Κεντροαριστερά. Ελπίδα ή ευκαιρία;

  ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Να λέμε και καμιά αλήθεια που και που. Διότι, όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν: “όποιος είναι απρόσεκτος με την αλήθεια στα μικρά ζητήματα, δεν μπορεί να είναι αξιόπιστος στα μεγάλα ζητήματα”.
Η Κεντροαριστερά ας πούμε, - για την ενότητα της οποίας γίνεται τόσο μεγάλος ντόρος τελευταία - και μεγάλο πολιτικό ζήτημα αποτελεί και η αξιοπιστία της κρίνεται από την ειλικρίνεια όσων, υπό την οποιαδήποτε μορφή, συμμετέχουν ανήκουν σε αυτήν.
Στην Ελλάδα θέλουμε δεν θέλουμε ο συγκεκριμένος χώρος εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ με τα ειδικότερα πολιτικά του χαρακτηριστικά, τα πρόσωπα και τις αρχές του. Κυρίως ,
όμως μέσα από την ιστορική αγωνιστική διαδρομή του η οποία βασίστηκε στη συγκρουσιακή του διάθεση απέναντι στο συντηρητικό κατεστημένο της χώρας.
Το ότι σε μια ειδική πολιτική συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε εκμεταλλευόμενος τις αβελτηρίες και τις αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ να καπελώσει το χώρο, συνιστά πολιτική παραμόρφωση και ιδεολογική στρέβλωση. Το κόμμα που κυβερνά σήμερα τη χώρα δεν έχει καμία σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία και την κεντροαριστερά, για να μη πω με το προοδευτικό χώρο.
Ποιο προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό χώρο, άλλωστε, εκφράζει αυτός που συμμαχεί εμμονικά με τον εθνικιστή δεξιό Καμμένο, συντάσσεται με γαλάζιους κομματανθρώπους σαν τους Παυλόπουλο, Παπαγγελόπουλο, Πολύδωρα κλπ και «διαγράφει» τις ευθύνες της Καραμανλικής πενταετίας 2004-2009;
Κακά τα ψέματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα εθνικολαικιστικό, κρατικιστικό, παρακμιακά αριστερό και εξουσιομανές παρείστικο μόρφωμα που μηρυκάζει παρωχημένες ριζοσπαστικές βεβαιότητες την ίδια στιγμή που ενσαρκώνει το πιο κυνικό διαχειριστή του χειρότερου μνημονίου. Αν τώρα, μέσα στον ορυμαγδό της ασυναρτησίας του θέλει να υποδύεται και τη Κεντροαριστερά, φταίνε πρώτα απ' όλα τα πολλά εμφύλια μέτωπα που άνοιξαν στη τελευταία.
Τίποτε, όμως, δεν μπορεί να παραμένει κερματισμένο εσαεί όταν συνθλίβεται και υποβαθμίζεται η πολιτική, τραυματίζονται κατ΄εξακολούθηση οι θεσμοί, πλήττονται πολλαπλώς βασικές λειτουργίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Απέναντι σε αυτούς του κινδύνους η αναζήτηση συμφιλίωσης προσώπων και η ώσμωση μεταξύ πολύμορφων πολιτικά χώρων, η διερεύνηση συνθηκών υπέρβασης, ανασύνθεσης και συνοχής προκύπτει πλέον ως ιστορική πρόκληση . Όχι ως προσωρινό εκλογικό βόλεμα και θεσιθηρική αρπαχτή.
Εξάλλου ο χώρος της Κεντροαριστεράς δεν συγκροτείται αποκλειστικά και μόνον από ένα κλειστό σύστημα βετεράνων παραγόντων και φθαρμένων κομματικών μηχανισμών. Διαθέτει πολύτιμα, δημιουργικά, κοινωνικά δραστήρια και διαχειριστικά δοκιμασμένα στελέχη, απαλλαγμένα από φαινόμενα πελατειακής φαυλότητας και διαπλοκής.
Ικανά να αναλάβουν τη συντεταγμένη συγκρότηση ενός νέου φορέα και να διαμορφώσουν ένα εγχείρημα μαζικής απεύθυνσης και απήχησης στους πολίτες. Και λειτουργώντας ανοιχτά, δημόσια και συλλογικά, χωρίς ειδικούς ή προνομιούχους διερμηνευτές, να αναδείξουν μια πολιτική πρόταση που θα αποκτήσει κοινωνική δυναμική.
Αναπόφευκτα, υπό τη γενικευμένη αίσθηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξεμέτρησε το ζην και την εκτίμηση ότι η νέο-φιλελεύθερη ΝΔ δεν απολαμβάνει της μαζικής εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων, το εγχείρημα της επείγουσας συγκρότησης ενιαίου φορέα από τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, προσφέρει περισσότερο ελπίδα παρά συνιστά πολιτική ευκαιρία. Έτσι κι αλλιώς , 'όπως έλεγε ο αρχαίος Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής Σουν Τζου:
“οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται καθώς τις αρπάζουμε”.
 http://kapistri.blogspot.gr/2017/01/blog-post_875.html