Ο γιος μου Ζ. Γεώργιος πάσχει από σχιζοφρένεια. Η ασθένεια πρωτοεμφανίστηκε το 1998. Έκτοτε έχει νοσηλευτεί στο νοσοκομείο σας αρκετές φορές. Σήμερα βρίσκεται και πάλι νοσηλευόμενος στο Δρομοκαΐτειο. Οι εισαγωγές του για θεραπεία στο νοσοκομείο σας είναι αμέτρητες!.. Αν κανείς δεν λογαριάσει το πρώτο διάστημα όπου εκδηλώθηκε η ασθένεια, η εισαγωγή και η υποτιθέμενη νοσηλεία του στο ψυχιατρικό νοσοκομείο γίνεται, κατά κανόνα, μετά από σύλληψή του στους δρόμους και την προσαγωγή του στο νοσοκομείο από τις αστυνομικές αρχές!.... Υπήρξαν, διαχρονικά, και περιπτώσεις επικίνδυνες, που χρειάσθηκε να ζητηθεί από εμένα την ίδια η παρέμβαση της
εισαγγελίας για να μπει στο νοσοκομείο. Από το ιστορικό των γεγονότων και των αλλεπάλληλων νοσοκομειακών νοσηλειών είμαι υποχρεωμένη να θέσω υπόψη σας ότι στην ουσία ο γιος μου μπαίνει στο νοσοκομείο και εξέρχεται από αυτό στην κατάσταση περίπου που μπήκε!.... Ουσιαστικά αθεράπευτος! Αυτή είναι η διαπίστωσή μου. Γνωρίζω ότι η ασθένεια αυτή δεν θεραπεύεται εντελώς, αλλά άλλο αυτό και άλλο να εκδιώκεται στην ουσία από το νοσοκομείο, στην ίδια κατάσταση στην οποία μπήκε! Η κατάσταση την οποία βιώνει το παιδί μου, μετά από κάθε έξοδο από το νοσοκομείο, συνοδεύεται από σημάδια από τα οποία φαίνεται καθαρά ότι δεν έχει γίνει στον γιό μου αποτελεσματική θεραπεία και ότι δεν εξέρχεται από το νοσοκομείο σας, οπλισμένος με την δυνατότητα να συνεχίσει μια ζωή, από άποψη υγείας, σχετικά πιο «ομαλή» και πιο «προσαρμοσμένη», η οποία φυσικά θα συνοδεύεται από μια ορισμένη και συνεχή φαρμακευτική θεραπεία. Κάτω από αυτή την δραματική πραγματικότητα, η οποία αποδεικνύεται, μεταξύ των άλλων και από τις συνεχείς και συχνές αστυνομικές συλλήψεις και εισαγωγές σε ψυχιατρικά νοσοκομεία του γιου μου, αμφισβητώ ότι τυγχάνει της πρέπουσας ιατρικής φροντίδας και φαρμακευτικής αγωγής. Όλα αυτά τα χρόνια και παρά το είδος της βαριάς ασθένειας από την οποία πάσχει, στο νοσοκομείο σας τον κρατάτε συνήθως 1-2 μήνες και μετά τον διώχνετε!... Εφαρμόζετε στην ουσία κάποια συνταγή η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την ιατρική αποστολή σας! Τον διώχνετε χωρίς να υπάρχουν σημάδια αξιοσημείωτης αλλαγής ούτε στο ελάχιστο! Χωρίς να εμφανίζει καμιάς μορφής βελτίωση στη υγεία του, κάποια δυνατότητα προσαρμογής, συμβίωσης και αποδοχή του περιβάλλοντος. Αυτό γίνεται τα τελευταία χρόνια συνέχεια!... Παρά το γεγονός ότι έχω διαμαρτυρηθεί για την πρακτική αυτή στην νοσηλεία του και έχω ζητήσει την παραμονή του στο νοσοκομείο και την συνέχιση της θεραπείας, στους νοσοκομειακούς ξενώνες ή σε κάθε περίπτωση την παραμονή του σε συνθήκες νοσοκομειακής επίβλεψης και αγωγής, το νοσοκομείο αρνήται να πράξει το καθήκον του. Στην αρχή της εκδήλωσης της ασθένειας του τον είχατε στείλει στον νοσοκομειακό ξενώνα της Χίου, όπου παρέμεινε εκεί επί 5 περίπου χρόνια, εργαζόμενος μάλιστα στο ταμείο του βενζινάδικου και μια δεύτερη φορά τον