Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2016

Φασισμός με γόβα και γραβάτα

Οι εικόνες των κρεματόριων, των λιπόσαρκων εγκλεισμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, των εκτελεσθέντων και κρεμασμένων από τα ναζιστικά κτήνη, αλλά και των καμένων χωριών με τις αποτροπιαστικές σκηνές βιαιοπραγιών και εξολοθρεύσεων, είναι βαθύτατα χαραγμένες στο υποσυνείδητο των ανθρώπων και τις ανασύρουν όταν ο φασισμός πηγαίνει να σηκώσει κεφάλι. Αυτό το ξέρουν και οι δύο πλευρές: Η πλευρά που είναι απέναντι στον φασισμό και τα πολιτικά του τέκνα, αλλά και εκείνη που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει ή επιδιώκει την
παλινόρθωσή του.
Ο σύγχρονος φασισμός, καλά δουλεμένος στο επικοινωνιακό μέτωπο, έχοντας ως στυλοβάτες ιταμά υποκείμενα που -για αντάλλαγμα εικονική δημοσιότητα- πουλάνε και τη μάνα τους ως σφάγιο, άλλαξε προβιά κι ενδύθηκε λες και πηγαίνει σε αστική δεξίωση. Κοιτώντας το ιλαρό του θέματος, το μασκάρεμά του ήταν αναμενόμενο. Ο φασισμός στήριξε και βοήθησε το ασύδοτο και αδηφάγο κεφάλαιο, προσφέροντας γη και ύδωρ στη βίαιη επικράτησή του και συνέβαλλε με τα εγκλήματά του, στον στραγγαλισμό των λαϊκών δυνάμεων. Οπότε, η αστική μασκαράτα του συνάδει με το τελικό αποτέλεσμα.
Στις μέρες μας, για να μπορέσει ο φασισμός να αποκτήσει δύναμη και να εδραιωθεί στο πολιτικό σκηνικό, δεν πρέπει να κάνει τα λάθη του παρελθόντος. Κυριότερο εξ αυτών, ήταν η στοχοποίηση ανθρώπων με βάση τη θρησκεία, την πολιτική τοποθέτηση, τη φυλετική καταγωγή και τη σεξουαλική επιλογή. Όλα αυτά, παρακολουθώντας την εξέλιξη των Δυτικών κοινωνιών, αντί να είναι αντισυστημικά ζητήματα επιβλήθηκαν ως καθώς πρέπει επιλογές και πολιτικά ορθές καταστάσεις. Ως εκ τούτου, η δαιμονοποίησή τους δεν προσφέρει πολιτικά οφέλη στον φασισμό, ούτε κινητοποιεί αρνητικά αντανακλαστικά στο εκλογικό σώμα.
Ο φασισμός βασίζεται στην ανάδειξη της άρνησης, του φόβου και της γενικευμένης απαξίωσης. Άρνηση στην πολιτική και στους πολιτικούς, στον ορθό λόγο και στα έλλογα επιχειρήματα. Φόβο για το άλλο, το διαφορετικό, το άγνωστο, το μη αναμενόμενο. Γενικευμένη απαξίωση στον άνθρωπο, στις αξίες, στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στο κράτος δικαίου.
Ο λόγος του βρίθει παραδοξολογιών, αυτοαναιρέσεων και σολοικισμών. Η χυδαιολογία και η σπερμολογία είναι συστατικά στοιχεία ενός βορβορώδους λόγου, που ηχούν άσχημα στα αυτιά, είναι όμως ευκολομνημόνευτα και εισέρχονται εμφατικά στο υποσυνείδητο. Η αποθέωση του επίπλαστου ανδρισμού, η εκφορά ύβρεων και εμμονικών απόψεων, είναι χαρακτηριστικά συμπεριφορικά στοιχεία του σύγχρονου φασισμού. Ο ναρκισσισμός και η αντικοινωνική συμπεριφορά, σε συνδυασμό με τις μακιαβελικές λογικές και θέσεις ότι «όλοι μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας», δημιουργούν κατάλληλη μαγιά για να αναπτυχθεί η φασιστική νοοτροπία. Δεν επιβάλλεται πάντα βίαια, με το ρόπαλο και το τσεκούρι, αλλά ενσωματώνοντας τις θέσεις της στην ανθρώπινη καθημερινότητα.
Έτσι ο φασισμός εισέρχεται σε νέα πεδία, κατακτά νέες κοινωνικές ομάδες, που έως τώρα στο άκουσμα του ονόματός του, αηδίαζαν. Ο φαινομενικός εκμοντερνισμός του ως αποθέωση του μεταμοντέρνου, είναι ο Δούρειος Ίππος του φασισμού για την κατάκτηση των δημοκρατικών κοινωνιών. Παρόλα αυτά, η αντιφατικότητα των λόγων του και η ανορθολογικότητα των επιχειρημάτων του είναι, και διαχρονικά παραμένουν, η Αχίλλειος Πτέρνα του.
Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να συνυπάρχουν οι δύο παρακάτω αντιλήψεις:
1. Ο μελαμψός μουσουλμάνος, χαρακτηρισμένος λαθρομετανάστης, είναι επικίνδυνος για τη ζωή των λευκών Ευρωπαίων πολιτών (εδώ το θρήσκευμα δεν διαχωρίζει τους λευκούς), καθώς είναι φορέας ασθενειών, κλέφτης, βίαιος, βρώμικος, ζει σε υπόγεια και τρέφεται από τα σκουπίδια. Ο συγκεκριμένος αφορισμός υποστηρίζει ότι ο άλλος, ο κακός (τουλάχιστον ένας κακός πρέπει να υπάρχει στον φασισμό) είναι κοινωνικός παρίας, λούμπεν στοιχείο, ένα κοινωνικό απόβλητο, που η Δυτική κοινωνία πρέπει να το αποβάλλει.
2. Ο μελαμψός μουσουλμάνος, χαρακτηρισμένος λαθρομετανάστης, είναι επικίνδυνος για τον λευκό Ευρωπαίο εργαζόμενο (σε αυτή την περίπτωση η επικέντρωση είναι στο κοινωνικό χαρακτηριστικό), γιατί του παίρνει τη δουλειά, χρησιμοποιεί τις κοινωνικές παροχές, μπορεί να αγοράζει γη και κατοικία και έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει σύνταξη από το κράτος. Σε αυτή την περίπτωση, ο αφορισμός υποστηρίζει ότι ο άλλος, ο κακός, καταφέρνει να ζει καλύτερα, ή τουλάχιστον εξίσου καλά, με τον γηγενή. Ο κακός δεν είναι απόβλητος, αλλά έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να διαπρέψει στη Δύση.
Όπως είναι κατανοητό, δεν μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο και οι δύο συλλογιστικές. Λευκοί και μελαμψοί μπορεί να είναι εξίσου πλούσιοι και φτωχοί, πετυχημένοι και αποτυχημένοι, τίμιοι και κλέφτες, αλλά συλλήβδην να είναι έτσι ή αλλιώς, δεν κολλάει.
Όλα αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα σε επιχειρήματα που στηρίζονται στο θυμικό. Μπορεί ο φασισμός να φοράει γόβα και γραβάτα, να είναι όπως επιβάλλεται ντυμένος, αλλά όταν πρέπει να εκφέρει λόγο, τότε η βαρβαρότητά του αποκαλύπτεται. Το φαίνεσθαι δεν αρκεί για να καλύψει το είναι. Και το είναι του φασισμού είναι μαύρο και τρομακτικό.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/fasismos-me-goba-kai-grabata

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ψηφιακό το κομματικό κράτος

Το «σαρανταενατακατό» είναι ένα από τα καλαμπούρια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο και μια μεγάλη παγίδα για τη Νέα Δημοκρατία. Το σχεδόν 41% ...