«Όλοι κερδίζουν» σημαίνει «χάνουμε»

Η κυβέρνηση κατάφερε να δει ανάπτυξη….
Η αντιπολίτευση κατάφερε να επιβάλει ατζέντα…
Και οι δυο μαζί, φέρνουν το επόμενο Μνημόνιο.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει γιατί είδε επί ημερών της θετικό πρόσημο στον τζίρο της ελληνικής οικονομίας. Η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγυρίζει γιατί καλπάζει -έστω, τριποδίζει- προς εκλογική νίκη, έχοντας καταφέρει να επιβάλει τη λογική της «σκληρής γραμμής» στους κυβερνώντες: έχουν πάψει να διαπραγματεύονται ουσιαστικά με τους δανειστές. Τους σερβίρουν άκαμπτη στάση, γαρνιρισμένη με ενδοτικότητα και χαμόγελο Γκίκα. Η κυβέρνηση έχει βάλει στον πάγο τα θέματα που παραμένουν πολιτικά ταμπού στην Ελλάδα και χασομερά, παρέα με την αντιπολίτευση, σε παρτίδες καθυστερήσεων που δεν κοροϊδεύουν πια κανέναν (ή μάλλον: δεν κοροϊδεύουν τους δανειστές - οι ντόπιοι ακόμα «μασάμε»).
Η τρόικα, πάλι, δεν έχει αντίρρηση για τις καθυστερήσεις. Μάλλον τη βολεύουν...
Η πίεση
Οι δανειστές, στον επίλογο του προγράμματος διάσωσης, φέρνουν την ελληνική διοίκηση ενώπιον λίστας βασικών μεταρρυθμίσεων που μετά από 4ετία θα έπρεπε να είχαν βασικά ολοκληρωθεί/δρομολογηθεί. Διαπιστώνουν αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας: Ότι στην πράξη, έγιναν ελάχιστα. Αλλά η κυβέρνηση, πολιτικά εγκλωβισμένη, λέει στην τρόικα: «Μη μου ζητάς τίποτα τώρα: Αν δεν ψιλοπαροχολογήσω και πέσω, θα έχεις να κάνεις με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Εδώ όμως κρύβεται μια σημαντική λεπτομέρεια. Η τρόικα δεν φοβάται τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί περιμένει ότι θα «τρέξει» καλύτερα το ελληνικό αναχρονιστικό χάος (μετά τα πρόσφατα μπολιάσματα άλλωστε, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του). Η τρόικα δεν φοβάται οποιαδήποτε διοίκηση στην Αθήνα γιατί γνωρίζει τον μοχλό πίεσης που διαθέτει: Το Χρέος. Ξέρει πως μπορεί να κάμψει ακόμα και κυβέρνηση Μαρξιστών-Λενινιστών.
Το παρακάτω...
Τέλη Νοεμβρίου - και το «παρακάτω» γίνεται πιο ευκρινές:
Κάθε μέρα που περνά, κάνει τις πιθανότητες ολοκλήρωσης μιας «πετυχημένης αξιολόγησης» από την τρόικα όλο και μικρότερες. Μια «λειψή» αξιολόγηση θα προκαλέσει «ανασφάλεια» και θα απαιτήσει τείχος προστασίας απέναντι στη νέα «ελληνική απογοήτευση» - με ή χωρίς δράμα στις αγορές. Θα είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να μπει νέος χαλκάς στην «απείθαρχη, αναβλητική Ελλάδα» - και τα όνειρα για «νέα, ελεύθερη σχέση με τους δανειστές» θα γίνουν γλυκιά Παριζιάνικη ανάμνηση.
Η ευκαιρία για ελληνική συμμετοχή στην κατάρτιση του «ελληνικού σχεδίου» έχει ήδη συρρικνωθεί σημαντικά. Περνούν εβδομάδες επί εβδομάδων που θα έπρεπε να είναι γεμάτες νομοθετικό έργο, μεταρρυθμίσεις επί συναινέσεων, αξιολογήσεις και διαπραγματεύσεις για το «ελληνικό”»πρόγραμμα - όχι κρυφτό, καβγά, εσωστρέφεια και ψηφοθηρία. Όλη η Ελλάδα ασχολείται με τα αυτογκόλ του ΕΝΦΙΑ ή το «χαμήλωμα» του Χαρδούβελη - εν μέσω διάχυτης παροχολαγνείας. Η άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης να συνδιαμορφώσουν ένα πλαίσιο αυτο-δεσμευτικών μεταρρυθμίσεων δεν θα αποτρέψει το νέο μνημόνιο. Απλά θα το κάνει να γραφτεί εξολοκλήρου «εκτός Ελλάδας».
Ακόμα και στο παραένα, οι Έλληνες πολιτικοί φοβούνται ή δεν γνωρίζουν να κάνουν τη δουλειά που περιγράφει ο θεσμικός τους ρόλος: Να διαπραγματευτούν με τους χρηματοδότες του προϋπολογισμού (επί υποχρεώσεων, εκατέρωθεν), να διοικήσουν τη χώρα, να αναλάβουν ευθύνη - κι όχι να κρύβονται επί μήνες και χρόνια πίσω από άλλοθι μελλοντικών ημερομηνιών, που υποτίθεται πως υπαγορεύουν αναγκαστική απραξία στο παρόν.
Έτσι, οι Έλληνες πολιτικοί οδεύουν προς τον επόμενο... Γολγοθά τους: Θα πρέπει να πουλήσουν και πάλι στους ψηφοφόρους την υπογραφή τους στο επόμενο MoU ως (άλλη μια) «αναγκαστική» επιλογή για να μην (ξανα)καταρρεύσει η χώρα. Οι έλληνες φορολογούμενοι θα είναι πολύ αγανακτισμένοι, ακόμα και για να αγανακτήσουν. Αυτό το πάγωμα του κόσμου ίσως να μην είναι απαραίτητα κακό. Ίσως να σημάνει το τέλος της περιόδου που οι πολιτικοί είχαν τη δυνατότητα να εκλέγονται και να διοικούν την ελληνική επικράτεια βασισμένοι στο θυμικό - την οργή και τα ριφλέξ του «πόπολου». Ίσως αφήσει μια χαραμάδα στη λογική.
Αν πάντως δεν αλλάξει κάτι, μετά τις επιτυχίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, οδεύουμε προς ένα ακόμα «ζονκ».
http://www.protagon.gr/