στείλατε για θεραπεία στον εδώ ξενώνα του νοσοκομείου, όπου εργάστηκε στο κτήμα για 5 μήνες. Έκτοτε έχει εγκαταλειφθεί. Γιατί τον διώξατε τότε από τους ξενώνες και γιατί σήμερα απορρίπτετε τα συνεχή αιτήματά μου να υπάρξει συνεχή νοσοκομειακή περίθαλψη μέχρις η ιατρική επιστήμη καταφέρει να βελτιώσει την κατάσταση και το παιδί μου να συνυπάρξει με ένα τρόπο με την κοινωνία και με την οικογένειά του. Πρέπει να γνωρίζετε ότι η έξοδος του γιου μου κάθε φορά από το νοσοκομείο σας και η υποτιθέμενη νοσοκομειακή θεραπευτική αγωγή, συνοδεύεται, από τον ίδιο, με άρνηση κάθε είδους κοινωνικής συνεργασίας και πειθαρχίας και με εμφανείς τις τάσεις επιθετικότητας, τόσο εναντίον μου όσο και προς κάθε τρίτο πρόσωπο που θα απαιτήσει από αυτόν τη δέουσα πειθαρχία και προσαρμοστικότητα. Θα ήθελα επίσης να σημειώσετε ότι ο γιος μου είναι άστεγος και μετά την έξοδο από το νοσοκομείο γυρνάει και κοιμάται στους δρόμους, αρνούμενος να συμβιώσει μαζί μου! Κάτω από αυτά τα δεδομένα διερωτώμαι με ποιο δικαίωμα, στην βάση ποιας επιστημονικής ηθικής και δεοντολογίας και με βάση ποιο νόμο το νοσοκομείο σας κάθε φορά, μόλις λήξει ο μήνας ή το δίμηνο παραμονής του στο Δρομοκαΐτειο. εκδιώκει το άρρωστο παιδί μου; Δεν είναι αυτό στην πραγματικότητα μια πράξη εγκληματική, η οποία οδηγεί το παιδί μου σε μια απελπιστική και βάρβαρη κατάσταση, δεν ανοίγει τον δρόμο προς τα τάρταρα; Γι’ αυτό σας καλώ στο όνομα του νόμου, των ευθυνών σας, των νόμιμων δικαιωμάτων του παιδιού μου, της προστασίας της ίδια της ζωής του, η οποία τίθεται σε συνεχή κίνδυνο, καθώς και της ζωής άλλων ανθρώπων, στο όνομα της υψηλής αποστολής της ιατρικής επιστήμης, η οποία είναι, πρέπει να είναι, ανθρωποκεντρική, το παιδί μου να νοσηλεύεται για όσο χρόνο απαιτεί η σχετική αποκατάσταση της υγείας του και της ομαλής συμπεριφοράς του. Ζητώ επίσης να αναζητηθεί η δυνατότητα νοσηλείας του σε κατάλληλους ξενώνες κάτω από ενδεδειγμένη θεραπευτική αγωγή που εσείς θα κρίνετε και ζητώ να σταματήσει η συστηματική και παράνομη εκδίωξή του από το νοσοκομείο ως περιττό βάρος, μέχρι το παιδί μου να δει αποφασιστική βελτίωση της υγείας του. Πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να παραβιάζει τον νόμο και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να διώχνει από ψυχιατρικό νοσοκομείο ασθενή, ο οποίος δεν έχει γίνει καλά και ο οποίος εν γνώσει σας τίθεται ο ίδιος σε κίνδυνο να χάσει την ζωή του, ενώ αποτελεί, ταυτόχρονα, κίνδυνο για την ζωή άλλων ανθρώπων, όταν τον ρίχνετε με αυτή την τραγική και επικίνδυνη ασθένεια στον δρόμο σαν να είναι ένα σκουπίδι που πρέπει να χαθεί! Καλώ το υπουργείο Υγείας, τα πολιτικά κόμματα και την εισαγγελία της Αθήνας να πράξουν αυτό που επιτάσσει το καθήκον τους, τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, το σύνταγμα και ο ελάχιστος ανθρωπισμός.
Με τιμή Η μητέρα του Φωτούλα Ζήση Αθήνα
8/11/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου