Βασικά σημεία της εισήγησης του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη στο πλαίσιο της εκδήλωσης της Ακαδημαϊκής Πρωτοβουλίας

Φίλες και Φίλοι, Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες,

Δεν υπάρχει Ειρήνη χωρίς Δικαιοσύνη.

Αφενός η ενδογενώς, περιοδικά προκύπτουσα συστημική καπιταλιστική κρίση, απόρροια της συσσώρευσης της διαπεριφερειεακής και διαταξικής ανισότητας. Συνέπεια αυτής η παρόξυνση του «κακομαθημένου», αναντίκρυστα αυτοαναπαραγόμενου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς και η επακόλουθη αμηχανία και τελικώς νευρικότητα των κεφαλαιούχων. 

Αφετέρου ο νεοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός, εντεινόμενος ακριβώς λόγω της εμμένουσας συστημικής κρίσης, ο οποίος καταλήγει σε έναν νέο διπολισμό – από τη μία η σινορωσική

και από την άλλη η ευρωατλαντική συγκρότηση. Δύο νέοι πόλοι, των οποίων το βασικό γεωγραφικό τόξο συνάντησης / αντιπαράθεσης είναι η Ανατολική Ευρώπη, η Παρευξείνια Ζώνη και η Εγγύς και Μέση Ανατολή.

Αυτές οι δύο τάσεις συναντιούνται με τις περιφερειακές, ιστορικές ανακολουθίες και τις βαθιές εθνοπολιτισμικές ανισορροπίες που συγκεντρώνονται στην ίδια περιοχή, με αποτέλεσμα, για μια ακόμη φορά, να γίνεται θέατρο των βασικών εξελίξεων και δυστυχώς των πιο βίαιων πολεμικών συγκρούσεων. 

Για μια ακόμη φορά στη σύγχρονη ιστορία συντονίζεται το «κοινωνικό» με το «πατριωτικό». Για μια ακόμη φορά συναντιούνται τα λαϊκά με τα ταξικά δίκαια. Ο αγώνας των Κούρδων αποτελεί έξοχη εκδοχή αυτού του μίγματος αγωνιστικής διεκδίκησης, του τόσο «επικίνδυνου» για τη συστημική αντίδραση. Η λύση της ομοσπονδιοποίησης που προτείνουν τα Κουρδικά κινήματα και κόματα, με σεβασμό στις προ κρίσεως κρατικές υποστάσεις της περιοχής, αλλά, κυρίως συνοδευόμενη από ένα πλαίσιο συνταγματικής ανασυγκρότησης που δίνει έμφαση στη δημοκρατία και στη λαϊκή κυριαρχία, στα συλλογικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα όλων, ανεξαρτήτου φύλου, φυλής και κοινωνικής τάξης, αποτελεί παράδειγμα συνδυασμού του «κοινωνικού» με το «πατριωτικό». Η σημασία του καθίσταται ακόμη μεγαλύτερη όταν αφενός αναπτύσσονται οι απολυταρχικές, φονταμεταλιστικές, φασίζουσες δυνάμεις στην περιοχή (από το δικτατορικό καθεστώς του Ερντογάν στη γείτονα έως τους ισλαμοφασίστες του ISIS), ενώ αφετέρου, στην Ευρώπη το ιστορικό «ευρωπαϊκό κεκτημένο» του εργατικού κινήματος και του πεφωτισμένου αστικού φιλελευθερισμού υποκαθίσταται από το «κοινοτικό κεκτημένο» του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς.

Σε μια εποχή με αδιαμφισβήτητα τα προεπαναστατικά στοιχεία, ο αγώνας των Κούρδων συμπίπτει με το ευρύτερο προοδευτικό διακύβευμα όπως αυτό αναδεικνύεται μέσα από το ακόλουθο τρίπτυχο:

1. Στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής μετεξέλιξης: ανάπτυξη της συνεταιριστικής συνεργασίας (ημι-) αυτόνομων παραγωγών και της κοινωνικής οικονομίας ως ανταπόκριση στην ίδια την ενδογενώς προκύπτουσα αποεμπορευματοποίηση των αγαθών, έλεγχος και οριζόντια, διεθνώς συντονισμένη φορολόγηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, μεώση του χρόνου εργασίας και αύξηση των ελαχίστων μισθών διεθνώς.

2. Πατριωτικά κινήματα με σεβασμό στη διαφορετικότητα και αδιαπραγμάτευτο αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία.

3. Εμπέδωση της δημοκρατίας παντού, σε όλες τους τομείς και κλίμακες του κοινωνικοοικονομικού γίγνεσθαι.

Στο πλαίσιο αυτής της προεπαναστατικής περιόδου οι συνθήκες ωριμάζουν – δεν μας επιτρέπεται για μια ακόμη φορά να τις αφήσουμε να σαπίσουν, να κακοφορμίσουν σε ακροδεξιές απολήξεις. Γιατί μπορεί να είναι σίγουρο ότι η ιστορία δεν σταματά, άλλα εξίσου βέβαιο είναι ότι η πρόοδος δεν χαρίζεται. Σε αυτήν λοιπόν τη διεθνή και περιφερειακή συγκυρία, η ευθύνη του σοσιαλιστικού, δημοκρατικού, πατριωτικού κινήματος, αλλά και οι ευθύνες της χώρας μας με την ιδιαίτερη θέση και ιστορικό ρόλο που της αναλογεί, είναι μεγάλες.

http://sosialistiki-prooptiki.gr/20-2014-08-07-15-41-18/572-2016-11-30-11-30-15