμούς (αλλά και τους αναλυτές που έγραψαν σχετικά) μπορείτε να τους αναζητήσετε στο Google. Επίσης αυτός ο τρόπος υπολογισμού του χρέους ανταποκρίνεται και στα διεθνή λογιστικά πρότυπα IPSAS, τα οποία εφαρμόζονται στις περισσότερες χώρες και διεθνείς οργανισμούς, αλλά και βάσει των οποίων η ίδια η ΕΕ εκπονεί τους δικούς της εθνικούς λογαριασμούς . Και για να γελάσετε: Με αυτόν τον τρόπο υπολογισμού, το χρέος της Ελλάδος σαν % του ΑΕΠ είναι μικρότερο από εκείνο της Γερμανίας :-) Και τα πιό απίθανα; Τον τρόπο αυτόν υπαινίχθηκε προ ολίγων ετών ο K. Regling, Διευθύνων Σύμβουλος του ESM, αλλά και o F. Lequiller, ανώτερο στέλεχος-σύμβουλος του ΟΟΣΑ. Επίσης το θέμα εξετάζει πλέον σοβαρά και η Eurostat. Ο δε P. Krugman ονόμασε το θεωρούμενο από την ΕΖ σαν χρέος της Ελλάδος ως "meaningless accounting fiction".
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει επίσης να απαιτήσει τα 50 δις για τις Ελληνικές τράπεζες να μην μετρούν στο δημόσιο χρέος της χώρας, αλλά να χρεωθούν απ’ευθείας στις τράπεζες, αφού άλλωστε υπάρχει το προηγούμενο της Ισπανίας.
Κι επειδή αυτό που μετράει δεν είναι τα χρέος σε απόλυτο αριθμό, αλλά η σχέση χρέους προς ΑΕΠ, η μείωση αυτού του κλάσματος (και όχι μόνο) θα επέλθει με την αύξηση του παρονομαστή, δηλ. του ΑΕΠ, με την πολυσυζητημένη -που όμως δεν φαίνεται ακόμα- ανάπτυξη.
Και τί αλλο μπορεί να απαιτήσει η χώρα μας, εκτός απο την αναδιάρθρωση (reprofiling), ή κούρεμα, του χρέους που ζητά; Να διεκδικήσει πιο δυναμικά τις Γερμανικές αποζημιώσεις, που κάποιοι τις υπολογίζουν στα 300 δις ευρώ, και άλλοι στα 600 δις, και να προχωρήσει ταχύτερα στην αξιοποίηση των κοιτασμάτων της χώρας μας σε αέριο και πετρέλαια, αρχίζοντας από τμήματα της Ελληνικής ΑΟΖ για τα οποία δεν υπάρχουν διεκδικήσεις άλλων χωρών, για να είμαστε ρεαλιστές....
Και σε περίπτωση (θεωρητικά) που θα δεχόμασταν την πρόταση του Κου Σόϋμπλε για έξοδό μας από το ευρώ, με τα 50 δις ευρώ που θα μας έδινε σαν κίνητρο.., και αναγκαστούμε να το δεχτούμε, ή επιλέξουμε να πάμε σε Plan B, με ή χωρίς ρήξη, μόνιμα ή προσωρινά, δεν υπάρχει λόγος να γίνει βίαιη αλλαγή των καταθέσεων στις Ελληνικές τράπεζες από ευρώ σε δραχμές, ή υποχρεωτικά οι αναλήψεις να γίνονται σε δραχμές, όπως προτείνουν όλοι σχεδόν οι δραχμολάγνοι (Λαπαβίτσας, Λαφαζάνης και λοιποί) στα μανιφέστα τους. Τρομάζουν τους Έλληνες χωρίς λόγο. Αυτό από μόνο του θα κάνει τους καταθέτες να αδειάσουν κυριολεκτικά τις τράπεζες, πριν από οποιαδήποτε ενδεχόμενη αλλαγή, μόλις αντιληφθούν ότι πρόκειται να πάμε στη δραχμή. Και στις πιο υποανάπτυκτες χώρες τα κυριώτερα νομίσματα κυκλοφορούν ελεύθερα. Όποιος θέλει -εκτός από το εθνικό νόμισμα- μπορεί να έχει καταθέσεις π.χ. και σε ευρώ, και κάνει αναλήψεις και στα δύο. Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα. Γι'αυτό ίσως το ΔΙΠΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ θα ήταν μια καλύτερη λύση για τους δραχμολάγνους, εάν και εφ'όσον... όπως είπα πιο πάνω. Άλλωστε απαιτούνται 5-6 μήνες για να τυπωθεί μία επαρκής για την χώρα ποσότητα εθνικού νομίσματος. Αλλά πέραν αυτού, δεν έχουν ενημερώσει επαρκώς και καθησυχάσει τους Έλληνες για τις συνέπειες που θα είχε μια τέτοια εξέλιξη, αρνητικές σε πρώτη φάση, αλλά και θετικές υπό προϋποθέσεις μακροχρόνια. Κι επίσης δεν είναι ενωμένοι σαν ένα κόμμα, με έναν αρχηγό, για να διεκδικήσουν κάποτε την είσοδό τους στη Βουλή.
Ένα κοινό νόμισμα, όπως το ευρώ, σε χώρες που δεν έχουν πραγματική πολιτική και οικονομική ένωση είναι σαν μία φυλακή. Εύκολα μπαίνεις και δύσκολα βγαίνεις. Ή "χρυσό κλουβί" (Golden Cage) όπως το λέει ο K. Rogoff. Ή όπως είπαν κάποιοι από τους ευρωκράτες, μοιάζει σαν να πηγαίνεις κάπου με ποδήλατο. Ή πρέπει να συνεχίσεις, ή θα πέσεις κάτω...
*Ο κ. Πολύβιος Πετρόπουλος είναι Καθηγητής Οικονομικών και Διοίκησης Επιχειρήσεων σε Αμερικανικά πανεπιστήμια, και τώρα συνταξιούχος.
http://www.capital.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου